Waarde is wat de gek ervoor geeft. In die boutade zit meer dan ooit een grond van waarheid, nu de centrale banken de investeerders gek maken met negatieve intrestvoeten. Hoeveel zou u betalen voor een bedrijf dat in 2015 een bedrijfscashflow van 60 miljoen euro boekte en dat in 2016 wellicht een cashflow van 100 miljoen zal verdienen? Houd uw schatting even in gedachten. Vergelijk vervolgens uw bedrag met de prijs van 1 miljard euro waarvoor Punch Powertrain twee weken geleden van eigenaar wisselde, en bereken ten slotte uw financiële mentale gezondheid. Wie onder de helft uitkomt en minder dan 500 miljoen euro wil betalen voor zo’n bedrijf, is misschien te nuchter om in deze tijden zaken te doen. Wie in de buurt van 1 miljard euro uitkomt, raakt stilaan in de ban van de sirenenzang van de centrale bankiers.
Het Chinese conglomeraat Yinyi telt natuurlijk niet zomaar 1 miljard euro neer voor Punch Powertrain. De strategie om de Aziatische en vooral de Chinese markt te bestormen met nieuw ontwikkelde versnellingsbakken, bleek een schot in de roos. Maar tien keer de bedrijfscashflow betalen die nog moet worden verdiend en die 66 procent hoger is dan in 2015, dat zijn op zijn zachtst gezegd punchy waarderingen. De verkopende aandeelhouders van Punch Powertrain tellen hun winst uit. Daar hoort u als Vlaamse belastingbetaler ook bij, want vooral via het investeringsfonds Gimv XL zou tot 100 miljoen euro naar de Vlaamse overheid vloeien.
Toen Punch Powertrain liet waaien dat het bedrijf te koop stond, struikelden de Chinese kandidaat-overnemers over elkaar heen. Het verkoopproces werd een veiling tussen acht partijen met diepe zakken. Het is een echo van de enorme schuldcreatie in China de voorbije jaren, niet het minst bij de bedrijven die dat geld aan het werk zetten via overnames in het Westen.
Ook westerse ondernemingen, investeringsfondsen, durfkapitalisten en andere fortuinzoekers betalen opnieuw flink voor goede bedrijven. De voorbije jaren gingen ondernemingen tegen gemiddeld 7,5 keer de bedrijfscashflow over de toonbank, en eind vorig jaar was die waardering gestegen tot 9. Door de turbulentie van begin dit jaar liep dat cijfer wat terug, maar de jongste weken neemt de koorts weer toe, getuigen zakenbankiers (lees p. 16). En die zakenbankiers ontwaren een nieuwe ambitie in Vlaanderen. Steeds meer ondernemers willen liever doorgroeien dan vroegtijdig te cashen. Dat is lovenswaardig, tot er een bod op tafel komt dat je niet kunt weigeren.
Maar uw bedrijf stijgt niet in waarde omdat het beter gaat met de economie, of omdat overnemers meer vertrouwen hebben in de toekomst. Ook op de beurs zijn de koersen de voorbije jaren gestegen, omdat de waarderingen opliepen en niet omdat de winsten stegen. De alchemisten die uw bedrijf, althans op papier, in goud proberen te veranderen, zijn Mario Draghi, Janet Yellen en de andere centrale bankiers. Ze hebben de risicovrije rente zo hard de nek omgewrongen dat op de financiële markten steeds grotere risico’s zijn ontstaan. Ooit werden centrale bankiers omschreven als pretbedervers ‘die de punchbowl wegnemen voor het feest uit de hand loopt’. Vandaag schenken ze bij, bijna in de hoop dat het feest uit de hand loopt. De banken, die hun rentemarge moeten verdedigen, struikelen over elkaar heen als een onderneming geld zoekt voor een goed project. “We noemden een kredietbedrag, en de bank verdubbelde dat prompt”, getuigt de CFO van een Vlaamse onderneming. Let op, voor bedrijven in moeilijkheden en krakkemikkige projecten is de wereld niet veranderd. Daar lopen banken nog altijd in een wijde boog omheen.
Ook vastgoedinvesteerders verdringen elkaar rond de beste projecten. “Er is te veel geld voor te weinig goede dossiers”, klonk het vorige week op de vastgoedbeurs van Mipim. Ook de doorsneeburger jaagt op vastgoed als alternatieve parkeerplaats voor zijn spaargeld. Niet alleen hier trouwens, en dat begint tot vastgoedzeepbellen te leiden. Bij ons waarschuwt de toezichthouder om er het hoofd bij te houden. Een dronkenmansfeest is het nog niet, daarvoor ligt de financiële crisis nog te vers in het geheugen. De nuchtere zakenman weet dat het beleid van de centrale banken onvermijdelijk met een kater eindigt, en weigert daarom het glas te heffen. Draghi en de andere centrale bankiers bereiken met hun experimentele beleid dus precies het omgekeerde van wat ze willen, maar ze zijn toch bereid steeds verder te gaan. Zomaar 1000 euro uitdelen aan elke burger vinden ze niet meer te gek voor woorden. Ze hebben te veel gedronken van hun eigen punchbowl.
DAAN KILLEMAES
Draghi en de andere centrale bankiers bereiken met hun experimentele beleid precies het omgekeerde van wat ze willen, maar ze zijn toch bereid steeds verder te gaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier