De economie in de Verenigde Staten blijkt dan toch niet zo hersteld te zijn als de meest optimistische economen geloofden. Het begrip douple dip blijft veelbesproken in de bestuurskamers. Waardoor veel ondernemers en managers met de handrem op blijven rijden.
Van Europa werd altijd al gedacht dat het de crisis veel moeilijker zou overwinnen dan de VS. En alle statistieken bevestigen dat. Europa moet meer doen dan een economisch herstelbeleid uitwerken wil het zijn toekomst vrijwaren. Verschillende landen moeten een nieuw economisch en maatschappelijk model op poten zetten om hun huidige en toekomstige burgers optimaal te bedienen. Zoiets zal de sociale onrust voeden en meerdere straten en steden in vuur en vlam zetten.
Enkel sterk leiderschap kan het nodige draagvlak voor zo’n hervorming creëren. In economische crisissen ontstaan vaak sterke maatschappelijke tegenstromen. Het economische en etnische protectionisme dat de kop opsteekt in verschillende Europese gebieden, is een teken van wantrouwen. En wantrouwen leidt nooit tot vooruitgang. Het leiderschap zal dan ook moeten komen uit de verschillende geledingen van de maatschappij en dus niet alleen van politici.
Ook voor België blijft het slechte nieuws toestromen. De competitiviteit van de Belgische ondernemingen zakt verder weg, de industriële activiteiten in ons land hebben ongeziene klappen gekregen en dan zijn er nog de Eurostat-cijfers. Het lijvige jaarboek over Europa leest voor België als een thriller. In de cijferbrij kan de lezer ontdekken hoe België er maar niet in slaagt om zijn arbeidsmarkt op orde te krijgen. De werkloosheidsval blijft groot, de jongerenwerkloosheid blijft groeien en de belastingen op arbeid blijven hoge toppen scheren. Het jaarboek laat ook zien hoe België zijn troeven langzaam uit handen geeft. De veelgeprezen arbeidsproductiviteit bijvoorbeeld glijdt stilaan weg in de Europese statistieken. Onder meer doordat andere Europese landen hun productiviteit zien groeien. De arbeidsproductiviteit heette vaak de compensatie te zijn voor de hoge loonkosten in dit land, maar als die wegzakt, wordt de situatie ten opzichte van andere Europese concurrenten er enkel maar prangender op.
Eurostat bewijst dat dit land de welvaart van zijn inwoners niet weet te bestendigen. Ondanks een overheid die diep in haar zakken tast. Want het overheidsbeslag is goed is voor 50 procent van het Belgische bbp. Maar het is niet omdat er veel geld wordt uitgegeven, dat het geld maatschappelijk of economisch ook opbrengt.
De cijfers waarop Eurostat zich beroept, gaan meestal terug tot 2008. Wetende dat sindsdien de crisis extra hard heeft huisgehouden in de Belgische economie, dan is het duidelijk dat de toekomst er nog minder rooskleurig uitziet dan dat ze vandaag op papier wordt voorgesteld.
In een enquête die Trends deze week publiceert, reikt ondernemend Vlaanderen de politici de recepten aan voor een herstelbeleid. De prioriteiten van de ondervraagden liggen bij het dynamiseren van het arbeidsmarktbeleid en het gezond maken van het socialezekerheidsstelsel. Veel meer dan bijvoorbeeld het verlagen van de belastingen. Toch lijkt ondernemend Vlaanderen er niet meer in te geloven. Want slechts een ondernemer op de drie denkt dat Vlaanderen binnen vijftien jaar nog een van de meest welvarendste regio’s in Europa zal zijn.
De impact van het statement dat ondernemend Vlaanderen niet meer gelooft in een welvarende toekomst, is veel groter dan al deze statistieken. België heeft sinds zijn ontstaan nooit uitgeblonken in politieke stabiliteit. Desondanks werd Vlaanderen een van de meest welvarende regio’s. Omdat het niet de politici zijn die welvaart creëren, wel de ondernemende inwoners van het land. Het getuigt van weinig verantwoordelijkheidszin om van politici te eisen dat zij het tij keren om dan zelf aan de zijlijn te blijven staan. 40 jonge ondernemers onder de 40 jaar tonen deze week in Trends dat zij succesvol kunnen zijn, ondanks de omgevingsfactoren. In plaats van steeds te kijken naar wat we niet hebben, is het weer tijd om te bouwen op datgene wat we nog wel hebben. De politici lopen misschien wel met de aandacht weg, maar de ondernemers maken echt het verschil. Het is tijd om weer tegen de stroom in te roeien. Want iemand moet dringend het verschil maken.
Trends-hoofdredacteur An Goovaerts
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier