‘Inflatie bedwingen, is één ding. Ze creëren blijkt een pak moeilijker.’

Inflatie is een begrip dat we nog niet volledig begrijpen, laat staan dat we het controleren. Dat zegt Trends-redacteur Jasper Vekeman.

“We zullen alles doen wat nodig is”, zei ECB-voorzitter Mario Draghi in 2012. “En geloof me, het zal genoeg zijn.” De Italiaan sprak toen over de redding van de euro, maar het monetaire beleid draagt dezelfde onderliggende boodschap uit: “Wij zullen alles doen om 2 procent inflatie te krijgen. En geloof ons, het zal wel lukken.” Het probleem is dat het niet lukt. Na jaren van uitzonderlijke stimuleringsmaatregelen blijft de inflatie hardnekkig laag.

Tijdens de voorbije crisisjaren gaven de centrale banken thuis op momenten dat de politiek het liet afweten. Zo hebben ze de wereld voor veel erger behoed. Ook hun focus op prijsstabiliteit is een verstandige politiek. Het verleden heeft geleerd wat de ontwrichtende gevolgen van een ontspoorde prijsdynamiek kunnen zijn.

Maar de centrale bankiers hebben zelf beslist die prijsstabiliteit te definiëren als een inflatie van “dicht bij, maar onder 2 procent”. De vraag is of het verstandig is fanatiek vast te houden aan dat cijfer. Inflatie is een proces dat we nog niet volledig begrijpen, laat staan dat we het controleren. Inflatie bedwingen is één ding. Omgekeerd blijkt het een pak moeilijker inflatie te creëren in tijden dat de economie structureel verandert door de vergrijzing, de technologische revolutie en de globalisering.

Nu de economie het steeds beter doet, is het stimuleringsbeleid steeds moeilijker te verantwoorden, ook al bedraagt de inflatie ‘maar’ 1,5 procent. Door zich zo vast te pinnen is dat ene cijfer ook gaan bepalen of de centrale bank nog geloofwaardig is. Net die geloofwaardigheid is haar hoogste goed. Het lijkt daarom beter tijdig dat doel te herzien, dan de geloofwaardigheid volledig te grabbel te gooien in een strijd die ze maar niet lijkt te winnen. Wie hoog spel speelt, kan veel verliezen.