De koning van het schroot

Sinds bekend raakte dat Group Galloo Recycling de gezonken Tricolor mag verwerken, staat de telefoon bij het familiebedrijf uit Menen roodgloeiend.

De terreinwagen op de parking staat volgeladen met bagage, compleet met fietsen en al. Na ons gesprek rijdt Pierre Vandeputte (29) meteen door naar de kust voor een tweetal weekjes vakantie. Het is dan ook vrij hectisch geweest sinds bekend raakte dat Group Galloo Recycling de Tricolor zou verwerken.

Nochtans is het contract niet zo uitzonderlijk voor de schrootverwerker uit Menen. Het gezonken Noorse vrachtschip is goed voor 20.000 ton staal, terwijl Galloo er makkelijk 1 miljoen ton op jaarbasis verwerkt. Een schamele 2 procent dus. “Het uitzonderlijke zit gewoon in het gegeven dat het om een scheepsramp gaat, met dan nog eens bijna 3000 luxewagens aan boord,” poogt Vandeputte het spektakel te duiden.

Van vodden naar schroot

De site in thuisbasis Menen, waar ongeveer 150 mensen werken, is een apocalyptische opera van af en aan rijdende vrachtwagens en knikkende reuzenkranen die jongleren met hopen staal. Mensen zie je nagenoeg niet, alles baadt in een roestbruine nevel. Een heus filmdecor, al zal het geen romantische komedie zijn.

Galloo is een oudgediende, want opgericht in 1939, door Joseph Galloo. Was de initiële business voornamelijk het aan huis ophalen van oud ijzer en vodden, dan werd de actieradius geleidelijk verlegd naar schroot, ferro en non-ferro. Vooral onder impuls van diens schoonzoon en huidig gedelegeerd bestuurder Antoine Vandeputte groeide de onderneming uit tot een speler van formaat. Intussen is met de komst van Pierre en JanVandeputte de derde generatie aangetreden.

De groep telt vandaag 26 vestigingen of filialen, verspreid over Vlaanderen, Wallonië, Noord-Frankrijk en Duitsland. De meeste zijn volle dochters, bij een viertal is Galloo de meerderheidsaandeelhouder. Dit jaar werden met het Nederlandse Schroot Recycling Hulst en het Franse FRT-Lomme opnieuw twee bedrijven opgeslokt. Dat maakt Group Galloo tot een van de belangrijkste recyclagebedrijven van West-Europa. En al staan er momenteel geen overnames meer op de agenda, elke opportuniteit wordt steeds onderzocht op zijn waarde, klinkt het. De geografische spreiding is van groot belang voor de aanvoer en verwerking van schroot. Alles concentreren is bijgevolg onmogelijk.

Geconsolideerde cijfers wil Pierre Vandeputte niet kwijt en hij schat de groepsomzet dan maar op ongeveer 200 miljoen euro. “Met bijna 400 werknemers verwerken we op jaarbasis 1 miljoen ton schroot, ruim 70.000 ton non-ferro en goed 20.000 ton kunststof.” IJzer is altijd al waardevol gebleken en Galloo deinde ook mee met de recyclagegolf die het bedrijf geen windeieren legde. “In Europa spelen we mee in de toptien, terwijl we in België de absolute nummer één zijn,” pocht Vandeputte.

De investeringslast voor de zware machines is vrij hoog, weet hij, “al ben je dan wel goed voor vijftien tot twintig jaar”. De activiteiten steunen op drie belangrijke poten: een pers, die licht en ‘proper’ ijzer verwerkt. Vijf scharen, die het dikkere staal – zoals dat van de Tricolor – letterlijk aan flarden snijden. En ten slotte – intens indrukwekkend – twee shredderinstallaties, die het andere schroot verwerken. Die schredders vermalen auto’s als was het speelgoedtuig.

“Dat is onze belangrijkste activiteit, omdat die zorgt voor de meeste toegevoegde waarde,” aldus Vandeputte. De autowrakken dienen eerst te worden ontdaan van alle vloeistoffen, batterijen, banden. Het wrak dat overblijft, wordt dan gewoon ‘gemalen’. Met magneten wordt het ijzer er uitgehaald, terwijl de non-ferrometalen apart worden gerecycleerd.

Als laatste station komt Galloo Plastics om de hoek kijken. Die dochter verwerkt grondstoffen voor de kunststofnijverheid. “Veelgebruikte plastics als polystyreen en polypropyleen worden gemalen, gewassen en gescheiden. De uiteindelijke korrels worden gebruikt in de textielnijverheid of beginnen een tweede leven als pakweg flessendopjes,” legt Pierre Vandeputte uit.

In 2000 nam Galloo in het Noord-Franse Halluin daarvoor een nieuwe site in gebruik. De installatie, die volgens Vandeputte met een uniek procédé werkt, slorpte 3,7 miljoen euro op. Tussen 20 % en 30 % daarvan kwam van Europa en het Vlaams Gewest, die de recyclageproductie wilden ondersteunen. “Onze ingenieurs ontwikkelen en verfijnen ons industrieel verwerkingsproces om afgedankte consumptiegoederen ( nvdr – naast auto’s bijvoorbeeld ook bruin- en witgoed) op een ecologische manier te recycleren,” aldus Pierre Vandeputte. “Door afvalproducten om te zetten in secondaire grondstoffen werken we mee aan een beter milieu.”

Vervuild gebied?

Hoewel Galloo zich wil profileren als een recyclagebedrijf draagt het een bijzondere paradox in zich. Menen, thuisbasis van Vlaams minister van Mobiliteit Gilbert Bossuyt ( SP.A), staat als black point op de kaart van meest vervuilde gebieden in Vlaanderen. Volgens sommige hardnekkige geruchten is de aanwezigheid van Galloo daar niet vreemd aan.

Pierre Vandeputte klinkt de kritiek niet nieuw in de oren, en hij weerlegt ze dan ook zoals hij al zo vaak heeft gedaan. “We hebben zelf ook al tal van metingen gedaan, en nooit is er iets gevonden. Dus Galloo met de vinger wijzen is onterecht.”

België is overigens een voorbeeldige leerling in het Europese recyclageklasje. Met een theoretisch recyclingoptimum van 80 % torent ons land hoog boven het EU-gemiddelde dat tussen de 45 % en 70 % ligt. Pakweg 11 % van onze huishoudelijke verpakkingen wordt nog gestort. “Meer recycleren zal de meerkost onredelijk hoog optrekken,” denkt Vandeputte.

Tijdens ons gesprek komen er in Menen nog enkele tientallen wagens aan uit de Tricolor. “Uiteindelijk worden die wrakken omgevormd tot staalplaten die wereldwijd zullen worden verkocht. Vooral de bouwindustrie in Turkije is een grote afnemer. Daar wordt het staal verwerkt in gewapend beton.”

Als alles volgens plan verloopt, is over vier maanden geen spatje meer te vinden van het Noorse vrachtschip.

Lieven Desmet

Galloo behoort tot de Europese toptien van recyclagebedrijven.