‘Waarom voetbal wel, en geen dans op een trouwfeest?’

‘Na de zomer heeft onze maatschappij enkele harde noten te kraken. De overvolle voetbalstadions, de overladen terrassen, het gebrek aan social distancing staan in schril contrast met enkele andere recente keuzes.’ Dat zegt Nikolay Dentchev, professor Ondernemerschap en Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen aan de Vrije Universiteit Brussel (VUB).

Na anderhalf jaar coronaperikelen bracht de zomer een scala van prettige keuzemogelijkheden. Velen hebben ervoor gekozen te genieten van het Europeese Kampioenschap voetbal, of van de Olympische Spelen, of zelfs van een vakantie in het buitenland. Het was eens iets anders. Het genot van sportspektakel en een welverdiende vakantie deed ons even de waterval van coronacijfers, -statistieken en -sterfgevallen vergeten. Met dank aan de Rode Duivels, de Red Lions, Nina Derwael, Nafi Thiam en de vele andere atleten. Mijn interesse in het Europees Kampioenschap voetbal en de Olympische Spelen zorgde voor gefronste wenkbrauwen bij meerdere vrienden, die mijn matige interesse voor sport maar al te goed kennen. Ik vond het bij momenten ook vreemd van mezelf dat ik volledige wedstrijden bleef volgen en nooit in slaap viel. Blijkbaar raakte het sportspektakel bij mij een snaar van ontspanning.

De keuze voor het sportspektakel was een no-brainer, in schril contrast met de keuzes die ons te wachten staan. Na de zomer heeft onze maatschappij enkele harde noten te kraken. De overvolle voetbalstadions, de overladen terrassen, het gebrek aan social distancing staan in schril contrast met enkele andere recente keuzes. Het abominabele idee dat voor een tuinfeest met meer dan tien mensen thuis een professionele cateraar nodig was, uitgesproken door de Vlaamse minister-president zelf, zit nog vers in ons collectieve geheugen. Gelukkig is die waanzin niet doorgegaan. Later deze zomer kon minister Verlinden best begrip opbrengen dat op een huwelijksfeest niet gedanst kon worden wegens gebrek aan professionele opvolging. Tegelijk was voor een concert van K3 in Expo Gent, om maar een voorbeeld te geven, niets meer dan een mondmasker nodig. Geen testcontrole, geen vacinnatiecontrole, wel duizenden aanwezigen en een stoel vrij tussen bubbels van de gelukkige kindjes en ouders. Het contrast in de aanpak van voetbalsupporters, concertgangers en bijvoorbeeld La Boom-jongeren of mensen die gewoon familie en vrienden thuis willen uitnodigen, is schrijnend. Mijn hart bloedt voor wie niet kan dansen op een trouwfeest. Begrijpe wie kan…

Dat contrast wijst erop dat we als maatschappij voor ongemakkelijke keuzes staan. Waarom voetbal wel, en festivals niet? Waarom een concert wel, en geen dans op een trouwfeest? Waarom krijgt de economie voorrang boven cultuur? Waar kiezen we voor? Keuzes genoeg! Maar we mogen de keuzes – voetbal, festivals, cultuur, familie, jongeren, economie, werkgelegenheid, solidariteit – niet tegenover elkaar plaatsen. Wat we zeker wel moeten beseffen, is dat de keuzes van vandaag bepalen welke de maatschappij van morgen wordt. Onze keuzes reflecteren wat we belangrijk vinden. Voorlopig hebben we gekozen voor de economie, en heeft onze maatschappij blijkbaar minder aandacht voor warme contacten met familie en vrienden. De keuze voor een lockdown kon voorlopig gesust worden met miljarden aan subsidies. Maar dat liedje kan niet blijven duren door de torenhoge schuldgraad van onze overheden. Ongemakkelijke keuzes dringen zich dus op.

Het is ongemakkelijk te kiezen voor een warme samenleving, tegen de commerciële lobby’s van meerdere sectoren in. Het is ongemakkelijk te kiezen om geen steun meer te verlenen aan bedrijven die geen belastingen betalen en geen inspanningen doen voor de duurzame ontwikkeling van onze maatschappij. Het is ongemakkelijk te kiezen voor familie, vrienden en solidariteit boven eigenbelang. Het zijn keuzes die iedereen moet maken: minister, werkgever, werknemer, leerkracht, scholier, consument en vrijwilliger. Hopelijk kiezen we met zijn allen voor meer warmte en duurzaamheid in onze samenleving.