“Hoe je precies met een penseel moet omgaan, ik heb geen idee. Tekenen? Nooit geleerd. Als het op het maken van schilderijen aankomt, kan ik dus niet anders dan benadrukken dat ik niet eens een amateur ben. En toch voel ik keer op keer dat schilderen mijn creativiteit ontketent. Is het dan iets therapeutisch? Waarschijnlijk wel. Ik kan echt verdwijnen in een wit blad, zonder doel. Dan is er plots geen enkele ruis meer, daar in mijn mini-atelier in onze leefruimte. Achteraf schrik ik soms zelf van waar ik eindig met een schilderij. Om het daarna toch maar gewoon bij de rest in de doos te gooien. Geregeld met de nodige frustratie, omdat ik er niet in slaag op papier te krijgen wat ik wil. Mijn echtgenoot verzekert me dan dat de kracht er net in is gelegen dat ik nooit leerde schilderen.
“Het schilderen staat vandaag wel op een lager pitje. Ik maak gemiddeld nog één werk per weekend, in plaats van soms drie of vier per dag. Sinds mijn start als directeur-generaal van Bozar afgelopen najaar komt er dan ook veel op me af. Een nieuwe beheersovereenkomst, de coronamaatregelen… Heel boeiend en spannend allemaal, maar het maakt dat ik overdag continu word gesolliciteerd. Waardoor ik vaak ‘s avonds en in het weekend nog in de weer blijf voor Bozar. Al zou ik me anders ook wel in mijn werk durven te verliezen.
“Ik ben nu eenmaal verantwoordelijk voor een groot huis. De medewerkers verwachten veel van mij. Zeker omdat er tien maanden zaten tussen het vertrek van de vorige CEO en mijn benoeming. Veel van onze mensen zijn moe en hebben uitgekeken naar de komst van een nieuwe directeur. Nu ik er ben, zijn de verwachtingen dus hooggespannen. Ik voel die druk wel, maar ik kan niet alles meteen oplossen. Ik ben ook maar een mens.”
Hetere vuren
“Het is misschien een beetje vreemd het in de huidige context te zeggen, maar ik heb geleerd dat er niemand doodgaat als er in onze sector iets mislukt. Anderen reageren op zulke momenten soms compleet overstuur, alsof de wereld vergaat. Zelf kan ik sneller relativeren. Ik woon bijvoorbeeld in Molenbeek, dat houdt me in de realiteit. Ik hoef maar eens rond te kijken in de buurt om te beseffen dat we ons niet over alles druk hoeven te maken. Wat niet betekent dat ik kunst als een luxe beschouw, of dat ik mijn werk niet serieus neem. Tijdens vergaderingen betrap ik me er soms nog altijd op dat ik denk: ‘Sophie, hoe ga je dit in hemelsnaam oplossen?’ Zeker in deze bijzondere periode overvalt die gedachte me af en toe. Tot ik mezelf eraan herinner dat ik op andere momenten voor zoveel hetere vuren sta.”
Niets te verliezen
“Ik heb bijna tien jaar uitgezaaide borstkanker, dus ben ik regelmatig in behandeling, maar ik kan perfect functioneren. Mijn dokter stimuleert me zelfs om te blijven werken. Eigenlijk is dat ook een soort van therapie. Zo blijf je volop in het leven staan en behoud je het vertrouwen in de toekomst. Al kijk je uiteraard op een andere manier naar de dingen nadat je de dood in de ogen hebt gekeken. Terwijl ik vroeger bepaalde zaken misschien niet durfde, ben ik nu bijvoorbeeld veel minder bang.
“Ook de verantwoordelijkheid die ik vandaag draag, schrikt me daarom niet af. Ik heb misschien niet het profiel van de standaardmanager en volgde misschien geen opleiding aan een businessschool, maar ik heb veel ervaring en heb veel al doende geleerd. Ik ben bovendien goed omringd. Dus wat heb ik te verliezen?”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier