De kip met de gouden eieren

De vrees is gegrond dat de volgende regering besparingen zal vertalen in nieuwe belastingen. Er zijn al veel belastingen op vermogens, maar het palet kan nog altijd verbreden. De vermogensbelasting in ons land zit al boven het Europese gemiddelde. Als de regering dat verder wil verhogen, zou het verstandig zijn om het snelle geld te viseren, en niet de investeringen in onze eigen economie te ontmoedigen.

België is het museum van alle wereldwijd bekende belastingen. En we blijven onze rijke collectie geregeld uitbreiden. Er is een niet-aflatende interesse bij sommige politici om op de hoogte te blijven van nieuwe belastingvormen, waar ook ter wereld. Het idee leeft heel sterk dat er een nieuwe belasting bestaat die de budgettaire problemen van ons land kan oplossen. Een fiscale deus ex machina!

Ons land heeft al zowat de hoogste belastingdruk ter wereld, en ook de belastingen op vermogens liggen al boven het EU-gemiddelde. Het kan niet worden ontkend dat de belastingen op arbeid nog veel hoger liggen. Daarom is er de vraag om een deel te verschuiven van arbeid naar vermogen. Dat is echter een moeilijke evenwichtsoefening: vermogen is mobiel en kan snel het land verlaten.

Dat gebeurt niet meer via achterdeurtjes, vermogens vlaggen zich snel en perfect legaal uit naar andere landen die hun investeringen graag welkom heten. Een land dat zijn grote vermogens verliest, ziet ook de investeringscapaciteit in zijn eigen economie verdwijnen. Je kunt dus de kip met de gouden eieren maar best niet slachten.

Als we de vermogensbelastingen willen moderniseren en niet groeivernietigend maken, moeten we enkele zaken onderscheiden:

* Financiële particpaties zijn niet hetzelfde als economische. De lijst van de ‘rijkste’ Belgen bevat typisch een hele lijst van economische participaties. Families hebben belangen in bedrijven. Het zijn duurzame werkgevers en investeerders in onze economie. Hen viseren zou ze aanzetten om hun belangen te verkopen aan bijvoorbeeld buitenlandse groepen. Ondernemers betalen de lonen, de bijdragen van de sociale zekerheid en investeren in de economie. Gaan we hen verder ontmoedigen?

* Er is een groot verschil tussen het snelle en het trage geld. Speculeren hoort bij het eerste. Duurzaam sparen bij het laatste.

* Er moet een faire behandeling zijn voor witte spaarders en investeerders. We belasten wat we kennen, en wat netjes wordt aangegeven.

* Er zijn al fiscale regels die bepaalde beleggingsinkomsten kunnen herkwalificeren. Een betere inning van de bestaande maatregelen moet een prioriteit zijn voor nieuwe regels.

Nieuwe inkomsten zijn niet de fundamentele oplossing van het Belgische begrotingsprobleem. We zijn wereldkampioen van de belastingen, en het ontmoedigt elk nieuw initiatief. We zijn tegelijkertijd ook duidelijke wereldkampioenen van overheidsinefficiëntie, verspilling en gebrek aan ondernemerschap. Laat ons daarin eerst onze energie steken, alvorens nieuwe belastingen uit te vinden.

Een gewone meerwaardebelasting is moeilijk te organiseren en potentieel ‘disruptief’ voor de zeldzame langetermijninvesteerders in ons land. Maar een meerwaardebelasting op kortetermijnwinsten is daarentegen eenvoudiger te organiseren. De banken berekenen vandaag al de kortetermijnmeerwaarden voor een aantal buitenlandse ingezetenen. Deze meerwaarden belasten tegen het tarief van de roerende voorheffing is rechtvaardig en eenvoudig. Het belast dan de specualtieve meerwaarden tegen hetzelfde tarief als de dividenden. Dat zal echter de duurzame investeerders in dit land niet afstraffen.

DE AUTEUR IS CEO EN CHIEF ECONOMIST VAN ECONOPOLIS.

REACTIES ZIJN WELKOM OP trends@econopolis.be

Geert Noels