26 MEI IS VOORBIJ. Het volk heeft beslist. Ik word geen Kamerlid. Mijn campagne was heerlijk. Al die gesprekken met al die mensen, allemaal met een andere achtergrond. Geen wolkje was er aan de campagnelucht. Creativiteit gekoppeld aan samenwerken met de mens en de samenleving, het is mijn lang leven. Er werd nagedacht over de mix tussen inhoudelijke voorstellen en de sfeer van de campagne.
En dan komt het verdict: in Vlaams-Brabant kregen de liberalen geen vierde zetel. Het was over en out voor mijn zetel. Politiek is een nulsomspel. Je kan je hard inzetten, je kan hard werken, maar de kiezer beslist en dan kan het weleens zijn dat al dat harde werk tot niets heeft geleid.
IN HET BEDRIJFSLEVEN ligt het risicogehalte een pak lager. Wie daar hard werkt en de juiste beslissingen neemt in normale omstandigheden, heeft er meestal resultaat van. En lukt het de eerste keer niet, dan kan je nog eens proberen. Niet zo in de politiek. Niet verkozen, dat is over and out. Vijf jaar wachten. Tegen dan ziet de wereld er wellicht weer helemaal anders uit en staan er andere jonge wolven klaar.
Ik heb de balans opgemaakt. Ja, ik had het mandaat als volksvertegenwoordiger graag voortgezet, maar nog geen dag later zag de eeuwige optimist in mij ook de voordelen van niet meer gemandateerd te zijn. Er is wel degelijk een keerzijde. Ik ben de afgelopen jaren met een ongeziene vijandigheid en afgunst geconfronteerd geweest. Ik niet alleen. Met verbazing keek ik daarnaar. Politiek speelt zich af in een hypercompetitieve omgeving, waar men niets spaart om een tegenstander of concurrent uit te schakelen. Het brengt bij sommigen het slechtste naar boven. Het maakt het politieke spel contraproductief. Geloof me, wie meedraait aan de top, heeft de survival of the fittest doorstaan en moet elke dag vijf keer achterom kijken. Ze verdienen wat meer respect van de bevolking.
Wie meedraait aan de top, heeft de survival of the fittest doorstaan. Ze verdienen wat meer respect.
ALS DE TWITTERTROLLEN en de hevigste Facebookers zo doorgaan, dan vrees ik dat heel wat mensen die het goed menen, niet meer bereid zijn in de politiek te stappen. We hebben ze nochtans nodig. ‘ Et si tous les dégoutés s’en vont, il n’y a que les dégoutants qui restent.’ We moeten ons daar voor behoeden. Niet iedereen is gemaakt voor de politiek. Zij die het talent hebben, zij die visie hebben verdienen wat meer respect. Het is een hondenjob.
Telkens verbaasde me wat op sociale media te vinden was. De scheldpartijen, de beledigingen: het was dagelijkse kost. U wilt niet weten wat een foto met Maggie De Block teweegbracht. Ikzelf werd in een bankkantoor door een man uitgekafferd toen ik hem rustig en beleefd vroeg iets respectvoller te zijn op de sociale media. Ja, er stond volk in de bank, maar alle drempels waren weg. Sociale media of in real life: blijkbaar maakt ook dat geen verschil meer. Klein detail: het was de chauffeur van een voormalige staatssecretaris, met wie ik overigens een verstandhouding van wederzijds respect heb.
DAAR MOET JE tegen kunnen, zegt men dan. Misschien, maar ik denk dat het een kwalijke evolutie is. Ondanks een politiek mandaat, wil ik me rustig in mijn dorp kunnen begeven. Ik doe een oproep om iets meer respect te hebben voor zij die zich politiek engageren. De meesten zijn mensen die zich willen inzetten voor een betere samenleving. Natuurlijk is hun visie niet altijd de uwe. Natuurlijk zal u weleens een beslissing zien waar u het niet mee eens bent. Dat was bij mij niet anders.
Wat ga ik doen? Ik keer terug naar het bedrijfsleven. Ik ben er nooit uit weggeweest. Na een week acclimatiseren keerde ik voltijds terug naar mijn bureau. Werken in een competitief speelveld waar respect heerst voor andere spelers, in je eigen micro-omgeving waar vertrouwen is van je mensen. Dat zijn twee onbetaalbare voorwaarden om dingen echt te realiseren. Er is wel degelijk leven na de politiek. En wat voor één.
De auteur is general manager van Mastermail en Vlaams Parlementslid voor Open Vld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier