‘De zorgkosten in woon-zorgcentra worden almaar meer afgewenteld op de bewoners’

Ouderenzorg mag een economiosch product zijn, maar dan wel met een juiste prijs-kwaliteitverhouding. Dat zegt Trends-redacteur Roeland Byl.

Er was eens een jonge verpleegster die een brief schreef over de wantoestanden in het rusthuis. Het resultaat was een halve mediastorm in De Standaard. Volgens de getuigenis is er nauwelijks tijd voor minimale zorgen en fungeert het rusthuis vooral als een geldmachine. Voor heel wat mensen was de brief herkenbaar.

Tegelijk blijkt vergrijzingsvastgoed populair als een stabiele investering. Privé-investeerders in de ouderenzorg zouden een win-winsituatie creëren: ze verdienen een procentje op investeringen die de staat niet meer alleen hoeft te dragen. De kwestie is: komt al dat geld ook juist terecht? Het spreekt voor zich dat een ontwikkeld, rijk land zijn senioren een waardige oude dag moet bieden. Dat evenwicht is her en der in gevaar. Met een gemiddelde kostprijs van bijna 1600 euro per maand is een kamer in een Vlaams woon-zorgcentrum voor drie op de vier senioren onbetaalbaar geworden.

De prijsverschillen tussen de woon-zorgcentra zijn groot en onlogisch. Duurder betekent ook lang niet altijd beter. Ouderenzorg mag een economisch product zijn, maar dan wel met een juiste prijs-kwaliteitverhouding. Een dementerende bejaarde vastbinden aan zijn bed en één keer per dag een luier verversen, staat niet in verhouding tot de prijs.

Dat de personeelsnormen en de kwaliteitsstandaarden tot grote variaties en vaak onverklaarbare prijsverschillen zorgen, betekent vooral dat het kader ontoereikend is. De zorgkosten worden almaar meer afgewenteld op de bewoners. In de moderne ouderenzorg werd de katholieke naastenliefde zowat overal vervangen door het professionalisme van efficiënte zorgondernemingen, maar het zou goed zijn mocht naast het kille rendementsdenken ook de zorg opnieuw meer aandacht krijgen.