Het heeft er alle schijn van dat wisselkoersen ons voorlopig nog een tijdje zullen beroeren. De G20 vergadering had eigenlijk als enige agendapunt het vermijden van een valutaoorlog tussen de 20 grootste industrieën van de wereld. Maar hoe moet fiscaal omgesprongen worden met wisselkoerswinsten en -verliezen?
Geopolitieke spelletjes
Waarom landen hun munt laag willen hebben is in de huidige context van beperkte groei (misschien zelfs recessie) evident. Door een goedkopere munt, verhoogt de concurrentiekracht en wordt de export bevorderd. Het lokale prille economisch herstel moet bewaard, gekoesterd en versterkt worden. Dat doe je niet met een dure munt is de redenering. Als enkele landen dat doen, verhoogt hun concurrentiekracht ten nadele van de andere landen. Als iedereen die strategie huldigt, verliest evenwel iedereen.
Dat er veel gebeurt rond wisselkoersen is zonneklaar. Amerika heeft sedert 2010 als drie rondjes van ‘quantitative easing’ achter de rug. China houdt vast aan haar goedkope Yuam. De Zwitserse centrale bank verklaarde dat zij zoveel euro’s zal kopen als nodig is om de Frank op een wisselkoers van 1,2 te houden. Ook het Verenigd Koninkrijk intervenieert op de markten. Europa en Brazilië blijven evenmin achter. Daar komt nu ook Japan bij. Zij kopiëren het Amerikaanse beleid en drukken dus massaal yens. En als het aanbod verhoogt, daalt de prijs en dus donderde de koers van de yen met maar liefst 20% naar beneden in amper 3 maanden.
Wie met vuur speelt…
Kan de kleine belegger zijn voordeel doen aan dit geopolitieke spel? Alvorens hij zich hieraan waagt, moet deze belegger weten dat de wisselkoersen onvoorspelbaar zijn. Het is als spelen met vuur. Men kan er de vingers aan verbranden.
Stel bijvoorbeeld dat iemand begin augustus 100.000 euro heeft vastgezet in dollar voor een periode van 6 maanden. Zijn kapitaal was dan 121.000 USD geweest. Na 6 maand krijgt hij in euro nog maar om en bij 89.000 euro terug, of een verlies van 11.000 euro. Dat verlies is niet aftrekbaar. De rente over die periode van 6 maand is natuurlijk wel belastbaar. Aangezien ze wordt toegekend in 2013 wordt deze belast met een roerende voorheffing van 25%. Niet echt een fijne cashbelegging dus.
Maar de omgekeerde beweging leidt tot een grote wisselkoerswinst. De 100.000 dollar die zou zijn vastgezet in euro begin augustus, zou in euro 81.000 bedragen. Na 6 maanden wordt de omgekeerde beweging gemaakt en krijgt men 111.000 USD. Zowaar een serieus rendement. Maar is dit rendement belast? Daarvoor moet worden teruggegrepen naar de fiscale interest-definitie. Deze is ruim want interest wordt gedefinieerd als “interest, premies en alle andere opbrengsten”. Voor vastrentende effecten (bv. een obligatie) komt daar nog ieder bedrag bij dat men krijgt bovenop de uitgifteprijs. Niettemin zijn er grenzen. Zo bepaalt de wet dat interest de door de schuldenaar betaalde prijs is voor het genot van het kapitaal. Het rendement moet ten laste vallen van de schuldenaar. Zo niet is het onbelast. Het type voorbeeld van zulk onbelast overig rendement is een wisselkoerswinst. Die wordt niet gedragen door de schuldenaar. Het onbelast zijn wordt erkend door de fiscus (Com. IB/92, nr. 19/5). Volg de discussie mee op Twitter via @Anton_Rivus.
Anton van Zantbeek
Advocaat Rivus
