Is de vrijwillige erfenissprong een interessant instrument voor successieplanning, nu de Vlaamse wetgever die fiscaal aantrekkelijker maakt? Of kies je toch beter voor een erfenissprong via een testament?
De vrijwillige erfenissprong
Sinds 2013 is een zogenoemde vrijwillige erfenissprong mogelijk. Dat betekent dat als een kind de nalatenschap van zijn ouders verwerpt, zijn kinderen zijn plaats innemen en dus in zijn plaats erven. Er wordt een generatie overgeslagen. De beslissing voor zo’n erfenissprong naar de kleinkinderen, ligt dus bij de kinderen. Zij moeten in dat geval de nalatenschap volledig verwerpen. Een gedeeltelijke verwerping kan niet.
In tegenstelling tot wat soms gedacht wordt, vermindert zo’n erfenissprong de erfbelasting niet. De wet bepaalt dat de kleinkinderen minstens evenveel erfbelasting moeten betalen als hun ouder had moeten betalen. Wie een nalatenschap van een van zijn ouders verwerpt ten voordele van zijn kinderen (de kleinkinderen van de overledene), moet weten dat zij tezamen evenveel erfbelasting betalen als de oorspronkelijke begunstigde.
De Vlaamse regering schrapt nu deze fiscale angel met een decreet, waardoor de erfbelasting berekend wordt op wat de kleinkinderen zelf zouden krijgen uit de nalatenschap van hun grootouders. Hoe meer kleinkinderen er zijn, hoe meer de erfenis uitgesmeerd kan worden over de laagste schijven van de erfbelasting.
Beter via een testament?
In Wallonië of Brussel (de woonplaats van de overledene telt) blijft het interessanter dat je ouders een testament opstellen ten voordele van hun kleinkinderen. Dan wordt de erfenis fiscaal uitgesmeerd over de verschillende kinderen, bij de vrijwillige erfenissprong niet.
Voor Vlaanderen is er binnenkort geen fiscaal verschil meer tussen beide systemen. Maar het blijft een verhaal van alles of niets. Met een testament kunnen de ouders meer op maat werken. Ze kunnen een stuk aan hun kinderen nalaten en een stuk aan de kleinkinderen, waardoor het fiscale prijskaartje doorgaans nog zakt.
