Verkiezingsbegroting (de (v.); -en), raming van toekomstige inkomsten en uitgaven op basis van vage intenties en met behulp van eenmalige maatregelen waarbij de factuur wordt doorgeschoven naar de volgende jaren, teneinde de kiezer te ontzien kort voor de parlementsverkiezingen.’
Een paar weken geleden bestond het woord ‘verkiezingsbegroting’ nog niet, maar de regering-Verhofstadt mag dit neologisme op haar palmares schrijven. De opmaak van de begroting 2007 beloofde de moeilijkste in jaren te worden – 5 miljard euro te kort – en dan blijkt het belasten van groenteblikjes zowat de enige maatregel die de burger vandaag raakt in zijn portemonnee. Maar hoe deze ingewikkelde verpakkingsbelasting uitgewerkt moet worden? Niemand weet het. Welke pensioenfondsen deze keer gekraakt zullen worden? Nog een groot geheim. Welke maatregelen eenmalig zijn en welke niet? De regering trekt een rookgordijn op. Ze houdt het officieel bij 1,2 miljard euro aan one shots, specialisten als Wim Moesen en Ivan Van de Cloot tellen 2,2 miljard. De regering zou zich ook rijkelijk van ‘de lei’ bedienen: onbetaalde facturen worden geparkeerd op overlopende rekeningen, of dus doorgeschoven naar de toekomst.
De begroting 2007 hangt in een waas van mist. Wie de enige regeringstekst over de begroting te pakken wil krijgen, moet op de persoonlijke website van begrotingsminister Freya Van den Bossche (SP.A) doorheen de verkiezingspropaganda na de lokale stembusslag klikken (zie www.freya-web.be). “B dankt,” prijkt er in grote rode letters.
De regering zou beter álle burgers bedanken. Want u bent – de zwarte zondaars buiten beschouwing gelaten – een fantastische belastingbetaler. De omzet van de fiscus stijgt volgend jaar met 5 %, en houdt zo gelijke tred met de groei van het bruto binnenlands product. Maar zelfs dat is niet genoeg om de begroting op een normale manier uit de rode cijfers te houden. Dat toont aan dat deze regering nauwelijks durft te raken aan de overheidsuitgaven, die ver boven het Europese gemiddelde uitstijgen, maar qua kwaliteit ver onder het Europese gemiddelde blijven hangen.
Daarom dit voorstel: de fiscale inkomsten mogen jaarlijks maar half zo snel stijgen als de reële economische groei, tot de fiscale druk terugvalt tot het Europese gemiddelde. Voor een modelstaat als België is dat geen onoverkomelijke ambitie.
Het overschot aan fiscale inkomsten moet geherinvesteerd worden in lagere belastingen op arbeid, wat extra banen en extra fiscale inkomsten genereert. Deze investering zal de opwaartse cirkel die nu heel langzaam draait (dankzij de hervorming van de personenbelastingen en de selectief lagere lasten op arbeid zijn er banen bijgekomen) op een hoger toerental jagen. Een deel van de fiscale bonus kan ook opzijgezet worden om de vergrijzingskosten te betalen.
De bevriezing van de fiscale inkomsten belet de regering ook om de conjuncturele meevallers meteen op te souperen, en dwingt om de uitgaven onder controle te houden. Een begroting in evenwicht zegt niets meer over de gezondheid van de overheidsfinanciën, het is de hoogste tijd voor andere maatstaven
Daan Killemaes
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier