WE ZIJN ANDERS

VLAAMS OVERLEG VERSTERKEN.

“Het Vlaams overleg is onvolkomen,” zegt Vlaams minister-president Luc Van den Brande. “Het is alleen tripartite werkgevers, vakbonden en regering en het gebeurt op conto van de overheid. We moeten nu naar bipartite overleg, vakbonden en patroons moeten afspraken onder elkaar maken en engagementen aangaan. Ik wil dus geen Vlaamse akkoorden vanuit een communautaire bekommernis, dat is een te smalle basis. We moeten beginnen met de aangelegenheden waarvoor we al bevoegd zijn, innovatie en vorming.”

TRENDS. De werkgevers vrezen een bijkomend loket.

VAN DEN BRANDE. Ik wil geen bijkomende regelgeving en ook geen bijkomend afsprakenkader. Het gaat over het al dan niet inschuiven van zaken die op Belgisch vlak niet langer kunnen. We moeten daarbij stap voor stap tewerkgaan. Vroeger bij de herverkaveling van de nationale sectoren en bij de tewerkstellingsprogramma’s voor ’84 bestonden er ministercomités per regio die beslissingen namen die achteraf door de federale regering werden bekrachtigd. We moeten dus creatief zijn in de formules.

Federaal is er in een akkoord een evenwicht mogelijk. Beide partijen kunnen winnen. Op Vlaams niveau niet. Vorming en innovatie kunnen alleen maar geld kosten aan de werkgevers. Er is geen tegenhanger.

De tijd van de free lunch is voorbij. Iedereen zal een bijdrage moeten leveren. Maar er is wisselmunt. De werkgevers leveren inspanningen op het vlak van innovatie en vorming, de vakbonden moeten bereid zijn tot flexibiliteit. Procter & Gamble bijvoorbeeld heeft in zijn nieuwe fabriek in Mechelen de werknemers naar de VS gestuurd om vaardigheden bij te brengen. Werknemers moeten aanvaarden dat ze verplicht worden tot extra inspanningen om innovatie aan te leren. Dat is een nieuwe vorm van flexibiliteit.

We moeten tot een pakket komen van innovatie én vorming samen. Ik denk dat het systeem van de kredieturen, nu nog federaal, daar perfect zou in passen. Ik open die piste voor de eerste keer.

Moet er geen ruimer perspectief komen dan de huidige bevoegdheden ? Moet Vlaanderen ook niet kunnen inspelen op de arbeidskosten ?

Een lineaire arbeidskostenverlaging is niet zo verstandig. Als je één maatregel neemt, voor heel België, zal die op bepaalde punten te weinig interessant zijn voor Wallonië, op andere punten te weinig voor Vlaanderen. We moeten selectief zijn in de arbeidskostenverlaging, zowel naar doelgroepen als naar regio’s. Zoniet dreig je één geneesmiddel toe te dienen voor verschillende ziektebeelden. We hebben immers een andere overheidsgebonden economie in het Noorden dan in het Zuiden.

Marivlam, een fiscale lastenverlaging in Vlaanderen bij extra jobs, was zo’n voorbeeld, maar is niet gelukt. Is dat geen reden om in ’99 als de financieringswet moet worden herzien , meer bevoegdheden te vragen ?

Natuurlijk zal de fiscale autonomie een essentieel punt zijn in die besprekingen. Vlaanderen heeft nu 540 miljard frank uitgaven, maar slechts 10 à 12 % in eigen fiscale verantwoordelijkheid. Er moet daar een groter evenwicht komen. In Spanje wordt die discussie gevoerd, en gaat men naar een 35 à 40 % eigen financiering. Dan zullen ook meer maatregelen mogelijk worden.

Het NCMV wil ook het sectoraal overleg regionaliseren. Vindt u dat het overwegen waard ?

Deze piste moet worden bekeken. Er zijn nu al de facto voorbeelden, zoals Fabrimetal. Ik wil het overleg hierover intensief opnemen. We moeten veel belang hechten aan het Vlaams overleg en tot een structurele versteviging komen.

MINISTER-PRESIDENT LUC VAN DEN BRANDE De fiscale autonomie van Vlaanderen moet groter worden. Zoals in Spanje waar men naar 35 à 40 % evolueert.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content