‘Ook al blijft de wetgeving in gebreke, als slachtoffer van krakers verwacht ik daadkracht’

‘Ik ben het er helemaal mee eens dat iedereen het recht heeft op een dak boven z’n hoofd. Maar niet op deze manier’, zegt Alexander De Cuyper, eigenaar van een gekraakte woning in Gent.

Met lede ogen heb ik vorige week moeten aanschouwen hoe ons huis – dat we in september volop wilden beginnen renoveren – plots werd ingenomen door acht Roma-zigeuners. Ik kan er nog zo boos om worden, blijkbaar kunnen we alleen maar een procedure opstarten en wachten op een wet die kraken strafbaar maakt. Dat op zich al is vrij absurd. Maar de vraag die ik me nu, los van alle kopzorgen, vooral stel is: zou men het nu echt menen als er gezegd wordt dat men voorlopig weinig anders kan doen?

“Wij zijn nu hier en we blijven hier.” Dat was de eerste reactie die ik kreeg van de acht Roma-zigeuners die sinds vorige week donderdag onze woning in de Gentse Proveniersterstraat bezetten. Het slot werd uitgebroken en sindsdien verblijven ze in onze woning. Ze hebben me beloofd alles proper te houden. Bedankt daarvoor! Maar intussen moet ik wel toezien hoe wildvreemden het zich comfortabel maken in onze woning. Heel wat spullen, waaronder de kledij van mijn schoonzus die er verbleef, zijn bovendien gestolen, goed voor talloze euro’s verlies. En misschien nog het meest absurde: één van de krakers liet me het voorbije weekend meteen al weten dat hij het “niet leuk” vond dat ik mijn verhaal aan VTM Nieuws deed.

Het enige dat we tot nu toe als slachtoffer écht hebben kunnen doen, is een procedure bij de vrederechter opstarten tegen de krakers. Maar ook dan kan het nog een tijd duren vooraleer ze wettelijk ons huis moeten verlaten. Verder heeft men ons geadviseerd om vriendelijk te blijven tegen de krakers, zodat ze niet nog meer schade aanrichten. Met andere woorden: we staan erbij en we kijken er naar. Alweer. Want het is amper van maart geleden dat een Gents koppel hetzelfde meemaakte.

Ook toen was er veel heisa rond het feit dat dit kon gebeuren. En ook toen werd er vanuit de politiek geopperd dat er dringend een aanpassing van de wet moet komen. Meer nog: met mooie krantenkoppen werd in april aangekondigd dat kraken strafbaar zou worden en dat de eigenaars van een pand extra beschermd zouden worden. Maar vandaag, drie maanden later, moet de broodnodige wet nog steeds gestemd worden. Blijkbaar trekken sommigen zelfs de nood aan een strengere wet in twijfel, omdat ook krakers recht hebben op huisvesting. Erg veel vertrouwen geeft mij dit niet.

Maar wat me de voorbije dagen nog het meest opviel, is dat krakers beter dan eender welke eigenaar weten wat ze wél en niet mogen. Als geen ander weten ze dat kraken niet strafbaar is, én stelen wel. Om je maar een voorbeeld te geven: zodra ze ons huis gekraakt hadden, hebben ze onze twee badkuipen laten vollopen. Telkens wanneer ze het toilet willen doorspoelen, gebruiken ze water uit één van die badkuipen. Reden? Zo kunnen ze niet beschuldigd worden van diefstal van water. Te gek voor woorden, toch?

Ik ben het er helemaal mee eens dat iedereen het recht heeft op een dak boven z’n hoofd. Maar niet op deze manier. Vergeet namelijk niet dat we een zware lening hebben lopen om ons huis te kunnen betalen. Straks zal ik ook nog de schade moeten opmeten, en op veel vergoeding zal ik allicht niet moeten rekenen. Maar, wat me nog het meeste tegen de borst stuit, is het politieke getouwtrek waar ik plotseling in terecht ben gekomen. Burgemeester Termont schreeuwt moord en brand om wat er gebeurt en verwijst vervolgens naar het federale overheidsniveau. Zij, en alleen zij, kunnen de wet volgens hem aanpassen. Blijkt nu: het is het klassieke spel tussen meerderheid en oppositie. Eerlijk gezegd, als slachtoffer laat het mij op dit moment koud welk niveau verantwoordelijk is. Ik verwacht oplossingen. Zelfs van een overheid die niet meteen de wet kan veranderen.

Je zou je trouwens kunnen afvragen waarom de stad Gent een medewerker in dienst heeft die 24u op 24u beschikbaar is voor alle vragen van de krakers/Roma – iets wat ik midden in de nacht, geflankeerd door de politie, mocht aanschouwen? En waarom werd onze woning meteen als onbewoonbaar – en dus vatbaar voor kraken – beschouwd toen de Roma er vorige week waren ingetrokken? Was dat dan de grootste prioriteit? Intussen werd het pand wél bewoonbaar verklaard. Terecht, want het is niet omdat er uit één kraan geen water komt, dat er geen andere kranen zijn waar wél stromend water uit vloeit.

Door dit soort zaken creëert men als stad een systeem dat ter beschikking staat van krakende Roma en hou je het probleem mee in stand. Mag het dan verbazen dat er in Gent een georganiseerd circuit van ronselaars bestaat die mensen verplaatsen van woning naar woning én die heel goed weten wat wél en niet kan? Als de stad het écht zo schandelijk vindt dat het huis van één van haar burgers gekraakt wordt, dan moet ze tijdelijke opvang organiseren voor de Roma. Bijvoorbeeld tot de wetgeving aangepast is. De krakers zelf staan hiervoor open, zo mocht ik vernemen.

Ik hoop alvast dat mijn ervaringen van de laatste dagen het stadsbestuur en de administratie voldoende munitie kunnen geven om de problematiek daadkrachtig op te lossen.