Wij organiseren geen fuiven’

De Brusselaar Eric Rozenberg (43) mag zich als eerste Belg ooit chairman noemen van Meeting Professionals International. Dat is de belangrijkste beroepsorganisatie voor de meeting- en congressector.

Toen Eric Rozenberg vijftien jaar geleden aankondigde dat hij zich zou storten op de sector van meetings en events, werd hij met opengesperde ogen aangestaard. Zoiets doe je toch niet als handelsingenieur, klonk het. Die Rozenberg kon niet al te professioneel zijn, dachten de mensen. Of misschien kreeg hij geen andere jobaanbiedingen? “Gelukkig is ons imago intussen verbeterd”, glimlacht de man. “Zeker in de VS zijn meetings en events booming business, maar in Europa wacht er nog een gigantisch potentieel.”

Uit de jongste jaarlijkse enquête van MPI blijkt dat het budget voor meetings en events – van alle 23.000 leden – ongeveer 17 miljard dollar bedraagt. Vergelijkbaar met de omzet van een flink uit de kluiten gewassen multinational. Van die 17 miljard werd slechts iets meer dan 2 miljard in Europa gespendeerd. “Europeanen zijn minder dan Amerikanen vertrouwd met de cultuur van vrijwilligerswerk”, zegt Rozenberg. “In de VS is charity zelfs een hoofdstuk in het cv van elke sollicitant.”

En de link naar meetings en events is snel gelegd. Tweede reden voor de Europese scepsis: de meeting- en congressector in de EU heeft het lang minder professioneel aangepakt dan zijn Ameri- kaanse tegenhanger. Het heeft bijvoorbeeld lang geduurd voor er degelijke masteropleidingen op maat voorhanden waren. Gevolg was dat bedrijven vaak weinig heil haalden uit de organisatie van meetings en events, met de bekende scepsis als tegenreactie.

Nochtans kunnen bedrijven er alleen maar baat bij hebben als ze op gezette tijden een evenement organiseren, vindt Rozenberg. “Het is de ideale manier om je personeel te blijven motiveren en te voorkomen dat je beste werkkrachten na de crisis overlopen naar de concurrentie. Een extern evenement is dan weer interessant om de banden met de klanten of met distributiepartners aan te halen.”

Maar bij elk evenement moeten de organisatoren heel goed stilstaan bij de vraag waarom, benadrukt Rozenberg. Hoe het niet moet: met alle werknemers op golfweekend trekken, enkel en alleen omdat de baas een fervente golfer is. “Elk evene- ment moet een toegevoegde waarde hebben en moet ook in de strategie van het bedrijf passen. Te weinig mensen staan stil bij de vraag wie en wat ze willen bereiken met de organisatie van een event. En te vaak is het ook gratuit, met een totaal gebrek aan opvolging. Werden de doelstellingen bereikt of niet? Zoiets moet je meten.”

En de crisis dan? Is pr en alles wat daar rond hangt niet de kostenpost waar zowat elk bedrijf serieus in heeft geknipt? “Er is zeker een impact van de crisis geweest”, zegt Rozenberg. “Maar veel bedrijven vergeten dat er in moeilijke tijden drie musts zijn: je werknemers behouden, contact leggen met je klanten en communiceren over wat je als bedrijf kunt doen om de effecten van de crisis zo goed mogelijk op te vangen. Meetings en events zijn niet de mirakeloplossing om dat alles te bereiken, maar volgens mij vormen ze wel de beste oplossing.”

Met andere woorden: een evenement organiseren om het groepsgevoel onder de collega’s een duw in de rug te geven, kost wel veel geld, maar de return on investment is groot, pleit Rozenberg. En de meeting- en congressector genereert natuurlijk ook een niet te versmaden aantal jobs, wat de economie ten goede komt. “Kortom, wij zijn geen fuifplanners”, argumenteert Rozenberg. “Probleem is dat iedereen focust op de weinige events die slecht zijn georganiseerd. En soms zit er wel eens een fuif tussen, ja. Maar dat is toch geen probleem? Een meeting kan ook wel eens fun zijn.”

Toch blijft de publieke opinie soms met een ongemakkelijk gevoel achter, als bepaalde bedrijven de wel zeer luxueuze toer opgaan met hun incentives. Neem AIG, de verzekeraar die ettelijke miljarden aan overheidssteun kreeg tijdens de crisis. Intussen trakteerde AIG zijn management op een feestje van ruim 300.000 euro in een luxeoord in Californië. Ook Fortis Insurance Belgium moest zich eind 2008 in allerlei bochten wringen om te verklaren waarom zijn beste makelaars konden genieten van een mondaine party in Monaco.

Pleit Eric Rozenberg voor meer soberheid in zijn sector, als nieuwe MPI-voorzitter? “Ik pleit voor een erkenning van onze industrie”, klinkt het ontwijkend. “Maar laat ons inderdaad serieus blijven: honderden C4’s en luxueuze events gaan niet samen, al ken ik weinig ondernemingen die het op die manier aanpakken. Het moet geloofwaardig blijven allemaal. Voor alle duidelijkheid, het zijn de bedrijven zelf die beslissen over het luxegehalte van hun incentives. Daar heeft MPI niks mee te maken.”

Ince & Tive

Het komende jaar staat voor Rozenberg helemaal in het teken van MPI. Reizen wordt, nog iets meer dan vroeger, een hoofdbezigheid. Maar een verhuis naar het MPI-hoofdkwartier in Dallas zit er niet in. Rozenberg maakt er een punt van om zoveel mogelijk weekends in Brussel te zijn, bij zijn vrouw en drie dochters.

Rozenberg is de oprichter van Ince & Tive, dat later overging in de groep Swantegy. Van die onderneming is hij nog altijd voorzitter. Het dagelijkse management is in handen van CEO Georges Yana. Swantegy wil de bedrijfsprestaties van zijn klanten verbeteren op drie vlakken: een grotere verkoop, het behoud van personeel door middel van opleiding en motivatie, en de opbouw van betere klantenrelaties.

Vanuit zijn jarenlange ervaring in de meeting- en congressector werd Rozenberg lid van MPI. In de periode 2004-2005 kwam hij er aan het hoofd van de Europese raad van bestuur, en later werd hij lid van het internationaal directiecomité. Twintig man in totaal, onder wie hooguit vier Europeanen. Eric Rozenberg is de enige Belg. “Het is niet dat ik moet vechten om mijn standpunten kenbaar te maken. Maar ik breng altijd wel Belgische chocolade mee naar de vergaderingen. (lacht)”

Door celine de coster

“Het moet geloofwaardig blijven”Eric Rozenberg, MPI