Witte vlag voor zwarte economie

De bakker op de hoek die een zwarte boekhouding bijhoudt, is een fiscale crimineel. De buurman die naar Luxemburg spoort om de roerende voorheffing te ontduiken, is een fiscale crimineel. De oom die zijn fortuin in het buitenland verstopt heeft om aan de successierechten te ontsnappen, is een fiscale crimineel. Volgens de wet zijn het fraudeurs, en ze zijn met niet weinig. Ongeveer 10 tot 15% van het nationaal inkomen haalt de belastingbrief niet. Belgische gezinnen hebben een vermogen van 125 à 150 miljard euro buiten het bereik van vadertje staat gemanoeuvreerd. Dat is 12.000 euro of ongeveer een half miljoen frank per kop. Dat is niet allemaal zwart kapitaal, maar u geeft uw buitenlandse rekening toch liever niet aan.

Hoort half België nu in de gevangenis thuis? Uiteraard niet. Het gaat niet om drugsbaronnen, mensenhandelaars of georganiseerde zware fiscale fraudeurs. En drijft de loodzware belastingdruk de brave burger niet tot fiscale ongehoorzaamheid? De verhouding braaf/stout daalt in België naar een gevaarlijk peil. Daarom lijkt de volgende deal logisch: de spons over het verleden en financier dankzij de hogere belastbare basis een lagere belastingdruk voor iedereen. Italië doet het nu, Ierland deed het in het verleden (zie blz. 28)

Economisch is het misschien zinvol, maar het is niet eerlijk, meneer. Want om de fraudeurs uit de schaduw te lokken, moet de amnestie gratis zijn, dus zonder sancties en zonder aanrekening van de verschuldigde belasting. Want dan nog blijft voor de fraudeurs het risico bestaan dat de volgende regering de amnestie ongedaan maakt en hen de rekening van hun berouw presenteert.

Maar de burger die wél de hoge aanslagvoeten heeft betaald, pikt een dergelijke fiscale amnestie niet. Met de opbrengst van een maatschappelijke witwasoperatie kan de belasting trouwens hooguit enkele procenten lager. Daarmee koop je de weerzin niet af. Bovendien motiveert de overheid met gratis amnestie haar burgers om het nog te doen. Want wie zegt dat een fiscale amnestie een eenmalige maatregel is? En vooral: waarom zouden de fraudeurs hun zwarte activiteiten staken? Enkel en alleen een afdoend antwoord op die vraag, maakt eenmalige fiscale amnestie bespreekbaar. Misschien haalt het geweten het weer van de portemonnee als de belastingdruk op arbeid opnieuw menselijk wordt, als de burger waar voor zijn geld krijgt van de overheid, als de regering de fiscale wetgeving vereenvoudigt en de achterpoortjes sluit, als de resterende wetgeving streng wordt afgedwongen met zware sancties. Zonder de invulling van die voorwaarden betekent fiscale amnestie dat de overheid haar frauderende burgers groot gelijk geeft, en zwaait ze de witte vlag voor de zwarte economie. En een paar jaar later zal de overheid de zwarte gevel weer wit moeten schilderen, maar de staatsmuren zullen nog wat rotter zijn.

Daan Killemaes [{ssquf}]