Een volledige privatisering van Belfius is het beste, want de Belgische overheid heeft niets te zoeken als speler op de financiële markt. Dat zegt Trends-hoofdredacteur Daan Killemaes.
Het is hoog tijd om een streep te trekken onder Arco. De zaak gijzelt de noodzakelijke privatisering van Belfius, ze laat de coöperanten al veel te lang in het ongewisse en ze verziekt het regeringswerk. Maar die klus wordt niet geklaard met het plan B dat de regering nu voorlegt aan Europa, want dat vergt te veel van de belastingbetaler.
Europa zou wel oren hebben naar een evenwichtiger akkoord, met een grotere bijdrage van Belfius. Daar zou ook Belfius beter van worden. Als Arco niet wordt geregeld, zal dat dossier Belfius – en dus ook de belastingbetaler – nog jarenlang achtervolgen.
Arco moet uit de weg om de snelle beursgang of de verkoop van Belfius mogelijk te maken – niet voor 40 procent, maar voor minstens 50 procent. Een volledige privatisering is nog beter, want de overheid is geen goede aandeelhouder voor Belfius. Omdat ze altijd verlegen zit om centen, zal ze altijd een royale dividendenstroom van Belfius eisen, ook als het strategisch beter is de winsten niet uit te keren.
De overheid heeft ook niets te zoeken als speler op de financiële markt. Ze moet een goed toezicht en een gelijk speelveld organiseren, en dat kan niet als ze rechter en partij tegelijk is. En op lange termijn dreigt Belfius gekaapt te worden om kredieten te geven aan klanten met een lange arm, of om ministerie van Werkgelegenheid te spelen. Linkse partijen kijken verlekkerd naar Belfius. Als de verkiezingen van 2019 een linkse regering op de been brengen, krijgt Belfius een nieuwe aandeelhouder en wordt de bank eigenlijk overgenomen.
Klus nog lang niet geklaard
Niet alleen de regering, ook het management van Belfius heeft wat beters te doen dan energie te verspillen aan Arco. Er is de voorbije jaren in de Rogiertoren uitstekend werk verricht, maar de klus is nog lang niet geklaard. Belfius haalde vorig jaar een rendement van 7 procent op het eigen vermogen, terwijl het grote voorbeeld KBC pronkt met 17 procent.
Er zijn geen honderd manieren om de kloof te dichten. De rentemarge blijft laag en Belfius is niet de enige bank die de winst aanvult met commissies en de verkoop van verzekeringen. Op roadshows zal het management veel vragen krijgen over het businessplan, zodat er geen tijd is om Arco voor de zoveelste keer uit te leggen.
Regel Arco en verkoop Belfius
De puzzelstukken liggen op tafel om Arco eens en voor altijd te regelen. Ageas toonde al hoe het moet om het puin van het verleden te ruimen. Het cruciale onderdeel van de oplossing is dat Belfius een minnelijke schikking treft met de coöperanten. Belfius is de juridische erfgenaam van Bacob, dat spaarders misleid zou hebben door deelbewijzen van Arco als een veilig spaarproduct te verkopen, terwijl ze een risicobelegging in handen kregen, eerst in Bacob, later in Dexia.
Ook een must is een extra inspanning van beweging.net, dat verblind door winstbejag alles of niks speelde met een systeembelangrijke instelling als Dexia, goed wetende dat als het misging de financiële hemel op het hoofd van de belastingbetaler zou vallen. Die houding blijft onvergeeflijk.
Minnelijke schikking
Belfius wil voorlopig niet weten van een minnelijke schikking en zegt juridisch sterk in de schoenen te staan. Bovendien vindt de bank dat de bal in het kamp van de overheid ligt, want de regering, en niet Belfius, heeft beloofd de coöperanten te vergoeden. Belfius kan zich verstoppen, maar het kan niet vluchten. Ideaal sluit Belfius zelf een dading, in ruil kan de overheid afzien van een uitzonderlijk dividend.
Voor Belfius zou dat een vestzak-broekzakoperatie zijn, die de bank verlost van de schaduw van Arco. Voor de regering is dat een plan B dat wel de goedkeuring van Europa kan krijgen. Voor de belastingbetaler is het de hoogst haalbare deal, want hij maximaliseert de verkoopwaarde van Belfius.
In het beste geval vloeit er geen euro belastinggeld naar Arco, maar aangezien de overheid 100 procent eigenaar is van Belfius, en aangezien de bank moeilijk kan ontsnappen aan een minnelijke schikking, is dat scenario al van de baan sinds Dexia in 2011 over de kop ging. De hele constructie verdient geen schoonheidsprijs, maar eleganter wordt het niet.
