Beste Anuna,

PROFICIAT, HOE JIJ Vlaanderen wakker hebt geschud om het klimaat nog hoger op de politieke agenda te zetten. Dat is straf. Straten en pleinen worden mede dankzij jou gevuld door duizenden jongeren die pleiten voor meer klimaatambitie. Ik heb nog niet meebetoogd, hoewel ik er alle sympathie voor heb.

Ik behoor tot de groep van mensen die het soms moet ontgelden in jouw betoog: de politici. We zouden nog niks ondernomen hebben, of we zouden het belang van de klimaat niet inzien. Niets is minder waar.

MAAR IN HET PARLEMENT is er geen magische knop die ons klimaatprobleem doet smelten als sneeuw voor de zon. Een ambitieus en doeltreffend klimaatbeleid laat zich niet vangen in slogans en kortzichtige maatregelen. Voor beleidsmakers komt heel wat kijken om een allesomvattend klimaatbeleid te voeren. Dat lossen we niet zomaar eventjes op.

En Anuna, echt waar, ik merk dat in de politiek en het parlement al veel langer een groene wind waait. Wie een euro zou krijgen telkens als het woord ‘klimaat’ in het Vlaams Parlement valt, zou nu een groene miljonair zijn. Er wordt wel degelijk, en al langer dan jij je marsen organiseert, gewerkt voor het klimaat. Maar politiek is de kunst van de evenwichten. Er zijn meer uitdagingen dan het klimaat alleen. Vraag dat maar eens aan de mensen van welzijn, van onderwijs, van mobiliteit. Klimaat is geen domein op zich. Het is een domeinoverschrijdend thema.

ZO WERDEN IN DE VISIENOTA Vlaanderen 2050 de bakens uitgezet voor een circulaire economie en de evolutie naar een CO2-arme samenleving. Ook op korte termijn nemen de politici korte en krachtige beslissingen. Zo is er de slooppremie, die een financieel duwtje in de rug geeft aan wie een nieuwe duurzame woning wil bouwen. Er is het mobiliteitsbudget, de isolatiepremies, duurzame landbouw, en ga zo maar verder. Het parlement onderzoekt de mogelijkheden van kweekvlees om dieren en de natuur te redden.

Een revolutionaire manier van werken invoeren om onze planeet te redden is niet simpel, want elke klimaatmaatregel heeft een sociaaleconomische impact. Tussen 2011 en 2016 is het aantal banen in de autosector in ons land gedaald met bijna 17 procent. Mensen beginnen zich meer en meer anders te verplaatsen, en dat is goed. Maar een economische ontwrichting moeten we te allen tijde vermijden. Zo’n omslag gebeurt geleidelijk.

VOOR DE POLITICI IS HET DUS de uitdaging én de banen te behouden én het klimaat te redden. Dat doe je niet door wagens te verwensen, dat doe je door innovatief over mobiliteit na te denken en de mensen daarvoor fiscaal te stimuleren. Bedrijfswagens hoeven niet weg, maar we kunnen ze wel groener maken. Mensen moeten zich nog kunnen verplaatsen én ze moeten hun baan behouden.

Ook thuiswerk kan worden gestimuleerd, het liefst in woningen die goed geïsoleerd zijn. Zo behouden we de banen en werken we toch voor het klimaat. Dat zijn recente maatregelen en voorstellen. Politici zijn geëngageerde mensen die oor hebben naar wat jij op straat roept. We moeten alleen doordacht nadenken over hoe we sociaaleconomisch een mouw passen aan onze klimaatambitie. De transitie naar een groene economie gebeurt niet van vandaag op morgen.

ER ZIJN NOG ANDERE belangrijke thema’s: onderwijs, cultuur, armoedebestrijding, en ga zo maar door. En ja, ook het klimaat speelt daar een rol in. Bij elke maatregel moeten we de mogelijke effecten wikken en wegen. Ik ben echter vol optimisme en ambitie hierover: als de economie hand in hand evolueert met de ecologie, gaan we een schitterende tijd tegemoet.

Dus, Anuna, ik moet je toch tegenspreken: het is niet zo dat de politiek niets doet. We zitten in een beroep van evenwichten: de maatschappelijke puzzel moet kloppen, de rekening moet betaald worden en het liefst van al moet het welbevinden van iedereen erop vooruitgaan. We zijn dus geen tegenstanders, Anuna. Alleen wil jij morgen resultaat en moeten wij het in een brede context bekijken. Maar er wordt aan gewerkt en er zál resultaat zijn.