Bistro Biggles

In het restaurant van de luchthaven van Wevelgem wordt verrassend lekker gegeten.

Bistro’s zijn er te kust en te keur. Maar bistro’s waar er voor een redelijke prijs goed wordt gekookt en waar het gezellig is, zijn minder courant. Bistro Biggles is zo’n aanbevelenswaardig adresje: er wordt een smakelijk potje gekokkereld en men zit er goed. Bij Bistro Biggles komen al lang niet meer uitsluitend luchtreizigers over de vloer. Zakenlui kennen de weg en trekken vanuit de wijde omgeving naar Airport Wevelgem om te dineren. In de weekends komt ook het uitgaanspubliek vertier zoeken bij een lekkere hap en een goed glas wijn. Zo groeide Bistro Biggles uit tot een geprivilegieerd plekje voor insiders die op tijd reserveren.

Het restaurant bevindt zich op de eerste verdieping van het bescheiden luchtvaartgebouw. De prettig ingerichte ruimte – als decoratieve objecten vindt u er oude attributen uit de luchtvaart en bij de tafels staan Café Costa-stoelen van Philippe Starck – is door glas omgeven en u heeft er vrij zicht op de landingsbanen. Druk is het daar niet: Airport Wevelgem kent geen vaste vluchten. De meeste bewegingen worden veroorzaakt door de jets en propellervliegtuigen van Sky-Service en door sporttoestellen en zweefvliegers.

Voor de dagelijkse uitbating van Bistro Biggles zorgen de broers Maenhout. Guido staat aan het fornuis in de open keuken en Peter bedient. Guido trok na zijn studies kunsthumaniora de wereld in. Om wat bij te verdienen, ging hij aan de slag in de keuken van een vegetarisch restaurant in Londen. Dat viel mee en er volgden een Italiaans en een gastronomisch restaurant en een opleiding aan de beroepsschool van Ieper. Broer Peter ging in de leer in de eetzaal van het klassieke, Brugse restaurant Le Duc de Bourgogne.

Wij kwamen voor een doordeweekse lunch en namen plaats aan de royale eettoog onder een oude, houten vliegtuigvleugel. Uit de gevarieerde spijskaart – er is ook een wijnkaart met Franse en niet-Franse wijnen – namen wij het vismenu (1250 frank) en begonnen met een “snoepje” van gerookte zalm en vulling van gehakte groenten en kreeft. Daarna kregen we een in de boter gebakken staartstuk van tarbot voorgeschoteld, slordig schoongemaakt maar vers en opgediend met een door kervel geparfumeerde blanke botersaus, kasteelaardappelen en asperges. De maaltijd werd afgesloten met royale porties mousse van witte en bruine chocolade (niet zo “luchtig” als het menu vermeldde) en een sinaasappelsaus. Bij het eten kwam een karaf witte huiswijn: een aangename “vin de pays”” waar niemand zich voor hoefde te schamen (350 frank voor een halve liter).

PIETER VAN DOVEREN