Controversiële doordrammer

“De vereffenaar”. Met die slogan trok Guy Serraes (46) als VLD-gemeenteraadslid in 1994 naar de verkiezingen in Gent. Dat typeert Serraes, de directeur publieke sector van het internationale advieskantoor Ernst & Young ten voeten uit. Een intelligente en harde werker, maar koppig en eigenzinnig. Als een echte doordrammer raakt de ex-schepen van Gent dan ook in tal van twistpunten verwikkeld.

Serraes staat in de vuurlinie van de soap tussen Fientje Moerman (Open VLD), de Vlaamse minister van Economie, en haar gewezen kabinetschef Rudy Aernoudt (van wie een getuigenis in het jaarverslag van concurrent Deloitte staat). Public Business Services (PBS) – het pr-bedrijfje van Janiene Vermeulen, de moeder van Serraes, en Katleen Malfait, een gewezen secretaresse van hem – zou voor bijna 200.000 euro adviezen hebben verleend zonder dat hiervoor een openbare aanbesteding werd uitgeschreven. Ombudsman Bernard Hubeau onderzoekt mogelijke belangenvermenging. Maar de zelfstandige adviseur van Ernst & Young, die geen bediendecontract heeft, houdt op aanraden van zijn advocaat de lippen op elkaar. Wel stelt hij tot zijn ongenoegen vast dat hij tot nu toe nog geen kans heeft gekregen om bij een officiële instantie de publieke aantijgingen te weerleggen.

Maar controverse is altijd een deel van Serraes’ leven geweest. Als adept van Guy Verhofstadt (Open VLD) ontpopte de assertieve vertegenwoordiger van het ultraliberale denken zich als beloftevolle voorzitter van de PVV-jongeren. Nobelprijswinnaars Friedrich Hayek en Milton Friedman zijn grote voorbeelden. Samen met Fientje Moerman, Geert Versnick (Open VLD-schepen en OCMW-voorzitter in Gent) en Erwin Devriendt (algemeen directeur Solidariteit voor het Gezin) braken de troepen van Verhofstadt met succes de hegemonie van de socialisten in de Arteveldestad. In 1986 benoemde André Denys, nu gouverneur van Oost-Vlaanderen, hem tot fractiesecretaris van de liberalen in het Vlaamse parlement. Hierbij liet hij niet na een kritisch rapport over de VLD-kamerleden te publiceren. Dat leverde hem een pak vijanden in eigen kring op. “Maar dat deert Serraes niet,” zegt Denys. “Als geweten van de partij weigert hij een blad voor de mond te nemen. Zo houdt hij iedereen scherp. Dat heb ik altijd in hem weten te waarderen.”

Een politiek beest. Daar is vriend en vijand het over eens. Maar tot ieders verrassing legde Serraes nog vóór het einde van de regeerperiode (december 1999) zijn Gentse schepenambt neer om als zelfstandig medewerker van Ernst & Young de overheidscel te leiden. Als argument haalde hij het plotse overlijden van zijn vader door een hartaderbreuk op 58-jarige leeftijd aan. Serraes: “Vijftien jaar dag en nacht in de politiek laat zijn sporen na. Bovendien ben ik een sterke voorstander van uitwisseling tussen de overheid, de academische wereld en de privésector. Ik had net een bijkomend managementdiploma aan de Vlerickschool in Gent gehaald ( nvdr – Serraes is licenciaat in de bestuurswetenschappen aan de VUB) en een aanbieding gekregen van headhunter Ivan De Witte in opdracht van UGent-professor Erik De Lembre, toenmalig voorzitter van Ernst & Young. Aangezien ik altijd het rotatiesysteem verdedigd heb, heb ik toen de knoop doorgehakt.”

Volgens zijn tegenstanders deed de hoge uitstoot van dioxine in de Gentse verbrandingsoven hem de das om. Als voorzitter van de afvalintercommunale had Serraes eind 1998 nagelaten dit onheilsbericht aan de gemeenteraad mee te delen. Hij gaf de schuld aan het management van Ivago, die hem de nodige informatie had onthouden. Deze aanslag op de volksgezondheid deed de emmer overlopen. Eerder was Serraes al in opspraak gekomen door het oneigenlijke gebruik van publieke adressenlijsten voor persoonlijke campagnes en een bezoek aan de Moulin Rouge op kosten van JC Decaux, de Franse specialist in affiches en stadsmeubilair, tijdens de onderhandelingen voor een belangrijk contract met Gent.

Toch looft zijn goede vriend Sas Van Rouveroij, de havenschepen van Gent, de gedrevenheid van Serraes: “Compromissen zijn niet zijn ding. Hij schuwt het conflict niet. Maar met goede dossierkennis en de nodige volharding duwt hij zijn visie door. Zo heeft hij de oubollige administratie van Gent, die in de jaren negentig nog in de middeleeuwen leefde, in één legislatuur gemoderniseerd. Serraes voerde deze omwenteling echter niet met de glimlach door, maar verpakte ze in azijn. Dat heeft uiteindelijk tot zijn politieke ondergang geleid. Driemaal ondernam hij een vergeefse poging om tot parlementslid verkozen te worden. Door pech – toen hij opvolger was ging niemand weg – en de grote concurrentie in zijn kieskring kon hij deze ambitie niet waarmaken en zocht toen zijn heil in de privésector.”

WWW.TRENDS.BE

Eric Pompen