ANDERE COMMENTAAR

De tussenpersonen gaan het heel zwaar krijgen door de transactierevolutie. Brokers, makelaars, autodealers, reisbureaus en andere intermediairs komen in de problemen. Hele bedrijfstakken zullen verdwijnen. Of op zijn minst drastisch veranderen. In de Verenigde Staten jaagt Auto Nation USA de autobranche de stuipen op het lijf. Deze dealer verkoopt vele automerken onder één dak en verandert de dealerbranche daarmee in hoog tempo van een dichtgespijkerde gilde in een supermarktachtige bedrijfstak. In Europa schakelt Easyjet de reisbureaus probleemloos uit. Via een lange omweg komt het bedrijfsleven weer uit bij maatwerk, zoals dat voor de industriële revolutie bestond. Marketing voor een doelgroep van één. Maar dan wel hightech en wereldwijd.

(Robert Reibestein, managing partner McKinsey in Quote van september)

Kan het zijn dat Japan wegglijdt in een recessie ? Tegen alle verwachtingen in lijkt dat inderdaad het geval te zijn. Een serieuze muntcrisis rolt over Azië met ingrijpende deflationaire gevolgen. Japans zwakheid bedreigt de Pacific Rim. Het wordt de hoogste tijd dat Tokio verder gaat dan een eenvoudige deregulering van de financiële sector en de hele economie opengooit. Premier Ryutaro Hashimoto moet nu maar eens werk maken van een drastische afbouw van Japans bureaucratie. De hoge spaarquotes moeten aangesproken worden voor een belastingverlaging en het stimuleren van de consumptie.

(Commentaar van Business Week van 1 september)

Het IMF kan nauwelijks resultaten voorleggen in het bevorderen van goed-bankieren. Sinds 1980 werd in meer dan 50 ontwikkelingslanden het kapitaal van hun banksysteem meer dan eens weggeveegd. In een dozijn van deze landen ging meer dan 10 % van het BNP naar het oplossen van de daarmee gepaard gaande crisis in het banksysteem. De kostprijs loopt op tot 250 miljard VS-dollar. Met zulke trieste recordcijfers wordt het tijd om de stekker uit het IMF te trekken. In de “globale” economie kan de privé-sector genoeg kapitaal mobiliseren voor de ontwikkelingslanden. Vijf jaar geleden overtroffen officiële kapitaalstromen naar die landen de privé-inbreng, maar tegenwoordig is dat veruit het omgekeerde. Waarvoor dient het IMF dan nog ?

(Professor Steve Hanke van The John Hopkins Universiteit in The Wall Street Journal van 26 augustus)

Het Amerikaanse Congres dreigt ermee zijn betalingen aan de VN stop te zetten als de instelling over eigen strijdkrachten of nieuwe geldbronnen wil nadenken. Dat is chantage. En Clinton, die steeds de binnenlandse politiek voor ogen heeft, laat begaan. Europa moet een terugvalpositie ontwikkelen wanneer de situatie in Washington nog erger wordt. Het zou beter de meningsverschillen over de euro vergeten en nadenken hoe het in de toekomst zijn lucht- en zeetransport verder opbouwt. Dat zal nodig zijn als Europa iets wil ondernemen in Albanië of Algerije zonder de steun van de VS. Jullie Europeanen moeten wegen vinden om ook zonder de VN-Veiligheidsraad te kunnen optreden in het buitenland als Amerika daartegen een veto zou opleggen. Europa moet (wat zijn buitenlands beleid betreft) dringend een tweesporenbeleid ontwikkelen.

(Yale-professor Paul Kennedy in der Spiegel van 1 september)

Moord is (in Rusland) de voortzetting van het zakendoen met andere middelen. Een normale moord, uitgevoerd door een doorsneemoordenaar, kost 15.000 dollar, te betalen in kleine briefjes. Er wordt geschoten, met bommen gegooid, gewurgd, gestoken en verdronken om verschillende redenen. Het wegwerken van lastige concurrenten, achterstallige schuldenaars of opdringerige schuldeisers gebeurt meer. Omdat het gerecht niet werkt, wendt men zich tot de maffia.

(Redacteur Gisbert Mrozek in Focus Magazine van 1 september)

Sommige discussies over de zogenaamde “Aziatische waarden” zijn irrelevant. De grote Aziatische denkers, weze het Confucius, Iqbal, Tagore, Sun Yat-sen, ze zitten allemaal op dezelfde lijn van Tocqueville. Waarover hebben ze het allemaal ? Over onafhankelijkheid en menswaardigheid. Hoe ? Door middel van een vrije pers om koloniale praktijken en wreedheden aan te klagen. Ik suggereer dus niet dat we westerse waarden overnemen. Het gaat immers onmiskenbaar over universele waarden die met ons verleden verweven zijn.

(De Maleisische vice-eerste minister Anwar Ibrahim in Newsweek van 1 september)

De problematiek van de zwarten in de VS is geen kwestie van racisme, maar van armoede. Jonge Amerikanen worden steeds vaker verstoten uit de woningmarkt. Inkomensongelijkheden nemen toe ; voorbehouden zones beperken de mogelijkheden om in de voorsteden huizen te bouwen voor armen ; er werd gesnoeid in de overheidssteun voor goedkope woningen ; werkende armen, die zwaarder getroffen worden door belastingen, kunnen niet genoeg sparen. De oplossing voor de armen ligt in belastingvermindering of een verbod op inperkende zones en op langere termijn in het versterken van beter onderwijs om armen een beter inkomen te bezorgen. De oplossing ligt zeker niet in een beleid dat uitsluitend op ras-criteria steunt. Al meer dan dertig jaar worstelt Amerika met raciale schuldgevoelens. Een geobsedeerd bezig zijn met zwarten heeft ontegensprekelijk het lot van sommigen verbeterd, maar anderen bleven in het moeras. Telkens een probleem een raciale connotatie meekreeg, leidde dat tot excuses voor een of andere voorkeursbehandeling of om de zaak voor zich uit te schuiven. President Clinton kan daaruit de nodige lessen trekken, maar het ziet er helaas niet naar uit dat hij dat doet.

(Commentaar in The Economist van 30 augustus)

Nadat ze passief toekeek naar een van de meest tragische drama’s in Afrika, stelt de internationale gemeenschap zich tevreden met dit minimum : een tussenkomst port mortem, een schijnvertoning die voor onderzoek naar de waarheid moet doorgaan. Maar de feiten zullen voor altijd toegedekt blijven, omdat geen enkele staat de waarheid wil kennen.

(Commentaar in Le Monde van 28 augustus op het VN-onderzoek naar moordpartijen op Hutu-vluchtelingen in Congo)

Uit ? ? ? ?, van…. 1997.