8 paardjes, 3 ton zalm, 7000 kreeften en 150.000 flessen champagne

Terwijl ze zich langs de Gaverbeek opnieuw opmaken voor Waregem Koerse, ging Trends even opwarmen in Ascot, tot nader order ‘s werelds meest mondaine en legendarische racetrack. Een verslag in strakke galop van een zonovergoten dagje tussen chique invités, verwaande jockeys en de vinnigste raspaardjes ter wereld.

The Ascot Festival vindt plaats van 26-28 september.

Info & tickets: tel. +44 13 44 87 68 76, www.ascot.co.uk

Toegegeven. Ook tijdens Waregem Koerse troept langs de Gaverbeek naar goede jaarlijkse gewoonte aardig wat mondain en goklustig volk bijeen. Toch verzinkt het aristocratisch getinte star-appeal van Belgiës bekendste paardenrace in het niets in vergelijking met dat van Ascot. Hier, op een kloeke vijftig kilometer van hartje Londen, worden de beroemdste, beruchtste en oudste paardenraces ter wereld georganiseerd, een stukje historisch aangeklede en in luisterrijke tradities gesopte Britishness dat geen enkele anglofiel mag missen.

Mannen met stoofhoeden

De roots van de paardenkoersen in Ascot reiken terug tot aan het prille begin van de achttiende eeuw, tot in 1711 om precies te zijn. Toen koningin Anne indertijd op haar paard het kasteel van Windsor ontglipte om de buurt te verkennen, stootte ze er bijna per toeval op een uitgestrekt open heidegebied. “Een ideale plek om naar hartenlust te galopperen,” moet de koningin hebben gedacht. Nauwelijks enkele maanden later organiseerde ze er de allereerste wedstrijd, een evenement waaraan elk paard ouder dan zes jaar kon deelnemen. Zeven paarden streden er voor een prijzenpot van honderd guineas.

Hoewel Annes opvolger – de even labiele als excentrieke koning George I – nu niet meteen de annalen indook als een fervent sportliefhebber, bleef de koninklijke band met Ascot intact. Toch was aanvankelijk ook het gewone volk meer dan welkom tussen de blauwbloedige paardenliefhebbers, een openheid waarin slechts verandering kwam toen een aangeschoten antiroyalist in 1832 met bloednuchtere precisie een steen gooide naar koning William IV. Na dit incident werd in allerijl een exclusieve tribune opgetrokken – goed voor 1650 knusse zitjes – die het plebs en de beau monde van elkaar diende te scheiden.

Tot op vandaag vind je in deze intussen flink uitgebreide en opnieuw voor iedereen toegankelijke tribune nog steeds het chicste en meest bemiddelde publiek dat je ooit op een sportevenement tegen het lijf zult lopen. Zeker tijdens de week van de Royal Ascot, de allerbekendste races die hier worden georganiseerd. Vijf à zes dagen lang bulkt het dan van de mannen met pandjesjassen en stoofhoeden en vrouwen in peperdure mantelpakjes, met als nagenoeg obligaat pièce de résistance: een hoed waarmee je wel in het oog springen moet.

In Ascot geldt nu eenmaal één gulden stelregel: gezien worden, is minstens even belangrijk als zien. Honderden zakenlieden, mediavedetten en aristocraten nemen de races van Ascot nog steeds te baat om hun welstand te showen, hun kennissenkring uit te breiden en hun zakenrelaties te imponeren. Om kort te gaan: samen met het tennistoernooi van Wimbledon en de golfklassieker British Open is dit zo’n beetje hét sociale netwerkevenement van het jaar. Zo hoef je op de Grandstand heus niet de minste kennis te etaleren over paarden of jockeys, zolang je maar met een brede glimlach op de lippen af en toe een gokje waagt, een glaasje champagne bestelt of een bordje aardbeien binnensmikkelt. Keuze genoeg overigens. Zo worden er tijdens de Royal Ascot alleen al meer dan drie ton gerookte zalm, 150.000 flessen champagne, 7000 kreeften, vijf ton aardbeien en 80.000 liter wijn aangevoerd.

Wie over een kloeke beurs beschikt, hoeft zich met andere woorden niet al te veel zorgen te maken over de innerlijke mens. Over de uiterlijke daarentegen… Zo houdt Misses Gertrude Shilling – sinds jaar en dag de lokale arbiter vestimentarium – het publiek in de Members Area nog steeds meedogenloos strak in de gaten. Jongens met T-shirt, vrouwen in minirok, zakenlui met een gsm in de hand of dandy’s met een kauwgom in de mond… allen worden ze onder zachte dwang naar de uitgang geleid. Nog een geluk dat de regels intussen wat minder streng geworden zijn. Tot voor enkele decennia mochten zelfs gescheiden personen, failliete zakenlui of ex-bajesklanten er niet in, ook al dient te worden opgemerkt dat voor de minder conservatieve maar meer bemiddelde aristocratie heimelijk wel eens een oogje kon worden dichtgeknepen. Typisch Brits traditionalisme, dus.

