De baas van Lokeren

Met de aanwerving vorige week van Georges Leekens toonde voorzitter Roger Lambrecht (75) van voetbalclub SC Lokeren zijn overtuigingskracht. Leekens, de coach die AA Gent de jongste twee jaar in de top vijf van de rangschikking parkeerde, zorgde vorige week voor een zelden geziene soap. Maandagavond kondigde Moeskroen aan dat de Limburger daar trainer zou worden, wat prompt werd ontkend. Ook door Leekens, die de dag daarop aankondigde nagenoeg zeker zijn contract bij Gent te verlengen. Om uiteindelijk op donderdag te tekenen bij de Koninklijke Sporting Club Lokeren Oost-Vlaanderen.

Hoewel, bij Lokeren. Eigenlijk is het bij de NV Lambrecht, want in de Wase gemeente weten ze al langer dat er zonder de bandenmagnaat helemaal geen sprake meer zou zijn van de ploeg. Lambrecht werd voorzitter tien speeldagen voor het einde van het seizoen 1994-1995. De club stond toen op drie na laatste in tweede klasse en torste 1 miljoen euro schulden. Tien investeerders brachten samen 500.000 euro in, onder wie Lambrecht, die met 150.000 euro over de brug kwam.

In 2001 zei hij in een interview in Het Nieuwsblad dat hij 1,65 van de 2 miljoen euro had ingebracht die sinds de instap werden geïnvesteerd. Zijn laconieke conclusie: “Wat betekent dat ik 85 procent van het beslissingsrecht heb.”

Het typeert de ondernemer Lambrecht: hij beslist, punt uit. “De club heeft geen schulden, behalve aan de voorzitter. Drie van mijn bedrijven lenen elk één miljoen euro over zes jaar. En als er een tekort is, schiet ik dat voor. We zijn gezond, ook omdat we werken met een zeer kleine staf en veel vrijwilligers. Mocht er met mij iets gebeuren, dan blijven die leningen doorlopen. Alleen moeten ze dan een chef vinden met hetzelfde enthousiasme en gedrevenheid.”

Toch blijft Lokeren te klein om er op lange termijn een stabiele eersteklasser van te maken, beseft Lambrecht. Maar zijn pogingen om tot schaalvergroting te komen, mislukten. In juni 2000 fuseerde Sporting Lokeren met zijn satellietploeg Sint-Niklase Sportkring Excelsior, maar slechts weinig toeschouwers en sponsors maakten de overstap. De overname, in 2002, van Germinal Beerschot ging niet door. Fusieoperaties met AA Gent, Eendracht Aalst en – dit jaar nog – SK Beveren werden gekelderd.

Lambrechts passie voor het voetbal dateert uit zijn jonge jaren. Hij speelde toen bij Standard Lokeren, Vigor Wuitens Hamme, Jeunesse Arlon en in de nationale legerploeg. Het speler-trainerschap van Standard Lokeren gaf hij op om voor de Franse bandengigant Michelin te gaan werken. De autodidact leerde er de stiel en begon midden jaren zestig in Berchem met een bandencentrale, de basis voor zijn eigen keten.

Die bracht hij onder in QTeam, een strategische alliantie met twee andere familiebedrijven: het West-Vlaamse Autobanden VDK (Vandekerckhove) en het Waalse VP (Verviers Pneus). In totaal heeft QTeam 87 vestigingen in ons land, waarmee het in ieder geval naar aantal verdeelpunten marktleider is. De omzet bedraagt volgens Lambrecht 111,5 tot 124 miljoen euro.

Bij bandencentrale Lambrecht zijn zonen Frank CEO, Dirk commercieel directeur, Mark verantwoordelijke voor het depot, en dochter Laura beheert de personeelszaken en de immobiliën. “Maar er gebeurt nog steeds niets zonder dat hij het weet,” beamen de meeste waarnemers. Volgens sommigen is de beslissingsmacht van de kinderen zelfs zeer beperkt. “Onzin,” repliceert Roger Lambrecht. “Frank doet de banden. Hij kwam met het idee voor QTeam. Ik doe alleen nog het financiële en beslis mee als er aankopen of fusies gebeuren.”

De voetbalminnende industrieel staat bekend als een harde, gewiekste onderhandelaar, met een neus voor zaakjes. Tussen 1993 en 1997 was hij afgevaardigd bestuurder van de Vlaamse Luchtvaartmaatschappij (VLM). Het veroorzaakte een breuk met initiatiefnemer en huidig Vlaams parlementslid Freddy Van Gaever (Vlaams Belang). “Als er één man is die mij vreselijk heeft ontgoocheld, dan wel Roger Lambrecht. Ik wens hem veel succes, maar hoop nooit meer zijn pad te moeten kruisen.” Lambrecht repliceert dat er wat hem betreft ” nooitniks” is gebeurd. “Er waren twee hoofdaandeelhouders, Hein Deprez van Univeg en ik, via Lambefimmo. Door te verkopen aan Jaap Rosen Jacobsen konden we onze investering terugkrijgen, dus hebben we dat gedaan.”

Critici omschrijven het oorlogskind Lambrecht – geboren op 19 augustus 1931 – als een zakelijke bullebak, die zijn mensen ongemeen hard durft uitkafferen. Een dictator, een heerszuchtige potentaat zonder scrupules, en meer van dat fraais. “Je moet je weren,” vergoelijken voormalige medewerkers. “Niet te braaf zijn: hij luistert niet graag naar mensen die hem naar de mond praten.” Zelf lacht Lambrecht de kritiek weg: “Als iemand niet werkt, dan moet je daar als baas iets over zeggen, en de één doet dat wat luidruchtiger dan de ander.”

Onder dat botte imago schuilt een kunstminnaar, die een verfijnde collectie schilderijen bezit, van Permeke over de Latemse School tot Delvaux. AA Gentvoorzitter Ivan De Witte, topman van het wervings- en selectiebureau De Witte & Morel, vindt Lambrecht “een warmhartig type”. “Maar zelf vindt hij dat een zwakheid die hij niet te veel wil tonen.

Luc Huysmans