Zaak-De Pauw is gemiste kans

We kijken naar de zaak-Bart De Pauw als konijnen naar een lichtbak. Veel mensen hebben hun oordeel klaar, hoewel de rechtszaak nog niet begonnen is en er niet veel details bekend zijn. Maar zo gaan we wel een belangrijk debat uit de weg dat de smeuïge details zou moeten overstijgen. Een sms die je niet verwacht. Een suggestieve opmerking. Een blik die iets te lang blijft hangen. Een hand die 'per ongeluk' over een lichaamsdeel strijkt. Een stap achteruitzetten als iemand in je persoonlijke ruimte komt, is op de werkvloer niet altijd een optie. Wat te doen als je je bij bepaalde gedragingen niet comfortabel voelt? Ga je een gesprek aan onder vier ogen? Of in het bijzijn van andere mensen? Doe je dat meteen? Of laat je het even bezinken? We missen vaak het vocabularium - moeten we het wel over daders en slachtoffers hebben? - en het instrumentarium om met zulke situaties om te gaan. De situatie is nog ingewikkelder en moeilijker bespreekbaar als de dader macht heeft over het slachtoffer. Worden leidinggevenden ervan bewust gemaakt dat hun woorden en daden een grotere impact hebben door hun positie? Weet iedereen in het bedrijf wie de vertrouwenspersoon is? Wat zijn de procedures om met zulke conflicten om te gaan? Belangrijker nog dan de vraag of de VRT goed is omgegaan met de meldingen van grensoverschrijdend gedrag, is de vraag wat de openbare omroep, en bedrijven in het algemeen, hebben gedaan om situaties te voorkomen waarin jonge, kwetsbare mensen in ongemakkelijke situaties met leidinggevenden terecht komen. Maak het bespreekbaar, zonder dat er consequenties voor carrières zijn. Als het over grensoverschrijdend gedrag gaat, telt niet de grens van de dader, maar die van het slachtoffer. Zorg dat die grens ook getrokken wordt.