Wolf in kasjmier jas slaat opnieuw toe

De overname van het juwelenhuis Tiffany voor 14,7 miljard euro is het jongste wapenfeit van Bernard Arnault, alias de wolf in een kasjmier jas. Die bijnaam kreeg hij voor zijn vaak onbeschaamde manier van zakendoen, waarmee hij van LVMH de wereldmarktleider in luxegoederen maakte en een van ‘s werelds rijkste mensen werd.

Een taxirit in New York bepaalde het latere leven van de jonge Bernard Arnault. Hij vroeg aan de taxichauffeur wat die wist over Frankrijk. ‘Dior’, was het antwoord. Daarmee was het zaadje geplant voor wat zou uitgroeien tot een luxegigant met een beurswaarde van ruim 200 miljard euro.

Al had het helemaal anders kunnen lopen, want muziek, en meer bepaald piano, was de eerste liefde van Arnault. Maar bij gebrek aan talent ging hij na zijn ingenieursstudie in 1971 aan de slag in het bouwbedrijfje van zijn vader in het Noord-Franse Roubaix. Jaren later, in 1984, lobbyde Arnault bij de Franse overheid om het virtueel failliete textielbedrijf Boussac, de eigenaar van Christian Dior, over te nemen. Arnault kocht het voor een symbolische frank, nadat hij had verzekerd dat hij de banen zou behouden. Vijf jaar later had hij 8000 werknemers ontslagen en de meeste activa van Boussac verkocht, om enkel Dior over te houden. De Franse overheid was machteloos en sprakeloos bij die meedogenloze aanpak. “Ik was uiteraard heel ambitieus en zei toen al tegen mijn mensen dat wij de grootste luxegroep ter wereld zouden worden”, zei Arnault.

Even geslepen ging hij nadien aan het werk om de hand te leggen op LVMH, waar hij zich inkocht na de beurscrash van 1987. LVMH was net ontstaan door de fusie van Louis Vuitton en Moët Hennessey. In dat fusiebedrijf vochten twee families een bittere strijd uit. Arnault speelde hen vakkundig tegen elkaar uit en verwierf de controle over de groep. Het leverde hem bijnamen op als ‘vernietigende engel’, ‘discreet roofdier’ en ‘zakelijke wolf’.

Drang om te winnen

Arnault bouwde LVMH uit tot een mastodont met een omzet van 46,8 miljard euro en bijna tachtig topmerken, waaronder Dom Pérignon, Givenchy, Bulgari, Veuve Cliquot, Louis Vuitton, Moët et Chandon en Donna Karan. Door de spectaculaire groei, en een beurskoers die de voorbije vier jaar ruim verdrievoudigde, is Arnault dankzij zijn belang van ruim 47 procent binnengeslopen in de top drie van de rijkste mensen, na Amazon-baas Jeff Bezos en Bill Gates. Die groei werd mee aangevuurd door China, dat zich ontwikkelde tot een enorme markt voor luxegoederen. Arnault was een van de eersten die de gok waagden er te investeren aan het begin van de economische hervormingen door Deng Xiaoping. Al in 1992 opende hij in Peking een Louis Vuitton-winkel.

En toch is Arnault op 70-jarige leeftijd verre van verzadigd. “We starten pas. We zijn het nummer één, maar we kunnen nog verder gaan”, zei hij aan de Financial Times. Dat die drang om te winnen niet taant, weten ook zijn vijf kinderen uit twee huwelijken. Zelfs op het tennisveld geeft Arnault niet af. “Het kan er gespannen aan toe gaan, want hij houdt niet van verliezen”, liet zijn zoon Frédéric optekenen in Forbes. Al koestert Arnault graag het imago van familieman. Elke zaterdag komen de kinderen samen met Arnault en zijn vrouw Hélène Mercier, een concertpianiste, en elke zomer trekken ze samen naar hun domein in Saint-Tropez. Vier van de vijf kinderen zijn al actief in de groep, maar de opvolging blijft intern een taboe.

Belgisch kantje

Hoewel Arnault verliezen haat, is het hem niet vreemd. Zo versloeg François Pinault hem twee decennia geleden in de strijd om het luxemerk Gucci. De animositeit tussen de twee zakelijke rivalen leeft tot op heden. Toen Pinault 100 miljoen euro schonk om de afgebrande Notre-Dame in Parijs herop te bouwen, schonk Arnault prompt het dubbele. Daarnaast mislukte ook zijn overnamepoging van de sjaalproducent Hermès.

Sommige van Arnaults meest penibele episodes hebben een Belgisch kantje. Dat hij in 2012 de Belgische nationaliteit wou om de Franse vermogensbelasting te omzeilen, zette kwaad bloed. ” Casse-toi, riche con“(ga weg, rijke lul), titelde de krant Libération toen, boven een foto van Arnault en een koffertje. De aanvraag werd een jaar later verworpen. Arnault hield vol dat hij alleen maar zijn successieregeling waterdicht wilde maken. Daarnaast viseerde het gerecht hem voor een kapitaalverhoging bij zijn Belgische bedrijf Pilinvest, en werd mogelijke domiciliefraude onderzocht, een zaak waarin Arnault uiteindelijk schikte met het parket. En bijna onvermijdelijk werd Arnault ook genoemd in de Panama Papers. Het zal hem ongetwijfeld worst wezen. “Ik haat het verleden”, klinkt het. “Ik ben alleen geïnteresseerd in de toekomst.”