Met een gemiddelde daling van 6% op de appartementsprijzen op een jaar tijd bevindt de vastgoedmarkt van de Belgische kust zich in het oog van de storm. De overheid – en zeker de kustgemeenten – laten zich tegenover de eigenaars van tweede verblijven van hun onvriendelijkste kant zien.
Wie in vastgoed investeert moeten niet vergeten dat de bomen niet tot de hemel reiken. Het EBA-effect, het verstrijken van groepsverzekeringen (of van de voorschotten), een te lage vergoeding voor het klassieke sparen en/of een afkeer van de beurs, de laatste jaren was er geen gebrek aan motiveringen om zichzelf te trakteren met een optrekje aan de Belgische kust. Het aanbod van nieuwe appartementen kon niet altijd de vraag volgen, de prijzen stegen zodanig veel dat eigenaars aarzelden om te verkopen, meer moest er niet zijn om een bevliegingseffect te krijgen.
Katereffect
Een vakantieverblijf aan de kust kopen is niet alles. Je moet ook nog de kosten die eruit voortvloeien, kunnen dragen. Net als in alle flatgebouwen moet je elk kwartaal of elke maand – dat varieert – de rekeningen van de syndicus kunnen betalen. Als die beperkt zijn tot de functioneringskosten van het gebouw valt het nog mee maar aangezien het onroerend goed van de kust redelijk oud is, moet je er vaak een aandeel in de buitengewone kosten van de upgrading van de lift(en), het opknappen van de gevel, isolatie of andere renovatiewerken bijtellen. In sommige gebouwen is er geen ophouden aan. En dat kan uiteindelijk een serieuze domper op het budget zijn.
Daar komt nog de honger van de federale fiscus bij – zoals het feit dat er 140% van het kadastraal inkomen van het appartement bij de belastbare grondslag op de personenbelasting komt – en de gulzigheid van de provinciale en gemeentelijke overheden. Voor die laatsten moet je bovenop de klassieke extra’s op de onroerende voorheffing, ook de jaarlijkse belasting op vakantiewoningen in rekening brengen. In Oostende is die laatste trouwens met 54% (!) verhoogd, wat neerkomt op een stijging van 650 naar 1000 euro per jaar, of het nu om een appartement met uitzicht op zee of om een studio in het centrum gaat. En last but not least, de parkeerkosten voor de niet-inwoners en vooral, gezien de nultolerantie, die van de bekeuringen.
Politieke strategie
Elke euro die de gemeenten kunnen binnenrijven van eigenaars van tweede verblijven is één euro minder die ze uit de zak van de bewoners moeten halen. Omdat die eigenaars toch niet kunnen stemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen, hebben nogal wat gemeenten met veel enthousiasme de kosten voor een vakantieverblijf de hoogte in gejaagd.
Blijft natuurlijk de vraag hoelang de eigenaars van een tweede verblijf zich laten kaalplukken. De middenklasse van 2013 lijkt absoluut niet meer op die van de jaren 60 tot 90. Ze springen in een vliegtuig van Ryanair of een andere low cost maatschappij om een zonnigere en goedkopere bestemming dan onze kust aan te doen. Hetzelfde geldt voor de jongeren. Voor hen is de Belgische kust niet langer “incontournable”.
