De Gucht had beter gezwegen over Congo

Heeft Karel De Gucht (Open Vld) tijdens zijn verblijf op Buitenlandse Zaken iets gerealiseerd ten voordele van de Congolese bevolking? Neen. Zijn Congolese requisitoir tegen zijn opvolger Steven Vanackere (CD&V), zondag op de VRT, is dan ook misplaatst.

De Gucht was de avond ervoor teruggekeerd uit Haïti. Veel tijd om zich over de Congoreis van Vanackere te informeren was er dus niet. Het enige zinnige dat de liberaal dan ook op de televisie verklaarde was dat een land er altijd moet aan werken om goede relaties te onderhouden met andere landen, maar ook zaken moet bereiken. Juist.

En wat kregen we de jongste jaren? Eerst was er Louis Michel, die als een Belgische Kissinger aan pendeldiplomatie deed in het gebied der Grote Meren. Veel is daar niet uitgekomen. Michel vertrok naar de Europese Commissie nadat hij zijn partij in het zuiden van het land niet in de meerderheid had gekregen.

Karel De Gucht, die door Guy Verhofstadt als partijvoorzitter uiterst brutaal van de troon was gestoten, kreeg de ministerportefeuille als troostprijs. Ik probeer iets anders, dacht de man. Het was goed dat iemand eens zei waar het op stond, maar daar bleef het bij en dat bracht evenmin zoden aan de dijk.

Dus zou de liberale politicus beter een toontje lager zingen. Heeft hij gewerkt aan het onderhouden van goede relaties? Heeft hij zaken bereikt? Het zijn retorische vragen. “Ik reageer als mens en als mens zou ik het niet over mijn hart kunnen krijgen om een pint met Kabila te drinken”, zei De Gucht na zijn striemende woorden aan het adres van Vanackere.

Als mens misschien niet, maar was het zijn plicht niet als minister van Buitenlandse Zaken met het oog op het verbeteren van het lot van de Congolese bevolking? Dat kon hij echter niet meer vanwege zijn strategie om zonder omwegen en publiekelijk de Congolese leiders hard te schofferen.

Zo komen we tot fase drie van het rampenplan. Want, laten we wel wezen, het Congobeleid van België is een ramp. Vanackere schoffeert de Congolese leiders niet meer en zeker niet in het openbaar. Toch laat hij er binnenskamers, naar eigen zeggen, geen twijfel over bestaan dat België kritisch staat tegenover zijn voormalige kolonie.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Boudewijn Vanpeteghem