Daar bij de haven

De Villa in het Antwerpse havendistrict : een actuele restaurantformule tussen dokken en containers.

Dirk Smets is een voorbeeld van een ondernemende horeca-manager die perfect aanvoelt wat er bij de mensen leeft. Vanuit zijn lunch-restaurant Weber bediende hij twintig jaar lang de maritieme wereld van Antwerpen. Hij verkocht de negotie, maar had te veel energie om niets te doen. Dus verbouwde hij de vroegere kantoren van de peildienst van de haven tot taverne-restaurant De Villa.

Wij hobbelden over de kasseien en de stalen Mexicobrug vanuit ‘t Eilandje het havendistrict binnen en vonden probleemloos het roze huis, dat met de omliggende dokken en velden vol opgestapelde containers een surrealistisch plaatje vormt. Binnenkomen doe je via de koer ; achter de glazen deur wacht een geanimeerde drukte. Dirk Smets schiet naar voren, want hij heeft er een gewoonte van gemaakt iedereen te verwelkomen. Bovendien neemt de actieve patron eigenhandig de bestellingen op en leidt hij het korps toffe diensters als een gepassioneerd dirigent.

De Villa bestaat uit opengetrokken ruimten, die van elkaar worden gescheiden door de kunstmatige ruïne van een bakstenen muur. Aan de bar laat een bonte verzameling zwelgkelen grote hoeveelheden Hoegaarden, Leffe en De Koninck van het vat naar binnen glijden. De voor iedereen zichtbare keuken bevindt zich op een verhoging. Aan het fornuis staat chef-kok Werner Van Laere, die geïmporteerd werd vanuit het Grand Café in Sint-Niklaas.

Om de dingen gemakkelijk en goedkoop te maken en bovendien altijd met verse waren te kunnen werken, heeft De Villa geen spijskaart. Er is een lunch met voor-, hoofd- en nagerecht voor 470 frank. Wil je iets anders dan het voorgestelde, dan is er steak of filet américain mits een supplement van 100 frank ; voor 300 frank extra krijg je zeetong. ‘s Avonds kan je kiezen uit drie voor-, hoofd- en nagerechten.

Wij kwamen op een drukke doordeweekse avond ; de tafels waren bezet door huisvrouwen, zakenmensen en gezinnen. Patron Dirk kwam bij ons zijn “gedichtje” opzeggen ; hij had het over “kraakverse” ingrediënten, maar was zelf niet vrij van transpiratiegeuren. Wij luisterden goed en bestelden kwartel, die even later gebakken met een vulling van lamszwezerik op toast geserveerd werd. Het hoofdgerecht was zeetong ; toen die eindelijk op tafel kwam, zong de dienster medelevend “At last” van Lou Rawls. Het tongetje was inderdaad kraakvers, maar had niet het verwachte formaat. Voor de kwartel werd 395 frank aangerekend, voor het zeetongetje 770 frank en dat vonden wij wel een gepeperd bedrag voor een visje in een veredeld eetcafé.

PIETER VAN DOVEREN

Dirk Smets tussen zijn klanten Een ondernemende horeca-manager die perfect aanvoelt wat er bij de mensen leeft.