Brussels revisited

Dat hebben we alweer gehad. De mallemolen over de onveiligheid in Brussel draaide een nieuw rondje. En ze dronken een glas, deden een plas en alles bleef zoals het was.

Een Brusselse hogeschool verhuist tijdelijk omdat het onveilig is in Anderlecht. Haar studenten worden op straat lastiggevallen zoniet bedreigd. Een crimineel schiet op de politiepatrouille die hem in de kraag probeert te vatten nadat hij, met twee kompanen, een wisselkantoor in het centrum van Brussel heeft overvallen. Een agent wordt in het been geraakt.

De criminelen worden alsnog bij de lurven gepakt. De Vlaamse reactie is heftig: genoeg. Zero tolerance in bepaalde wijken en kleine criminelen moeten snel voor de rechter verschijnen. Geen straffeloosheid meer. De federale ministers van Binnenlandse Zaken en van Justitie, Annemie Turtelboom (Open Vld) en Stefaan De Clerck (CD&V) tonen hun tanden. Words, words, words. Praat voor de vaak. Daar komt allemaal zo goed als zeker niets van terecht. Zoals de vorige keren.

Kom, kom, reageren Franstaligen op de Vlaamse retoriek en aanpak. Brussels PS-kopstuk en burgemeester van Molenbeek Philippe Moureaux heeft het over hysterische Vlamingen. Zijn partijgenoot en Brussels burgemeester Freddy Thielemans minimaliseert het schieten op een politieagent. Heel erg. Zouden die heren al zo gewend zijn geraakt aan het geweld in hun steden?

Zo ja, dan is ook dat heel erg. Geef ons meer geld, zeggen ze, en klaar is kees. Niet zo rap, antwoorden de Vlamingen. Zouden jullie niet eerst eens kijken of één politie voor heel het hoofdstedelijke gewest, in plaats van zes korpsen, niet voldoende agenten vrijmaakt die kunnen patrouilleren in plaats van achter hun bureau te moeten blijven zitten? Geeuw. Niets nieuws onder de zon. Die discussie maakt al jaren deel uit van het Brusselse imbroglio. Net als het justitiekluwen in de hoofdstad. Op de vraag naar snelrecht reageerde de zittende magistratuur: geen mensen, geen tijd. En zo voelt niemand zich echt verantwoordelijk en blijft de kwestie onopgelost.

Kortom: twee zwaarwichtige feiten in dezelfde week. De pers stort er zich op en de kwestie is even de waan van de dag. Enkele dagen. De betrokken federale ministers, beiden Vlamingen, voelen zich genoodzaakt heftig te reageren. Franstalig België reageert anders. De politiek botst met de magistratuur en met de politie, die onderling overhoop liggen. Rendez-vous bij een volgende criminele gelegenheid. De mallemolen kan dan alweer een rondje draaien en die blog kan dan opnieuw online worden geplaatst.