‘Matters of life and death: de verzorgingsstaat kan niet alles voor je regelen’

Het is tijd om stil te staan bij begrippen als veiligheid, preventie en bescherming. Dat zegt Wauthier Robyns, directeur Pers en Communicatie bij Assuralia. “Hou rekening met situaties waar noch een schuldige, noch de verzorgingsstaat het voor jou zullen regelen.” Hij denkt onder meer aan de kettingbotsing in Zonnebeke.

Twee recente feiten hebben veel emoties losgeweekt in omstandigheden waar mensenlevens op het spel staan: de uitspraak naar aanleiding van de kettingbotsing die bij Zonnebeke heeft plaatsgevonden op 3 december 2013 en de huisbranden op verschillende plaatsen in ons land, nauwelijks een paar weken geleden.

In het geval van de kettingbotsing was er onbegrip voor het feit dat een groot aantal bestuurders vervolgd en veroordeeld werden voor onaangepast rijgedrag. Kennelijk onderschatten wij, op een wegennet waar wij vertrouwen in hebben, het gevaar van mistvorming. Misschien maken wij het nog mee, dat sensoren langs de weg het gevaar melden aan de auto en dat de auto zelf de afstand met de voorliggers en de snelheid in de gaten houdt. Maar vandaag blijft het motto om zelf alert en voorzichtig te blijven, en te hopen dat de achterliggers dat ook doen.

Voor de bestuurders die in Ieper veroordeeld zijn was het alleszins te laat. De rechtsbijstandverzekering zal hen wel geholpen hebben om gerechtskosten (onder meer die van bijzonder nauwkeurige expertises) en erelonen te dragen. In de autoverzekering geldt in dergelijke uitzonderlijke omstandigheden een aparte regeling om tussen te komen nog voor de aansprakelijkheden vastgelegd zijn. Zo vangen de verzekeraars alle lichamelijke letsels op (er waren één dode en 67 gewonden), plus, voor wie geen omnium had, de helft van de blikschade. Met het vonnis krijgen de automobilisten die door een ander zijn aangereden uitzicht op de volle vergoeding van de schade ten laste van de partij die hen had aangereden. Met intresten.

Bij de woningbranden was de emotie nog groter in de mate dat hele gezinnen ineens verschalkt zijn door vuur en rook. Opnieuw geldt, in ons dagelijks leven, een grenzeloos vertrouwen, in dit geval in de veiligheid van ons eigen huis, zeker als het een eengezinswoning betreft en als je eigenaar bent. Blijkt dat rookmelders in Wallonië verplicht zijn, maar dat er geen sancties op staan wanneer je die verplichting niet nakomt, of het zou moeten zijn dat een burgemeester een woning onbewoonbaar zou verklaren als er geen rookmelders zijn.

De wetgever zullen wij maar vergeven dat hij er van uit gaat dat de bevolking, waar mensenlevens op het spel staan, voor de hoogste bescherming zou moeten kiezen, zeker als het toestel niet eens duur is. Niet dus. De brandverzekering zal wel tussenkomen: het ontbreken van rookmelders is geen courante uitsluitingsgrond, evenmin als het verzuim om de schoorsteen te reinigen of gepruts met dominostekkers. Daarmee is de schade aan gebouw en inboedel misschien opgevangen, maar sta je nog nergens bij eventuele lichamelijke letsels. Verzorgingscentra als Oscare, dat zich specialiseert in brandwonden, weten maar al te goed dat het ziekenfondsbarema bijlange niet toereikend is voor zalven, materiaal en behandelingen, laat staan esthetische aspecten.

Tijd om stil te staan bij begrippen als veiligheid, preventie en bescherming. Stel het niet uit, praat er over, vraag advies. Hou rekening met situaties waar noch een schuldige, noch de verzorgingsstaat het voor jou zullen regelen. Als je die vakjes afgeturfd hebt, weet je dat risico’s nog altijd bestaan, maar dat je hebt gedaan wat je kon om ze de baas te zijn.