Sterallures à la David Beckham

Op deze zonovergoten zaterdag zult u ons voor één keertje niet over weekendwerk horen zeuren. Tenslotte tekenen we op kosten van de redactie present voor de Blue Square Shergar Cup, een serie van zes verschillende races waarin een Brits All-star Team het rechtstreekse duel aangaat met een team uit de rest van de wereld. Samen met ongeveer 7000 anderen kijken we dan ook nieuwsgierig uit naar de prestaties van beide teams die werden samengesteld uit ‘s werelds beste jockeys en duurste paarden.

Voor de deelnemers valt er ruim 260.000 pond prijzengeld te verdienen. Niet mis, zeker als je bedenkt dat je in tegenstelling tot andere gereputeerde paardenkoersen geen penny inschrijvingsgeld hoeft te betalen. En voor de geïnspireerde gokkers die er een kapitaaltje tegenaan durven te gooien, valt straks misschien nog wel een tikkeltje meer te rapen. Wat jammer dus dat Trends ons niet wat zakgeld toestopte nu we het fortuin werkelijk door onze aderen voelen pompen.

Op de paddock – de plek waar de jockeys en de eigenaars aan het publiek worden voorgesteld – nemen we de deelnemers aan de Sodexho Shergar Cup Stayers, de derde race van de dag, aandachtig onder de loep. Ons kennersoog – of de bedrieglijke blik die daarvoor moet doorgaan – valt onmiddellijk op Rahwaan, een paard dat uitkomt voor het Britse team en bereden wordt door Shane Dye, anderhalve meter Ierse jockeylegende. ‘ 3 to 1‘, lezen we in het officiële programmaboekje onder het luikje Rahwaan, hoewel we nochtans durven zweren acht verschillende deelnemers te hebben geteld. Even twijfelen we dan ook of deze knol wel onze tien pond waard is.

Even verderop vult de Winner’s Enclosure zich intussen met de dampende paarden die de vorige race succesvol hebben beëindigd. Terwijl de glunderde eigenaar een trofee en een cheque van 40.000 pond in handen gestopt krijgt, trachten onze collega’s van de BBC een interview on the spot los te weken met de winnende jockey Johnny Murtagh. Ondanks de flatterende media-aandacht voelt Murtagh zich echter niet meteen geroepen om een euforische speech af te steken. Integendeel. Met sterallures waaraan David Beckham nog een puntje zou kunnen zuigen, duikt hij al na enkele norse woorden opnieuw de kleedkamer in. In het paarden-Mekka Ascot zijn topjockeys absolute wereldvedetten met alle luimige buien vandien.

Gelukkig voor de mediajongens kan het tegendeel worden beweerd van de immer goedlachse en praatgrage Pat Cash en David Platt, de één een ex-tennisvedette die op een blauwe maandag Wimbledon wist te winnen, de andere een ex-voetballer die ooit het vreselijk onrechtvaardige lot van de Rode Duivels beslechtte op de Mondiale in Italië. Beide BB’s – bekende Britten – worden vandaag respectievelijk opgevoerd als teamleider van het Wereldteam en het Britse Team. En vooral als publiekstrekker uiteraard. Zo geven beiden live op de BBC ruiterlijk toe ongeveer evenveel van paarden af te weten als wij, waarop de camera fluks in onze richting zwenkt. U had onze verbaasde blik moeten zien.

Een weinig later beklimmen we de Grandstand, de grote tribune van waaruit we een prachtig uitzicht hebben op de getrimde tracks. Onder en naast ons: honderden piekfijn uitgedoste dames en heren die in één van de talloze businessloges een kopie van hun gokbiljetje angstvallig in de gaten houden. Boven ons: The Royal Enclosure, het meest exclusieve gedeelte waar je trouwens alleen binnenkunt als je bent uitgenodigd door een van de badgehouders. Ondertussen stuiven de deelnemers van de Sodexho-race in een rotvaart op de finish af. En wie ligt er zowaar op kop?

Juist, de Amerikaanse hengst Unleash, een paard dat volgens zelfverklaarde connaisseurs geen schijn van kans maakte, maar wel akelig veel lengtes voorsprong wist te nemen op onze Rahwaan. ‘ Some money well spent‘, roept een dolgelukkige Brit ons toe, de armen wijd ten hemel geheven en de mondhoeken van oor tot oor getrokken. Fijn om weten.

Ex-Spice Girl Melanie C

Enigszins ontgoocheld maar geenszins mistevreden besluiten we opnieuw ons stekje op te zoeken op de Paddock. Over een half uurtje begint hier immers het miniconcert van ex- Spice Girl Melanie C. Geef toe: er zijn kwalijker manieren denkbaar om een mooie, boeiende maar weinig lucratieve zomerdag af te sluiten.

Om het paardenrennen te promoten en het aristocratische imago als een nukkige volbloed van zich af te schudden, worden in Ascot nog de hele zomer lang popconcerten georganiseerd. Bovendien blijft de prijs voor een toegangsticket behoorlijk democratisch. Zo kun je al voor 15 pond de onderste verdiepingen van de grote tribune op.

“Misschien wel een ideetje voor Waregem Koerse,” denken we luidop, terwijl we onze das eindelijk wat laten vieren. En jawel, nu we de hippische smaak te pakken hebben, trekken we ook daar zeker naartoe.

Dave Mestdach