De Barrier

Van afspanning voor postkoetsen tot luxecomplex met feestzalen, restaurant en hotel.

In tijden dat het luxesegment van de horeca af- ziet, investeert tandartszoon Rik Vandersanden veel geld. Zijn sowieso al luxueuze restaurant De Barrier liet hij verbouwen tot een indrukwekkend complex. De nieuwe Barrier bestaat uit een moduleerbaar restaurant dat groeit of krimpt volgens het aantal bezoekers, talrijke kleine en grote ruimtes voor vergaderingen, feesten en partijen én een hotel met tien gerieflijke kamers. Wat bleef, is de landschapstuin met waterpartijen en terrassen.

De Barrier was lang geleden een afspanning waar de postkoets halt hield. Daar is nu niets meer van te merken. Bij de recente verbouwing werd het gastronomisch restaurant naar buiten uitgebouwd en kwam er een hele reeks met elkaar verbonden zalen rond een door glas afgescheiden, ruime patio.

Wij kwamen op een woensdagavond, parkeerden de auto op de beveiligde parking, betraden de nieuwe en indrukwekkende Barrier met de nodige schroom, sloegen de enorme cocktail- en sigarenbar over en lieten ons voorgaan naar een van de elegante, in chic-landelijke stijl gedecoreerde, ruime eetkamers. Wij kregen een van de vijf tafels en bleven die avond alleen met het personeel. Zo veel eetzalen, zo veel ruimte en dat voor twee personen!

De spijskaart verzamelt voor- en hoofdgerechten tegen 40 euro en meer. Aanstellerig zijn de verkleinwoorden op de kaart (‘aardappeltjes’, ‘eendenbilletjes’, ‘slakjes’ enzovoort). Het wijnboek is klassiek van repertoire en vermeldt veel groot geschut.

Om het prijzengeweld enigszins te ontlopen, bestelden wij het Alliance Menu (65 euro, plus 25 euro voor de aangepaste wijnen). Tartaar van zalm en ragout van paling in bladerdeeg waren de welkomsthapjes. Het voorgerecht was een schijf machtige terrine met ganzenlever, artisjokken en gebakken kruidenkoek, opgediend met een Tokay Pinot Gris 2000 van Gustaf Lorentz, een compromiswijn met dikke, ingetogen smaak. Filet van op het vel gebakken koningsbaars volgde en kwam in het bord met groene pasta en grijze garnalen. Dit gerecht hoort eerder thuis in een brasserie dan in een fijnkosttempel. Het glas werd gevuld met een frisse en soepele Macon Uchizy 2002, domaine Sallet. Hoofdgerecht was te ver gegaarde borst van wilde eend met in rode wijn gepocheerde peer, souflé-aardappel, quenelle van rode kool en stoemp van spruiten. Hierbij kwam een Château Tour Grand Colombier, Lalande de Pomerol en omdat de wijn een lichte kurksmaak had, hadden wij de ober nodig. Maar die bevond zich honderd meter verder, in de bar. Een belletje op tafel is in de nieuwe Barrier gerechtvaardigd. Om af te sluiten, was er soep van clementie met ananas in suikersiroop en sorbet van wijnsinaasappel.

Rik Vandersanden laat zich tegenwoordig bij- staan door Cees Van Corler, de Nederlandse kok die lang de rechterhand was van Roger Souve- reyns in ‘t Scholteshof. Wij hadden al beter gegeten in De Barrier. Voor een maaltijd die al gauw honderd euro en meer per persoon kost, mag men kritisch zijn. Wij ervoeren het decor als indrukwekkend en de bereidingen als ouderwetse verfijning met een gebrek aan frisheid en lichtheid. “Zijde en floers op het lijf doven ‘t vuur uit in de keuken.”

Pieter van Doveren