De daling op de beurzen sinds eind april heeft het vertrouwen in aandelen weer geen goed gedaan. Hun populariteit was natuurlijk al niet meer zo groot na de dramatische dalingen in vooral 2008. De populariteitspiek dateert al van 2000 toen aandelen massaal de huiskamers veroverden en plots heel veel mensen met aandelen bezig waren. De interesse werd aangespoord door de ‘gigantische’ beurswinsten van onder meer familieleden, vrienden, en collega’s, tenminste als we hun verhalen allemaal voor waar mochten aannemen. Veel onervaren beleggers investeerden op korte tijd een veel te groot deel van hun vermogen in aandelen en werden dus vrij snel geconfronteerd met de vaststelling dat de wetten van de zwaartekracht ook op de beursvloer van toepassing zijn. Vooral zij die zich lieten lokken door de sirenegeluiden uit de internet-/technologiesector kregen dreunen waar ze nooit meer van hersteld zijn. De verkoopgolf 2000-2003 heeft voor de grootste schifting gezorgd en het kaf van het koren gescheiden. De daaropvolgende sterke herstelbeweging tot 2007 bracht een gedeelte van de gevluchte meute terug naar de beursvloer. Toen echter eerst de vastgoedmarkt en daarna de financiële instellingen aan het wankelen gingen, kregen we een tweede pandoering. Deze keer was het aantal uitvallers geringer, maar was het vooral in de herstelbeweging sinds maart 2009 erg moeilijk om opnieuw mensen te overtuigen om in aandelen te stappen. De hele heisa rond de begroting- en schuldenperikelen van Griekenland en andere (Zuid-)Europese landen hebben de al bange spaarders/beleggers verder in het defensief gedrongen. Cash, veilige overheidsobligaties zoals de Duitse Bunds, ijzersterke munten zoals de Zwitserse frank (CHF) en goud mogen wel op de nodige aantrekkingskracht rekenen. Een levendige interesse in aandelen is echter ver te zoeken. Het product ‘aandelen’ laat zich steeds moeilijker verkopen. Zelfs topverkopers hebben het heel moeilijk om de angst van spaarders en beleggers te overwinnen, maar zit de aantrekkingskracht echt op een bodem? Als ’10’ de top van populariteit was in 2000 en ‘0’ de bodem zal zijn, dan schatten we in dat we momenteel op 3 zitten. Binnen een jaar of zo kunnen we zelfs terug naar ‘4’, maar pas binnen 4 of 5 jaar zit de aantrekkingskracht echter op de bodem en wil (haast) niemand nog aandelen. Pas dan zal de cyclus van ‘exuberant dure’ (2000) naar ‘spotgoedkope’ aandelen (2015?) voltrokken zijn.
In de titel gebruiken we natuurlijk ook niet voor niks de voetbalterm ‘scoren’. We maken daarmee een knipoog naar de voetbalgekte naar aanleiding van de vierjaarlijkse wereldbeker voetbal. Deze keer gaat die voor het eerst door in een Afrikaans land, Zuid-Afrika. Hopelijk zorgt dat voor de nodige afleiding zodat (aandelen)beleggers even hun zorgen vergeten, want het overgrote deel van de aandelenbeleggers en voetballiefhebbers zijn mannen. De jongste dagen zien we trouwens ook al enig herstel op de aandelenmarkten. We vrezen dat het om enkele opklaringen gaat in een blijvend moeilijker periode op de beurzen, een kortstondig herstel van slechts enkele dagen/weken alvorens de correctie zal hernemen. Herinner u onze prachtige (Engelse) beurswijsheid van twee weken geleden: ‘ a dead cat bounce’. Afgeleid van het idee dat zelfs een dode kat opveert wanneer ze valt van grote hoogte. Laat ons hopen dat alle ellende van het voorjaar achter de rug ligt, maar we rekenen daar nog niet op. Later op het jaar verwachten we nog betere beleggingskansen, maar ook belangrijk om te herhalen, is dat we tot op vandaag niet denken dat de herstelbeweging sinds maart 2009 al volledig afgelopen is. We houden rekening met een ‘sombere’ zomer en pas een echte weersverbetering in het najaar.
Niet zozeer op NYSE Euronext Brussel, maar op de Belgische obligatiemarkt is het bovendien uitkijken naar de reactie op de uitslag van de federale verkiezingen. De kiezer heeft duidelijk gesproken, wat niet wil zeggen dat de kaarten eenvoudig zijn gelegd met (weer) heel andere tendensen aan beide zijden van de taalgrens. De politieke verantwoordelijken in dit land staan voor een verpletterende verantwoordelijkheid. Een langdurige impasse zoals na de federale verkiezingen in 2007 kunnen we ons niet permitteren. Dat zal de langetermijnrente opdrijven en ons land te veel kosten aan extra rentelasten, en die kunnen we echt wel missen als kiespijn.
DE AUTEUR IS DIRECTEUR STRATEGIE.
Danny Reweghs
Het product ‘aandelen’ laat zich altijd moeilijker verkopen, maar pas binnen 4 of 5 jaar zit de aantrekkingskracht echt op de bodem en wil (haast) niemand nog aandelen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier