CD&V trekt voor tweede keer stekker uit regeeroverleg

CD&V doet het opnieuw, zich als eerste keren tegen een nota van koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte.

Ze deed dat al eind november, waarmee ze de doodsteek gaf aan het regeeroverleg (blog 26/11). Geschrokken door haar eigen daad, zette ze daarop weliswaar meteen zelf het beademingstoestel in werking om Vande Lanottes poging nog even kunstmatig in leven te houden.

Het was minister-president Kris Peeters die toen de dolkstoot gaf en partijvoorzitter Wouter Beke die Vande Lanotte prompt zuurstof toediende. Hij vertelde dat Peeters als regeringsleider en niet als CD&V’er had gesproken. Deze keer hoeft Peeters niet te spreken. Beke zegt Vande Lanotte zelf de wacht aan. De diffuusheid van CD&V’s boodschap is daarmee uit de wereld geholpen. Het beademingstoestel is uitgezet. De patiënt is dood. Alleen moet zijn overlijden nog officieel worden geacteerd.

Het moet nog eens gezegd. De verkiezingsuitslag van juni heeft de zaken fundamenteel veranderd. Decennialang werkte de Volksunie als zweeppartij op de CVP, de staatsdragende partij die communautaire akkoorden sloot. Over de N-VA valt veel te vertellen, maar niet dat ze staatsdragend is. En zij werd de grootste partij van België. De door de Franstaligen vernederde CD&V likt haar wonden en probeert opnieuw in de gunst van de kiezer te geraken door Vlaams te radicaliseren.

Het viel op dat sp.a-voorzitster Caroline Gennez in haar reactie op de politieke toestand op de VRT-radio radicalere Vlaamse taal liet horen dan we van haar gewoon zijn. Het kwam erop neer dat Vande Lanottes nota met Vlaamse inkt geschreven is en ze zei: ‘de Franstaligen staan met de rug tegen de muur’. De reacties van CD&V en de N-VA waren toen nog niet bekend. Voelde de politica al nattigheid? Allicht.

Het kan niet anders dan dat haar PS-collega Elio Di Rupo dat al langer voelt. De man weigert voluit te gaan voor een regering waarvan hij de eerste minister zou kunnen worden. Dat kan voortvloeien uit ideologische standvastigheid en welgemeende bekommernis om de toekomst van de Franstaligen. Wie premier wil worden, moet extra toegevingen doen.

Di Rupo’s houding valt evenzeer, misschien zelfs des te meer, te begrijpen door het besef dat er met de zeven onderhandelende partijen geen land te bezeilen valt. Temeer daar de volgende regering een zwaar saneringsprogramma zal moeten opmaken en doen uitvoeren.

Hier en daar is sprake van een noodregering om de sociaaleconomische en budgettaire uitdagingen aan te gaan. Praat voor de vaak. Indien nodig heeft de aftredende regering-Leterme bewezen die taak perfect aan te kunnen.

Overigens, heeft de noodregering-Verhofstadt destijds iets meer gedaan dan tijd kopen om uit de politieke impasse te geraken? Neen. Wanneer was dat alweer? Van eind december 2007 tot eind maart 2008. En de toestand zit nog altijd geblokkeerd.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.