Jim Reid, kredietstrateeg bij Deutsche Bank, gelooft niet in een volledige afbouw van de stimuleringsmaatregelen van de Amerikaanse centrale bank. Obligaties zullen daarom goed blijven presteren.
Jim Reid is een veteraan op de obligatiemarkten. Hij laat nooit na zijn ongezouten mening te geven. Dat bleek opnieuw bij zijn jaarlijkse bezoek aan Brussel.
Reid verwacht een woelige eerste jaarhelft voor obligaties, terwijl de financiële markten de afbouw van de monetaire stimuleringsmaatregelen van de Amerikaanse centrale bank (Fed) verwerken. Maar hij gelooft niet dat de Fed die maatregelen volledig zal afbouwen. “Het beleid van de Fed heeft ertoe geleid dat een massa geld is gestroomd naar risicovolle activa zoals aandelen. De afbouw van dat beleid zal heel wat volatiliteit veroorzaken, wat de Fed ertoe zal aanzetten de afbouw op pauze te zetten. Eind dit jaar koopt de Fed nog altijd obligaties aan.”
Die pauze zou alvast goed nieuws zijn voor obligaties. Volgens Reid zitten de obligatiekoersen nog altijd niet op zeepbelkoers en is er ruimte voor een verdere stijging. De vraag naar obligaties is ook nog altijd zeer groot, wat de koersen mee ondersteunt.
Het is volgens Reid niet het moment om het stimuleringsprogramma nu al af te bouwen. “De nominale economische groei (inclusief de inflatie) in de Verenigde Staten en Europa zit op het laagste niveau in tachtig jaar tijd. Dat maakt dat de publieke en de private schulden, die nog altijd schommelen rond recordniveaus, maar moeilijk kunnen worden afgebouwd. De heisa over de schuldniveaus is op de achtergrond geraakt, maar dat probleem hangt nog altijd boven ons hoofd.”
New Normal
Die lagere economische groei is volgens Reid ‘the new normal’. Om te beginnen speelt de demografie in ons nadeel. Sinds 2000 daalt het aantal mensen in de economisch meest dynamische leeftijdsgroepen zowel in de Verenigde Staten als in Europa. Die negatieve trend werd tot 2008 verborgen door de toename van de schulden, maar sinds de financiële crisis zijn de maskers afgevallen.
Een tweede reden voor de structureel lagere groei is dat de financiële markten niet echt meer vrij zijn. Sinds het voorzitterschap van Alan Greenspan van 1987 tot 2006 is de Amerikaanse centrale bank telkens tussengekomen als een zeepbel dreigde te barsten. Zijn opvolger Ben Bernanke volgde dezelfde politiek. In 2008 werd via een massale geldinjectie en een ultralage rente vermeden dat de kredietzeepbel uiteenspatte. Banken en bedrijven konden zich goedkoop herfinancieren, waardoor het aantal faillissement relatief laag bleef in vergelijking met bijvoorbeeld de crisis van de jaren dertig. Het is Reid opgevallen dat de economische cyclus, in tegenstelling tot begin jaren tachtig, niet meer de belangrijkste determinant is van het aantal faillissementen, maar wel het beleid van de Fed.
Dat is geweldig nieuws voor obligatiebeleggers, die vooral hun geld willen terugkrijgen, maar het is geen goed nieuws voor de economie in zijn geheel. Dat de centrale banken faillissementen kunstmatig vermijden, rijmt niet met de vrije allocatie van kapitaal (de essentie van een gezonde en duurzame kapitalistische economie). Mogelijk kunnen nieuwe projecten en bedrijven geen kapitaal krijgen, omdat het is toegekend aan bedrijven die allang failliet hadden moeten zijn in een vrije markt. De enige oplossing is het systeem langzaam te doen afkicken van krediet.
