Vrouwen zijn ook maar mensen

De Franse auteur Gilbert Cesbron schreef: “Er komt altijd een moment waarop je moet kiezen tussen het geld dat je verdient en de tijd die je verliest om het te verdienen. Tijd is allesbehalve geld.” Behalve de waarheid van die laatste zin, schuilen er nog twee andere waarheden in zijn uitspraak. Het is een keuze en het is er één die je (lees: ieder voor zich) moet maken.

Het houdt iedereen bezig: hoe hard wil ik werken voor welk loon en tegen welke prijs? Verliezen doe je altijd. Het is immers even onmogelijk een topfunctie te bekleden – en bijbehorend loonzakje te incasseren – en tegelijk een tien op tien te halen op bijvoorbeeld het ouderrapport, als de Mont Ventoux te beklimmen in een half uur zonder stijf te staan – of dood te vallen – van de doping. Klinkt dit u logisch in de oren? Dan gaat u niet mee met uw tijd.

Neen hoor, de mode schrijft de geëmancipeerde vrouw en de nieuwe man voor, supermensen die een steile carrière maken, harmonieus drie kinderen grootbrengen en een hond en een villa op de buiten bezitten. Aan de nieuwe man wordt (gelukkig) nog maar sporadisch een debat gewijd, maar de geëmancipeerde vrouw zal en moet er komen. Prima, maar laten we dan ook alvast met de consequenties leren leven.

Martine Reynaers wordt Manager van het Jaar en schamper sabelt de geëmancipeerde Hilde Sabbe in Het Laatste Nieuws de vrouwelijke manager neer. Sabbe vindt de prestatie van Reynaers “wat mager” omdat ze zich hulp in het huishouden kan veroorloven en niet dagelijks wakker hoeft te liggen van de beslommeringen die kinderen meebrengen. Merkwaardig dat we mevrouw Sabbe – en vele anderen met een gelijkaardige mening – nooit deze mening hebben horen ventileren bij de verkiezing van de achttien vorige mannelijke Managers van het Jaar waarvan het gros ook kinderen heeft. Maar wat Sabbe impliciet lijkt te stellen, is dat Reynaers en andere succesvolle zakenvrouwen niet te veel bewierookt moeten worden omdat ze geen supervrouwen zijn en hun carrière niet perfect weten te combineren met hun kinderen. Hopelijk is ze gewoon jaloers, want ze zou moeten weten dat zo’n perfecte combinatie tot de wonderwereld van Alice behoort.

Vrouwen mogen geen perfectionisme nastreven. Te weinig vrouwen bevinden zich in de hoogste hiërarchische kaders van onze samenleving. En niemand zal een rode loper uitrollen om ze te verwelkomen of ze aparte privileges te gunnen. Ze zullen er zelf voor moeten werken. En houdt dit in dat het huis een keer minder opgeruimd wordt, de kinderen een keer vaker bij oma en opa worden gedropt of manlief een keer zelf zijn hemd moet strijken, dan is dat zo. Net als het een doornormale zaak is dat werkende vrouwen hun huishouden uitbesteden aan externen. Het idee dat dit allemaal te combineren valt, is ronduit belachelijk.

Carrière maken, is een keuze en houdt beperkingen op het thuisfront in. Ambitieuze vrouwen moeten dit eindelijk beseffen, zij die er niet voor gaan, moeten hiervoor respect opbrengen. Vrouwen zijn ook maar mensen.

An Goovaerts