André-Jozef Léonard bewijst de kerk een grote dienst

André-Jozef Léonard, de primaat van België, is een troef voor de kerk. Let wel, niet voor ‘zijn’ Kerk, niet voor de Kerk als instituut, niet voor de Kerk van Rome.

De aartsbisschop plaveit de weg voor een nieuwe kerk, een lekenkerk. Een kerk op mensenmaat en met een nieuwe taal; geen Kerk van schuld en boete, van een straffende God. Een blijde kerk die een nieuw begin kan inluiden. Een kerk waar mannen en vrouwen gelijkaardig worden bevonden.

Of zoals schriftgeleerde Peter Schmidt in zijn boek ‘Ongehoord’ uit 2008 schrijft: “Ik durf te voorspellen dat het wegglijden van de angst voor God, ongeacht aanvankelijke neveneffecten zoals massale kerkverlating, ooit erkend zal worden als een van de zeer gelukkige ontwikkelingen van het christelijke geloof in de tweede helft van de twintigste eeuw.”

Het klopt niet dat Léonard de Kerk van België in een crisis stort. Hij vergroot alleen die crisis, waarin trouwens heel de westerse Kerk zich al geruime tijd bevindt. Léonards kerkgebouwen waren al leeg. Hij doet er een schep bovenop door ze figuurlijk af te breken. De storm van protest die de aartsbisschop daarvoor oogst binnen de christelijke geloofsgemeenschap zelf, is nooit gezien sinds mensenheugenis. Dat openlijk verzet, tot in de bisschoppenconferentie, is hoopgevend en kan de kentering worden die het christendom in België broodnodig heeft.

Eigen schuld, dikke bult, zegt de aartsbisschop tegen hen die door wisselende seksuele contacten aids opliepen. In zijn woorden heet dat ‘immanente gerechtigheid’ en is het geen straf van God. Wat een onzin. Van naastenliefde gesproken. Komt daarbij dat Léonard daarmee op de proppen komt op het ogenblik dat pedofilieschandalen zijn Kerk teisteren. Van brutaliteit gesproken.

Pedofilie door geestelijken is des te erger omdat zij symbool staan voor het goede, voor naastenliefde. De daden van pedofiele priesters staan diametraal tegenover hun woorden. Van hypocrisie gesproken. Pedofiele geestelijken staan niet boven de wet en moeten berecht worden zoals elke Belg. Zijn hun daden verjaard dan ontsnappen ze zoals elke misdadiger aan hun straf. Dat heeft niets te maken met compassie voor bedlegerige oude pedofiele confraters zoals Léonard poneert. Van empathie voor de slachtoffers gesproken.

Die hoogst verwerpelijke daden van geestelijken, mag niet doen vergeten dat velen in de christelijke geloofsgemeenschap zich belangeloos inzetten voor hun medemens. De christelijke religie en de normen en waarden die ze hanteert, hebben een hoog ethisch gehalte. Die religie staat op zich, zoals de boeddhistische en de taoïstische. Christenen verbinden ze met hun geloof in hun God. Je kunt hen benijden om het houvast en de zekerheid die ze daarmee in hun leven hebben.

Wat nu met André-Jozef Léonard, die vroeger als André-Mutien Léonard door het leven ging en zich ooit liet filmen terwijl hij in zijn bed lag? Schouderophalen is het passende antwoord op die vraag. Heeft de man invloed op de levens van velen? Neen. Alleen op hen die hun geloof belijden zoals vanouds, wat overigens hun goed recht is.

André-Jozef Léonard schoffeerde velen op een ongelooflijke manier. Aidspatiënten, homofielen, slachtoffers van pedofiele priesters en allen uit de christelijke wereld die tegen hem ingaan. Die protesten uit eigen kring wuift hij hooghartig weg als een ‘kleine storm’ in vergelijking met wat hij als bisschop van Namen meemaakte. Kan iemand die man wijsmaken wat er in de echte wereld gebeurt en dat zijn navel niet het centrum van de wereld is? Neen.

De aartsbisschop en zijn Kerk spelen helemaal geen rol van betekenis in de maatschappij. Er veel woorden aan vuil maken, hoeft daarom niet. Zich interesseren voor de nieuwe scheuten die op de vermolmde roomse boom groeien, is veel nuttiger.

Boudewijn Vanpeteghem