‘De regering-Michel ontgoochelt door beleggen te zien als ongewenst gedrag dat moet worden belast’

Volgens Trends-hoofdredacteur Daan Killemaes heeft de beurs van Brussel Mickey Mouse-allures gekregen. Hoog tijd om de beurscultuur nieuw leven in te blazen.

De beurs van Brussel heeft Mickey Mouse-allures gekregen. Belgische bedrijven van mondiaal of Europees niveau zijn er nog nauwelijks te vinden, en je ziet dezer dagen sneller een beursexit dan dat een bedrijf met Brussels kapitaal een nieuwe groeispurt financiert. Voor een stuk is dat een cyclisch fenomeen. De bedrijven die in de jaren negentig naar de Brusselse beurs trokken om hun internationale groei te financieren of hun opvolging te regelen, kunnen nu verder met eigen centen en zien geen heil meer in een notering.

De kans is groot dat Fagron het volgende bedrijf wordt dat van de beurs wordt gehaald. Het management wilde de voorbije jaren iets te enthousiast uitgroeien tot een wereldspeler in magistrale bereidingen voor apotheken en ziekenhuizen. De hoge schuldenlast maakte het bedrijf kwetsbaar voor tegenslagen. De lagere terugbetalingsvoorwaarden in de Verenigde Staten en de implosie van de Braziliaanse munt brachten de kredietafspraken met de banken in het gedrang.

De handboekremedie om zo’n probleem op te lossen is een stevige kapitaalverhoging, maar die bittere pil willen de aandeelhouders niet slikken. Door het geknakte vertrouwen en de implosie van de beurskoers zou de verwatering van hun belang te groot worden. Dus rest er maar één uitweg: de verkoop aan een grotere speler die een cheque op tafel wil leggen. Daar moesten ze bij Fagron niet lang over nadenken. Overigens is de wereldeconomie in hetzelfde bedje ziek. Door de hoge schuldenlast dreigen bij het minste onheil of tegenslag grote problemen. De centrale banken spelen intussen tegen hun zin de rol van ultieme overnemer, die de koersen moet ondersteunen.

Dat zal Marc Coucke een zorg zijn. Hij verstaat als geen ander de kunst om goedkoop te kopen op de beurs en duur te verkopen aan concurrenten of andere investeerders. Hij deed het met Omega Pharma, hij doet het nu met Fagron en hij zal het misschien ook doen met zijn belang in Pairi Daiza. Welke kleine bedrijven zal hij nog uit hun lijden verlossen?

Bedrijven hebben ook recht van klagen over hun beursnotering. Als er geen vers kapitaal nodig is, geeft die alleen maar extra ellende. Bovendien zou je voor minder hoofdpijn krijgen van het manisch-depressieve gedrag van beleggers die te weinig meedenken op lange termijn. Beleggers krijgen soms de beurs en de koersen die ze verdienen. Ook de bedrijven hebben boter op het hoofd. Ze lopen niet altijd over van ambitie en durven te weinig een groeiverhaal te slijten aan beleggers. Wie durft het nog aan kapitaal op te halen, het huis te riskeren en door te groeien tot een Europese of zelfs mondiale kampioen? Velen verkopen liever dan de volgende sprong te wagen.

Dat eeuwige herbeginnen heeft ook voordelen. De Belgische economie is niet afhankelijk van enkele multinationals, en klein hoeft niet lelijk te zijn. Op de Brusselse graanzolder slapen enkele vette muizen. Het was trouwens Fortis-topman Maurice Lippens die in 2000 Brussel voor het eerst de Mickey Mouse-beurs noemde, om zich acht jaar later te verslikken in de overname van ABN AMRO. De bijbehorende kapitaalverhogingen bleken evenveel muizenvallen voor de belegger te zijn.

Puur financieel is een vaarwel aan de beurs ook logisch. Grote beleggers halen hun neus op voor kleine waarden met een beperkte verhandelbaarheid, wat de waardering niet ten goede komt. En als eigenaars hun relatief lage beurskoersen vergelijken met hun toekomstige winsten of met de grote cheques die durfkapitalisten of concurrenten uitschrijven voor een onderneming, dan is de rekening vaak snel gemaakt. De kans is heel groot dat de eigenaars van CMB, Spadel en Pairi Daiza een uitstekende zaak doen door hun bedrijf van de beurs te halen. Dat is ook hun volste recht, maar zeg dat dan ook, en neem beleggers niet voor idioten door hen drogredenen voor te houden.

Het beleid helpt ook niet om de beurscultuur nieuw leven in te blazen. De regering-Michel ontgoochelt door beleggers nog altijd als speculanten weg te zetten, en beleggen te zien als ongewenst gedrag dat moet worden belast. De speculatiebelasting kwam er om een meerwaardebelasting te vermijden, maar het is jammer dat moest worden gekozen tussen pest en cholera. Risicokapitaal is een onmisbaar ingrediënt van een dynamische economie. Blaas de beurscultuur dus nieuw leven in, anders wordt Mickey Mouse de nieuwe mascotte en Marc Coucke de baas op de Brusselse beurs.