De Israel-lobby bestaat

Israël is de 24ste meest competitieve economie in de wereld. Haar 7,7 miljoen inwoners hebben volgens het IMF een gemiddeld inkomen per hoofd van 30.347 dollar, meer dan de Spanjaarden, Italianen of Grieken. De snelwegen zijn er ‘s nachts verlicht. Tegelijk mishandelt Israël zijn oorspronkelijke bevolking – de Palestijnen – en overtreedt het systematisch internationale rechtsregels. De Israël Lobby van Lucas Catherine schetst waarom Israël daar in België vrijwel probleemloos mee wegkomt.

Het boek leest lekker weg en bevat opmerkelijke anekdotes. Over de socialist Camille Huysmans die in 1937 de zionistische kolonisten hielp met hun wapensmokkel naar het Britse mandaatgebied. Over Yves Leterme die een maand voor de inval in Gaza de titel van Navigator of Jeruzalem aanvaardde van het European Jewish Congress. Over ‘Belgische’ bossen die bovenop in 1948 verwoeste Arabische dorpen en zelfs op de bezette Westelijke Jordaanoever werden aangelegd onder patronage van Godfried Danneels in 1995, Wilfried Martens en Frank Swaelen of Herman De Croo, Armand De Decker en het vorstenhuis.

Drie dagen nadat Israël in 1967 zijn verrassingsoorlog was begonnen, trokken Spaak, Lefèvre en Vanaudenhove broederlijk pro-Israël door Brussel. Vader Eyskens hield de toespraak. Catherine toont hoe elke politieke familie haar redenen en haar pro-Israëlische figuren heeft. De liberalen hebben een prozionistische traditie, vooral in de MR. Georges Gutelman vloog in 1984-’85 met zijn luchtvaartmaatschappij TEA de Falasha’s uit Ethiopië over. Hij was een jeugdvriend van Jean Gol, geboren Golstein.

Reynders nam de pro-Israëlische vlag over. De socialistische liefde gaat terug tot Emile Vandervelde die vanaf de jaren twintig het ‘socialistische arbeidersparadijs’ van de kibboets steunde. Onder druk van Camille Huysmans zou België in 1947 het VN-verdelingsplan mee goedkeuren. En uiteraard blijft Antwerpen met zijn Belgisch-Israëlische diamanthandel een lokaal belangrijk kiespubliek. Het Vlaams Belang laat zich dan weer inspireren door de Amerikaanse neoconservatieven en ziet Israël als een gelijkgezind – eigen volk eerst – ‘judeo-christelijk’ bastion tegen de islam.

Volgens Catherine ondervindt Israël steeds meer weerstand. In de PS groeit de vijandigheid evenredig met de stemmen uit de Maghreb. De verkoop van Dexia Israël gebeurt deels onder druk van een lobby die de financiering van illegale nederzettingen onethisch vindt. En dan is er Karel De Gucht die op 2 september 2010 op Radio 1 verklaarde dat “het niet gemakkelijk is om zelfs met een gematigde Jood een gesprek te hebben over wat zich in het Midden-Oosten ontrolt”. Enkele uren later noemde voorzitter Moshe Kantor van het European Jewish Congress de woorden van De Gucht ‘outrageous anti-semitism’ en moest de EU-commissaris uitleggen dat hij het zo niet had bedoeld.

Lucas Catherine, De Israel Lobby, EPO, 2011, 200 blz., 16,50 euro

BRUNO LEIJNSE