‘Mogen we nog ambitie hebben?’

In de nasleep van wat de afgelopen week op het politieke toneel is gebeurd, moest ik meermaals de wenkbrauwen fronsen. De stoelendans was niet fraai. Maar dat diegene die de handschoen opneemt en een ministerpost bekleedt, in de media wordt afgemaakt, dat is ten onrechte. Ik stel me soms de vraag of mensen nog ambitie mogen hebben. Ambitie met de grote A.

De betekenis van ambitie is ‘het verlangen hogerop te geraken, te streven naar een betere situatie’. In het juridische woordenboek (van Nederland) spreek men van ‘gedrevenheid’. Het woord ‘ambitie’ lijkt soms in onmin geraakt in ons land. Wie in de politiek stapt, heeft ambitie. Je moet ambitie hebben. De mensen die zich engageren in de politiek, staan voor een visie. Ze engageren zich, omdat ze vinden dat zaken anders of beter moeten.

Politici krijgen stemmen, omdat mensen hopelijk weten waarvoor ze willen gaan. Wie veel stemmen krijgt, stijgt in de ranking. Na een tijdje, als ze hun dossiers goed uitwerken, daarover goed communiceren en het politieke spel goed spelen, worden ze een politiek zwaargewicht. Dat is meestal na jaren hard werk en weinig thuis zijn. Ze krijgen meer en meer stemmen, omdat ze goed uitdragen waarvoor ze staan, omdat ze ergens voor gaan. Ze ambiëren impact op de maatschappij, ze willen de zaken beter maken, volgens hun visie.

Een ministerpost is daar het summum van. Daarmee kun je die impact realiseren. Het verbaast me telkens weer hoe zowel de media als de bevolking politici verwijten dat het alleen maar om posten gaat. Mensen stemmen op politici in de hoop dat ze op een niveau geraken waar ze impact hebben. Ze moeten ambitie hebben. Als ze een ministerpost kunnen opnemen, dan moeten ze die verantwoordelijkheid opnemen. Zodat ze zaken beter kunnen maken, zodat ze eindelijk kunnen realiseren wat ze ambieerden: maatschappelijke impact.

Ik denk aan het stikstofakkoord. Stel dat onze ministers de handdoek hadden gegooid, omdat het een bijzonder complexe materie is. Stel dat ze het niet meer zouden ambiëren eruit te geraken. Ons land zou in een impasse komen en in het mondiale middelpunt van collectieve schaamte terechtgekomen zijn. Door de juridische onduidelijkheid werden geen beslissingen meer genomen, waardoor we een vergunningenstop riskeerden, met gigantische economische schade tot gevolg.

Er waren al heel wat grote dossiers geblokkeerd door een gebrek aan een wettelijk kader rond stikstof, met als zwaartepunt de nationale luchthaven. In juli 2024 moet diens vergunning verlengd worden. Als de vergunning niet kan worden verleend, moet onze nationale luchthaven onherroepelijk dicht. Geen vliegtuig zou er nog kunnen landen. België zou het middelpunt van de schaamte worden, omdat we de ambitie niet hadden het op te lossen.

De Vlaamse meerderheid neemt nu gelukkig wel haar verantwoordelijkheid en biedt een uitweg uit de crisis. Ook dat is ambitie tonen. Ze toonde ambitie om het op te lossen en is daar nu eindelijk in geslaagd. Dat verdient wel degelijk applaus. Dit stikstofakkoord maakt het ook mogelijk dat onze bedrijven hun gezonde en terechte ambitie kunnen blijven waarmaken. Ook dat is belangrijk: ambitie blijven stimuleren bij onze ondernemers en bedrijven, en tonen dat er met die ambitie niets mis is. Het heeft niets met hebzucht te maken, wel met streven naar maatschappelijke groei, het creëren van welvaart en dus welzijn.

Ook dat is belangrijk: ambitie blijven stimuleren bij onze ondernemers en bedrijven.

Het hangt allemaal samen: ambitie moet worden gestimuleerd bij onze ondernemers. Die stimulans kan worden gerealiseerd door politici, die ambiëren een maatschappij met welvaart te creëren. Ik pleit er dan ook voor mensen die ambitie hebben een hogere gunfactor toe te kennen, als ze erin slagen met hun gedrevenheid te geraken waar ze wilden geraken.