Werkloosheid. De werkloosheid dient kreatief aangepakt….

De euforie kan niet op. “Nonkel Fons” heeft laten weten dat het goed gaat met België… de groei is er, alles loopt op wieltjes… nu juist nog de 500.000 werklozen van de staat krijgen. “

In een pre-elektorale periode zullen de beloftes en dito plannen voor de problemen uit de politieke toverhoeden verschijnen. Het zal zelfs blijken dat er meer oplossingen zijn dan er problemen waren, waarbij menig burger zich de bedenking zal maken waarom men altijd oplossingen heeft als hun regeerperiode net voorbij is en ze nooit hebben terwijl ze aan de “macht” zijn.

Los daarvan vraagt de “werkloosheidsproblematiek” een ernstige en grondige aanpak, waarbij een aantal doelstellingen en waarden gerespekteerd dienen te worden.

Een analyse dient zich aan, te meer het systeem onbetaalbaar wordt en dreigt de totale sociale zekerheid (dus deze van ziekteverzekering, pensioenen e.a.) te ontwrichten. Het uitgangspunt dient niet te zijn “wanneer is iemand werkloos” maar wel “wanneer heeft iemand recht op een werkloosheidsvergoeding” ? Daarom is het goed om nog even in herinnering te brengen hoe de “werkloosheidsvergoeding” is ontstaan.

Toen in het begin van deze eeuw België gekonfronteerd werd met een diepe recessie, werd de nood aan een vervangingsinkomen groot. De toen vaak grote gezinnen bestonden meestal uit een één-verdiener en bij werkloosheid van deze laatste, dreigde het gezin in zware armoede verzeilde te raken. O.a. om die redenen werd toen een vergoeding ter beschikking gesteld van de gezinshoofden zodat ze in het onderhoud van hun gezin konden voorzien.

Door de jaren heen en vooral mede door de kreativiteit van de vakbonden evolueerde dit uitgangspunt van een vervangingsinkomen voor een gezin naar een individueel recht. Op zich is daar niets op tegen zolang de gemeenschap dit kan blijven dragen, maar dit is niet langer nog zo. Het verder zetten van dit systeem betekent het failliet van de sociale zekerheid en dus onze welvaartstaat !

De werklozen zelf zijn op te splitsen in twee kategorieën nl. degenen die er gebruik of misbruik van maken omdat ze er “recht” op hebben en de tweede groep nl. zij die echt graag willen werken en er alles voor over hebben om effektief op de arbeidsmarkt een plaats te krijgen, omdat ze zich maatschappelijk “onnuttig” en uitgesloten voelen. Voor beide groepen dienen onze politici een oplossing te ontwikkelen.

Voor de eerste groep is het eenvoudig. Door de werkloosheidsvergoeding enerzijds te beperken voor degenen die geen gezinshoofd of alleenstaand zijn. Een koppeling van het “recht” op stempelgeld op de geleverde bijdragen tijdens de periode van tewerkstelling is rechtvaardiger omdat men dan een vergoeding krijgt voor de termijn dan men bijdroeg. Het plafond van 600.000 fr. dient verlaagd te worden en de kontrole intensiever.

Voor de tweede groep dienen kreatieve oplossingen gevonden en de belangrijkste is de sociale lasten op arbeid drastisch verminderen, niet alleen door nep-statuten te ontwikkelen maar door lineaire maatregelen waardoor de bedrijven gestimuleerd worden om te kiezen voor mensen i.p.v. machines ! Arbeid moet toegankelijker worden en minder gebonden aan beperkingen. Het is onredelijk een wetgeving te ontwikkelen zodat bedrijven verplicht worden overtollige arbeid te blijven betalen of torenhoge ontslagvergoedingen te moeten uitgeven voor ongemotiveerde of onbruikbare werkkrachten die vaak remmend werken op de omgeving.

Een versoepeling van deze regels, zonder afbreuk te doen aan de basisbescherming van werknemers ten opzichte van roekeloosheid, zullen leiden tot aanzienlijke mééraanwervingen. De sociale lasten met b.v. 30 % verlagen zou, zeker bij de vele KMO’s die ons land rijk is, leiden tot aanzienlijk wat aanwervingen. Het bewijs wordt trouwens geleverd want de vermindering van bijdrage voor een eerste werknemer zorgde voor aanzienlijk wat tewerkstelling.

Werklozen tewerkstellen aan verminderde sociale lasten betekent automatisch minder uitgeven bij de sociale zekerheid en creëert zelf meer-inkomsten ! Dat geen enkele excellentie dit wil inzien is onbegrijpelijk.

Daarnaast moet het zelfstandig ondernemerschap aangemoedigd worden door het creëren van begeleidingspunten en startcentra. Ondernemingen moeten hieraan hun medewerking verlenen door middel van managementbegeleiding en opleiding.

Voor de groep die, los van de inspanningen die geleverd worden om tewerkstelling te bevorderen, niet aan de bak komen, moeten sociale funkties inkleden.

In iedere gemeente is behoefte aan kinderopvang, bejaardenbegeleiding, sociale werking e.a. Door b.v. werklozen te verplichten een bejaarde te verzorgen in hun omgeving door b.v. dagelijks 2 of 3 u. huishoudelijke karweien op te knappen, te koken e.a., krijgen de (overbelaste) rustoorden enkel de echte behoeftigen over de vloer en kunnen ouderen langer in hun natuurlijke omgeving verblijven. Lokaal opereren in b.v. een kinderopvang in de buurt, georganizeerd door de gemeenten kan alleen maar een bijdrage zijn aan de kwaliteit en moraliteit van de jeugd.

Het onderhouden van gemeentelijke bezittingen door werklozen die nu staan te verkrotten wegens gebrek aan middelen is een bijdrage leveren aan de gemeenschap. Het begeleiden van schoolgaande kinderen van en naar de school is een bijdrage aan de gemeenschap…

Met enige kreativiteit kan iedereen een aanvulling maken op voorgaande voorbeelden. Dit alles zal alleen de werkloze die werkwillig is onderscheiden van de groep “profiteurs”.

Tegenstanders zullen herinneren aan voorhistorische taferelen. Maar is het dan zo abnormaal dat wie krijgt van de gemeenschap ten dienste staat van deze gemeenschap ?

Hoe kan men respekt vragen voor zijn situatie als men niet bereid is zijn goede wil te laten zien t.o.v. deze gemeenschap die eenzelfde solidariteit aan de dag legt ?

Uiteindelijk zullen we toch verplicht zijn iets te doen aan de huidige situatie. Het verschil tussen wie werkt en niet werkt is te klein. Dit demotiveert de werkenden en verscherpt de onderlinge verhoudingen die alleen maar misnoegdheid en onvrede met zich mee brengen. Om vrede en rust onder de bevolking te houden, moet men de moed hebben om misbruiken tegen te gaan.

Al was het maar om te voorkomen dat de “zwarte zondag” zich herhaalt…

Rudi De Kerpel