‘Ereloonsupplementen schrappen is de verkeerde remedie’

Is het zo eigenaardig dat een meerprijs wordt betaald voor een hogere kwaliteitsgarantie? Patiënten zijn ook consumenten. Dat zegt Trends-redacteur Roeland Byl.

Sommige specialisten zouden weigeren patiënten te opereren, tenzij die voor een eenpersoonskamer kiezen. Dat is een schande, vinden zelfs heel wat artsen-specialisten.

Marc Moens van het artsensyndicaat BVAS beseft ongetwijfeld dat hij zich op dun ijs begeeft door die praktijk te willen vergoelijken. Het voorstel van de gezondheidseconoom Lieven Annemans om de erelonen van artsen-specialisten volledig af te schaffen, lijkt op meer bijval te kunnen rekenen.

Nochtans is het voorstel van Annemans een slechte remedie voor de aandoening. Het zal de gebrekkige ziekenhuisfinanciering niet oplossen en de kwaliteitsverschillen in de geneeskunde niet uitwissen. Maar voor alle duidelijkheid: daarmee valt de houding van de specialisten die patiënten chanteren niet goed te praten. Een arts die een patiënt in nood weigert te helpen, is zijn eed van Hippocrates vergeten en verdient het niet langer zijn goedbetaalde beroep uit te oefenen.

Wie voorbij deze discussie kijkt, komt onvermijdelijk uit bij de dualiteit in onze ziekteverzekering. Aan de ene kant beschouwen we gezondheidszorg als een recht voor iedereen, terwijl we aan de andere kant willen dat de sector zich performant organiseert, zodat de zorg transformeert tot een echt product.

Is het zo eigenaardig dat een meerprijs wordt betaald voor een hogere kwaliteitsgarantie? Patiënten zijn ook consumenten.

Is het dan zo eigenaardig dat in dat spanningsveld een meerprijs wordt betaald voor een hogere kwaliteitsgarantie? Want laat ons eerlijk zijn: patiënten zijn ook consumenten. Ze vragen naar de chirurg met de gouden handen. Ze willen dat de specialist die de knie van Museeuw repareerde, ook de scalpel hanteert bij hun meniscusoperatie. Het spreekt voor zich dat hier een spel van vraag en aanbod speelt. Om de situatie niet uit de hand te laten lopen, werden de ereloonsupplementen al aan banden gelegd. Zo mogen ze nu enkel nog in eenpersoonskamers worden aangerekend.

Het is bekend dat ziekenhuizen een stuk van hun financiering uit de artsenhonoraria halen. Ze zijn met elkaar verbonden als een Siamese tweeling. Voor de ziekenhuizen is de inperking van de ereloonsupplementen dus een financieel verlies, net zoals voor de specialisten zelf. Zeker, dat is een ongezonde situatie die al decennia aanhoudt, maar er is nu eindelijk een nieuwe ziekenhuisfinanciering in de maak. Misschien moeten we daar maar eens op wachten voordat we voortsleutelen aan de artsenhonoraria.

Trouwens: er is op dit moment geen enkele patiënt die ertoe kan worden verplicht erelonen te betalen als hij daar het geld niet voor heeft. En ook in een meerpersoonskamer krijgt een patiënt de kwaliteitszorg waar iedereen recht op heeft. Als een patiënt voor een bepaalde specialist per se extra wil betalen, moet dat op de een of andere manier worden geregeld. Of dat nu gebeurt via erelonen in een eenpersoonskamer of via een aparte factuur, maakt niet veel uit.

In afwachting van een volledig herziene nomenclatuur en een transparante ziekenhuisfinanciering is het bestaande systeem misschien wel het hoogst haalbare. Tenminste als artsen het niet misbruiken om er patiënten mee te chanteren. In dat geval lijkt het zinvoller de arts op het matje te roepen dan te raken aan het broze evenwicht door te prutsen aan de zoveelste bypass in het buizenstelsel van onze ziekteverzekering.