Beleggers blijven dromen maar … Tina is oud

Je zou denken dat mensen lessen trekken uit het verleden. Maar als er geld mee gemoeid is, wordt blijkbaar een deel van de hersenen uitgeschakeld: beleggers geloven liever verhaaltjes dan de ruwe realiteit.

De verwachtingen voor aandelenbeleggingen zijn vertroebeld door herinneringen aan de gouden jaren tachtig.

Ach de eighties! Mijn kinderen weten al hoe laat het is, als ze dat woord horen. Dan is het weer tijd voor een bruuske draai aan de iPod, tot we beland zijn tussen U2, Dire Straits, Human League, Supertramp of Tears For Fears. Ik leg dan graag uit dat Michael Stipe van REM toen nog een weelderige haarbos had, en er was natuurlijk ook de heupwiegende dansende tante, Tina Turner.

De jaren tachtig waren de crisisjaren van de Belgische economie. Onze ouders leden onder de bijzondere machten en crisiswetten, maar de Belgische beurs steeg onophoudelijk. Dat werd (en wordt nog steeds) toegeschreven aan de wet Cooreman-De Clerck, terwijl we vandaag kunnen vaststellen dat in alle landen ter wereld de beurzen ongeveer even veel of nog meer stegen in dezelfde periode, zonder de magische kracht van lokale versies van de heren Cooreman en De Clerck. Er was wel een andere hefboom die alle aandelen naar boven tilde: de rente. Wereldwijd daalden de rentetarieven, en dat bleven ze bijna onophoudelijk doen tot op vandaag. De grootste bijdrage aan de stierenmarkt werd aldus geleverd door de dalende rente, door de daling van de inflatie na de prijsschokken in de jaren zeventig.

De realiteit is dat aandelen het niet beter hebben gedaan dan obligaties sinds 1996. Al 14 jaar lang word je meer beloond met een simpele risicovrije staatsobligatie, tegenover een korf van aandelen.

In heel deze periode werden we nochtans voorgehouden dat de rente laag was. Zo verschrikkelijk laag, dat obligaties geen zin hadden. Heel de financiële wereld sprak in één koor de beleggers toe met één lied, dat van TINA. En dan ging het niet om onze wilde tante, maar om de afkorting voor ‘there is no alternative !’.

We zijn nu 14 jaar later, en hetzelfde lied blijft weerklinken. Maar wat jong, fris en authentiek klonk begin jaren tachtig, klinkt vals en verjaard vandaag. Voor wie twijfelt, vragen we een eenvoudige visuele check.

De prestatie over de afgelopen 15 jaar van de beursindexen was slechter dan die van de obligaties. Met het dividend erbij, worden de obigaties echter wel nipt geklopt. Het belang van de dividenden voor de aandelenbeleggers wordt nog steeds chronisch onderschat. Onbegrijpelijk dat beleggers in zogenaamde kapitaalgegarandeerde producten zelfs bereid zijn om het beste stukje van de beurs namelijk de dividenden, af te staan.

De opbrengsten op de beurs worden in de komende tien jaar wellicht voor de helft of meer door de dividenden bepaald. De koe kan immers niet langer door een dalende rente worden vetgemest, maar ze zal wel melk blijven geven. Er moet echter onmiddellijk aan worden toegevoegd dat die totale opbrengst erg bleek zal zijn in vergelijking met de gouden jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Maar is niet alles wat minder geworden sinds de jaren tachtig? In Tina kon je nog iets zien, maar wat zie je in godsnaam Lady Gaga? Of toch, van dichterbij: Love All Dividend Yield…

Geert Noels

Reacties zijn welkom op trends@econopolis.be