Betogers vertegenwoordigen publieke opinie niet

Zijn de tienduizenden mensen die zondag in Brussel betoogden een representatief staal van de publieke opinie? Ja, wanneer gaat over de vraag naar de snelle vorming van een regering. Neen, voor al de rest. Kortom: neen. En hun actie zal geen invloed hebben op de regeringsonderhandelingen.

In feite gaat het om dubbele onderhandelingen: over de vorming van een regering en over een hervorming van de staat. Iedereen wenst zo snel mogelijk een regering, maar niet tot elke prijs. Het is moedig dat PS-voorzitter Elio Di Rupo het herhaalde na de betoging waar vooral Franstaligen aan deelnamen. Bart De Wever, de N-VA-voorman, blijft eveneens op zijn lijn: geen status-quo. Met andere woorden: de betogers hebben niets in beweging gebracht.

Verkiezingen
We zouden verkiezingen moeten kunnen houden om echt te weten wat de bevolking over de politieke impasse denkt. Een nieuwe stembusgang kan de zaken duidelijker, al dan niet scherper, stellen. Soms moet het nog erger worden vooraleer een doorbraak mogelijk is. Toch stappen we nu beter niet naar de stembus, omdat de financiële markten België in de gaten houden.

Zou de N-VA haar score van juni vorig jaar, 1.135.617 stemmen, verbeteren? En de PS, die 894.543 kiezers achter zich kreeg? Het leverde de N-VA 27 Kamerzetels op en de PS 26. De stem van een Belg heeft niet overal dezelfde waarde.

Zou het cdH van Joëlle Milquet nog meer terrein moeten prijsgeven? En kunnen CD&V, Open Vld en de MR de zovele verloren kiezers op zijn minst gedeeltelijk terugwinnen? Blijft de sp.a een schim van wat ze ooit was? Enzovoort, enzovoort.

Zover zijn we niet. Nog niet, allicht. De formule met de zeven onderhandelende partijen heeft hoe dan ook geen toekomst. De preconfederale vorm waarin nu wordt gewerkt, met het triumviraat, verandert daar niets aan.

‘Fabula acta est’ bis
Hoeveel keer zei Bart De Wever al dat het over en out was? “Fabula acta est”; dat is alweer drie maanden geleden. De zeven partijen zaten – ongelooflijk maar waar – sinds september niet meer samen rond de tafel.

Niemand wil met de zwartepiet blijven zitten en met de vinger worden gewezen als verantwoordelijke voor het afspringen van de onderhandelingen. Dat spelletje heeft veel, veel te lang geduurd. De onderhandelende partijen zijn gezamenlijk verantwoordelijk.

Het klopt dat er beter geen akkoord is dan een slecht akkoord. Alleen is de definitie van een slecht akkoord helemaal anders in het noorden dan in het zuiden van het land. Daar ligt de kern van de impasse. De N-VA en de PS vinden dat ze genoeg hebben toegegeven en houden het been stijf. Hoelang kunnen ze dat nog volhouden zonder een kramp te krijgen?

Liberalen Heeft het uur van de liberalen geslagen? Het is te vroeg om dat te zeggen. Open Vld-voorzitter Alexander De Croo heeft zijn keuze voor de oppositie opgeborgen, maar de PS wil niet met de MR regeren. Let wel, de MR van Didier Reynders. De houding van de socialisten kan heel misschien veranderen na het aantreden op 14 februari van de nieuwe MR-voorzitter. Charles Michel staat in poleposition voor de functie.

De blokkering duurt al maanden. Afwachten of de verandering bij de Franstalige liberalen de figuurlijke dobbelsteen kan zijn die het geheel in beweging brengt.

En anders? Wie zal het zeggen?