Wag the Dog

De president van de Verenigde Staten krijgt elf dagen voor de verkiezingen af te rekenen met een seksschandaal. Om de publieke opinie af te leiden, wordt een fictieve oorlog met Albanië uitgelokt.

Op een paar uitzonderingen na, bleven Belgische politici tot op heden gespaard van seksschandelen. In de VS ziet de toestand er wel eventjes anders uit. Niet dat de gebeurtenissen in ” Wag the Dog” naar de letter te nemen zijn, maar toen de film in de VS uitkwam, vertoonde de inhoud van Barry Levinsons politieke satire opmerkelijk veel gelijkenissen met de strubbelingen tussen president Bill Clinton en zijn ex-medewerkster Monica Lewinsky. In diezelfde periode nam Clinton ook een agressieve stelling in tegen Irak en Saddam Hussein. Wat in januari dit jaar een tweede Golfoorlog kon ontketenen, wordt in “Wag the Dog” in de schoenen van Albanese terroristen geschoven. “Welke Amerikaan is tenslotte vertrouwd met de situatie in Albanië en de positie van dat land tegenover de VS?” luidt de redenering van Conrad Brean (rol van Robert De Niro), de man die elf dagen de tijd krijgt om de Amerikaanse kiezer opnieuw voor de president te winnen. Om zijn scenario uit te werken, schakelt Brean de knowhow in van filmproducent Stanley Motss (een schitterende Dustin Hoffman).

Scenarist David Mamet baseerde zich voor deze vlijmscherpe én scherpzinnige satire op de roman ” American Hero” van Larry Beinhart. Zou de film eenzelfde commercieel succes hebben gekend indien de affaire Clinton-Lewinsky geen actualiteitswaarde had? Waarschijnlijk niet. De vraag is dan ook of deze – sterk op de Amerikaanse situatie inspelende – filmproductie wel een Europees publiek zal aanspreken. Toch maakt dit eigenlijk weinig uit: “Wag the Dog” blijft ondanks het kleine budget van 15 miljoen dollar en de – korte – draaitijd van drie weken een uitstekend gemaakte hilarische komedie.

“Wag the Dog” mag dan al over politiek gaan, de cynische kijk op de filmindustrie en de media – die manipulatie niet schuwen – is ongetwijfeld even sterk aanwezig in de film. Het creatieve team van Motss lanceert niet alleen een fake bluesklassieker en fake journaalbeelden, maar sluit ook merchandisingcontracten af met schoenmerken en hamburgerketens. De onderliggende boodschap dat de potentiële kijker en/of luisteraar zich daardoor blindelings laat leiden en zich op elk moment van de dag laat manipuleren, is bijna beangstigend. In een bepaalde scène van de film wordt gezegd dat “oorlog en politiek deel uitmaken van de showbizz”. Na het zien van “Wag the Dog” zal u daaraan geen seconde meer twijfelen.

Piet Goethals