De gelaarsde kok

Vincenzo Giacomazza begon zijn carrière als hulpje bij een banketbakker in Sardinië. In zijn Genkse restaurant “La Botte” deelt hij nu zelf al jaren de lakens uit. De zuiderse charme is evenwel gebleven.

Vincenzo Giacomazza was tien toen hij als hulpje bij een banketbakker in Sardinië aan de slag ging. Op zijn veertiende werd hij naar de koksschool gestuurd. Daar leerde Giacomazza in de potjes roeren, waarna hij vertrok als koksmaatje op de lange vaart.

Zo’n twee decennia geleden spoelde de scheepskok in België aan. In Genk, aan het Europaplein (in de volksmond Place Misère genoemd), opende Giacomazza de pizzeria La Botte. Inmiddels heeft zijn zoon Giuseppe de plaats aan het fornuis ingenomen, staan er flesjes aceto balsamico op tafel en wordt er in de pizzabakkerij ook verfijnde, actuele gastronomie geserveerd.

Wij kwamen op een drukke doordeweekse avond en kregen van schoondochter Inez een plaatsje. Inez werkte negen jaar in het beroemde eethuis Clos Saint Denis in Kortessem en bedient met vaardigheid. In La Botte is het de gewoonte dat godfather Vincenzo langskomt om de suggesties van de dag te proclameren. Hij doet dat in een grappige mengelmoes van Limburgs en zonnig Italiaans.

La Botte heeft op de vaste spijskaart heel wat klassieke gerechten. Beroemd van Loksbergen tot Neeritter zijn: pizza’s (vanaf 200 frank), “fondue parmigiano” of zelfgemaakte kaaskroketten (230 frank) en “filet pure” van de chef (605 frank). Wij gingen een stapje verder en volgden de eerbare voorstellen van Vincenzo.

Op tafel kwam in huis gebakken brood. Het glas werd gevuld met Le Vigne di Cos ’96, een indrukwekkende witte Siciliaanse wijn, gemaakt van Chardonnay-druiven (1295 frank). Op het bord lag carpaccio van rund met plakjes truffel, schors van Parmezaanse kaas, raketsla en druppels olijfolie nieuwe oogst – een bereiding waarin alle kwaliteitsproducten voor zich spraken (595 frank). In La Botte is het eten een familiale aangelegenheid: de truffel op ons bord kwam van Vincenzo’s schoonbroer uit Alba, de groene olijfolie was afkomstig van de olijven van Vincenzo’s vader. Als tussengerecht genoten we van de pappardelle (dikke lintspaghetti), naar Sardische gewoonte gemengd met verse inktvis, sardines en roodloof. Hoofdgerecht was zeebaars in papillot, bereid met een scheutje maagdelijke olijfolie, wat citroensap en witte wijn (695 frank). De oprechte maaltijd werd afgesloten met een verfrissende citroensorbet.

La Botte wordt druk bezocht. Reserveren is dan ook aangeraden, zeker op zaterdagavond.

PIETER VAN DOVEREN