WIE BETAALT WAT AAN WELKE BELEGGERS?

Eind vorig jaar maakte bedrijfsrevisor KPMG 87 miljoen euro vrij om de beleggers van Lernout & Hauspie (L&H) te vergoeden. Daarmee kwam een einde aan de Amerikaanse class action tegen het kantoor. Begin januari sloten ook de aandeelhouders en de curatoren van de Amerikaanse tak van L&H en Dictaphone een akkoord met gewezen directieleden en bestuurders van het Ieperse bedrijf. Gewezen communicatiedirecteur Ellen Spooren, ex-bestuurder Francis Vanderhoydonck en de drie leden van het auditcomité van de raad van bestuur (Erwin Vandendriessche, Dirk Cauwelier en Marc De Pauw) – of beter gezegd: hun verzekeringsmaatschappijen – leggen 4 miljoen euro op tafel voor de gedupeerde beleggers. Begin maart moet de Amerikaanse rechtbank dat laatste akkoord bekrachtigen. In het geval van KPMG was dat al eerder gebeurd.

Beïnvloeden deze schikkingen het dossier-L&H in België? Onderzoeksrechter Heimans: “Niet wat het strafonderzoek betreft. Het gerecht beheert autonoom het verdere verloop. Je kan echter geen schadevergoeding vragen voor een Belgische rechtbank, als je elders een schikking in de wacht hebt gesleept. Dus verwacht ik dat een handvol Amerikaanse partijen, zoals de familie Baker, Stonington en The Right Trust, hun klacht laten vallen. Ook Belgen kunnen dat, als ze zich neerleggen bij het Amerikaanse akkoord. Dat is nog door niemand gedaan.”

Tot eind maart kunnen beleggers die via Nasdaq aandelen van L&H kochten, zich tot het District Court of Massachusetts wenden met hun claim tegen KPMG (documenten zijn te verkrijgen via www.lernouthauspiesettlement.com). Voor alle duidelijkheid: wie via Easdaq belegde, krijgt geen cent. Deminor gaf de klanten geen advies in dit dossier. Vermogensbeheerder Puilaetco adviseerde positief. Bernard Thuysbaert van Deminor: “Ik sluit niet uit dat 10 tot 15 % van onze klanten erop ingaat onder het motto: liever één vogel in de hand enzovoort. Dit akkoord is een van de vijf grootste schikkingen die een bedrijfsrevisor ooit heeft afgesloten. Dat bewijst dat we ook in België een sterk dossier hebben.”

Een derde van de som is voor advocaten

Uiteindelijk wordt 115 miljoen dollar verdeeld over 142 miljoen aandelen, dus 2 tot 4 % van de claim. Tot een derde van de som gaat naar de advocaten. “Geen wonder dat die lawfirms niet met ons wilden samenwerken,” aldus Thuysbaert. “Ze vrijwaarden met een snelle schikking hun ereloon.”

De totale claim van Deminor bedraagt 200 miljoen dollar, berekend volgens de eenvoudige aftrek van de verkoopprijs van alle aandelen van de aankoopprijs van alle aandelen. Sommige klanten zouden wat graag een dading afsluiten voor 20 % van het bedrag. Thuysbaert: “Over alles valt te praten. Heel wat klanten zitten in geldnood en willen zich terugtrekken uit de procedureslag.”

Een aantal gedupeerden heeft zich ook gegroepeerd rond Spaarverlies. Organisator Hendrik Boonen was kritisch tegenover Deminor omdat het Dexia niet zou willen aanpakken (hoewel de feiten dat tegenspreken). Ook Spaarverlies zou zich burgerlijke partij stellen. Heimans: “Ik ken die mensen alleen van de persartikels, niet van juridische acties.”

Zullen de klanten van Deminor ooit een euro zien? Jozef Lievens, advocaat van KPMG, stelt: “Elke gedupeerde van koersmanipulatie moet de schade bewijzen, maar ook dat die een rechtstreeks gevolg is van de gepleegde misdrijven. In België kreeg geen enkele gedupeerde belegger ooit een schadevergoeding van een rechter.”

In het geval van de L&H-directie rijst waarschijnlijk geen probleem om het oorzakelijk verband aan te tonen tussen de eventuele misdrijven en de schade. In dat geval kan het persoonlijke vermogen worden aangesproken, of wat ervan overblijft. Wat KPMG betreft, ligt dat moeilijker. “De belegger moet bewijzen dat hij de L&H-aandelen alleen kocht omdat KPMG geen voorbehoud maakte tegen de boekhouding,” weet een advocaat. “Niet, bijvoorbeeld, omdat hij zich liet meedrijven op de algemene euforie rond Jo en Pol. Begin er maar aan.”

Heimans: “Wie door valse informatie – persberichten, kwartaalrapportering en de goedkeuring ervan – de koersmanipulatie mogelijk heeft gemaakt, zal het toch mogen uitleggen aan de rechter. Heel wat kleine spaarders waren gewone mensen die dachten hun spaarcentjes te kunnen toevertrouwen aan ‘mensen van bij ons’. Ze lieten zich informeren door folders in hun bank, waarvan de analisten zich op hun beurt lieten misleiden. Niet alle gedupeerden waren roekeloze speculanten.”