Wat kosten Youssef en Mza?

Hoeveel kost Youssef, inwijkeling van 1960, en hoeveel kost Mza, geregulariseerd in 2010? Geen kat die het wenst te weten, want dan kan je wel eens politiek niet correct zijn. Het kennen van de kosten en de baten van inwijking toen en nu kan nochtans beletten dat de begrotingen van onze gemeenten, van Vlaanderen en België verder ‘vergrieksen’.

Een meerderheid van economen suft in haar universiteiten en hogescholen, een minderheid bij buiten-academische denktanks – Metena, Itinera, Voka Kenniscentrum, Hiva, Vives, enzovoort – doet aan beleidsgericht advies en snijdt vinnige maatschappelijke thema’s aan. Economische wetenschap bot het best op stille plekken, ver van toezicht en relevantie, zo denkt 90 procent van de economen. Zij hokken in de ivoren toren en zwarten papier om in citation lists te gloriëren. De heren en dames onderzoeken hoeveel engelen er dansen op een naaldpunt; zij vinden zich chic en verheven boven de provin-cialen die peuteren aan Belgische vraagstukken. Die hoogmoedige houding vind je bijvoorbeeld ook bij de Vereniging voor Economie en haar congresthema’s. Wie zit er te wachten op dat geneuzel?

Een van de majeure vraagstukken is: wat was en is de invloed van de gastarbeid op de volkshuishouding? Tjonge, tjonge, dat is een moeilijke.

Eerst een verwijzing naar een baanbrekend boek over multicultuur in ons land, want er is een draai naar eerlijkheid. Wim Van Rooy, een intellectueel actieve progressief én oud-schooldirecteur (van het joodse Yavne in Antwerpen), publiceerde in 2008 ‘De Malaise van de Multiculturaliteit’. Bevlogen, kwaad verwijt hij de vooruitstrevenden domweg massa’s nieuwe Belgen binnen te halen die lak hebben aan de Verlichting. Wat in de achttiende eeuw de Europese toetssteen werd, dreigt zwaar beschadigd te worden door de mosliminwijking en de ideologie van de multiculturaliteit. Ondanks een tweede druk, niet zo gewoon voor een geschrift met een politiek-maatschappelijke inhoud, circuleert het als een ‘samizdat’-tekst eerder dan dat het in de hoofdstroom van het Vlaamse debat geraakt.

Ook het volgende voedt de hoop op een eerlijkere kijk op wat de multicultuur en de moslimisering oplevert. De besluiten van een recente studie in Nederland over gastarbeid zijn, zeker wat de trend betreft, toepasselijk op België. De hoofdconclusie van de dissertatie van Jan van de Beek is: ‘De verzorgingsstaat trekt dure nieuwkomers’. Té dure, leert de tekst. Van de Beek bekritiseert het Nederlandse taboe (bij ons is het ook zo) op economisch migratieonderzoek.

Twee vragen lost hij op: wat waren de economische effecten van de gastarbeiders in de jaren 1960-2005, en waarom is het in immigratieland Nederland niet oorbaar om daar cijfers op te plakken? Het antwoord op de laatste vraag is: uit vrees om een xenofobe rechterzijde voedsel te geven, werd economisch onderzoek naar inwijking verwaarloosd. Van de Beek stelt duidelijk dat het beleid om in de jaren zestig arbeidskrachten te werven buiten Europa de noodzakelijke modernisering van de Nederlandse industrie vertraagde. De herstructureringen van de decennia nadien, en die beweging gaat vandaag voort (zegt niet hij, maar ziet men in ook in België), maakte structureel van te veel immigranten eeuwige uitkeringstrekkers. De verzorgingsstaat Nederland (en de ver-zorgingsstaat België) trekken nieuwkomers aan die de economie meer kosten dan zij bijdragen. De bedoeling van de gastarbeid in de jaren zestig was om de lonen laag te houden, door goedkope werknemers. Echter, de omschakeling van de industrie naar kapitaalintensieve productie was onvermijdelijk om internationaal bij te blijven, en het aftoppen van de lonen door de immigratie remde de modernisering af.

Nederland legt toe op de laaggeschoolden, want zij dragen gedurende hun leven gemiddeld minder bij aan belastingen en premies dan zij ontvangen via betoelaagde gezondheidszorg, scholing, uitkeringen. Laaggeschoolde inwijkelingen ondermijnen de economische gezondheid. Van de Beek: “Een verzorgingsstaat heeft een vlakke inkomensverdeling. Een IT-specialist uit India komt liever niet naar ons, wel naar de VS, want in Nederland is de beloning van hoogopgeleiden relatief laag.” De VS, Canada en Australië stellen het nationaal belang voorop. De immigranten die wettelijk binnenstromen zijn daar relevant en voelen zich welkom. Hier weet je nooit wie gast of profiteur is. Beide groepen zorgen voor wrijving en kosten. Het zoveelste Marokkaanse restaurant of de zoveelste Pakistaanse nachtwinkel hoeven niet. Denk aan de Vlaamse discussie over nieuwe scholen in de grote steden. Deze nieuwe factuur is er om de onbeheersbare gevolgen van een slordige tot criminele welkompolitiek te betalen. Welke Vlaamse econoom maakt de rekening?

DE AUTEUR IS VOORZITTER VAN DE TRENDS-ADVIESRAAD.

Frans Crols

Laaggeschoolde inwijkelingen onder-mijnen de economische gezondheid.