VOLKSWAGEN EN DE VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID

O wat zijn wij heden blij! Frank Vandenbroucke, een man met het menselijke en professionele profiel om de eerste Vlaamse president te worden, kondigde aan dat er één loket geopend wordt om alle vragen van de ontslagen werknemers van Volkswagen Vorst te beantwoorden. De zes ministers, staatssecretarissen en andere geassorteerde koddebeiers die waken over arbeid en opleiding in België en de ministaatjes Vlaanderen, Brussel en Wallonië, leggen om de doelmatigheid en uit respect voor de werkloze lassers, werktuigkundigen, tekenaars en schilders van VW Vorst hun handen en hoofden bij elkaar. Een verstandige beslissing. Deze verstandige beslissing is alleen nodig omdat België een rotzooi is van overlappende bevoegdheden. De kosten van de heterogeniteit van een land zijn een grote prikkel om de kwestieuze staat te schrappen en te kiezen voor een meer rationele, doorzichtige en verantwoordingsgezinde overheid. Weg met de kaduke staatsstructuur. Twaalf maanden geleden werd het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa gepubliceerd. Vijftig ondertekenaars met een bancaire, professo-rale of vrijeberoepachtergrond verklaarden dat België voor Vlaanderen geen toegevoegde waarde meer heeft, dat het tijdverlies is om zich te bekreunen om de zoveelste staatshervorming en de nieuwe weg voor Vlaanderen en Wallonië staatsvorming heet. Sedert november 2005 is dat standpunt een blijvende windhoos in België. De vieve topambtenaar Rudy Aernoudt, nummer één van het Vlaamse ministerie van Economie, schreef intussen het boek Vlaanderen-Wallonië, je t'aime moi non plus, dat de harten van de behoudsgezinden doet trillen. Hij ontvangt reacties in de trant van "Leve België" en kan dan alleen maar vaststellen dat die dames en heren zijn boek slecht of niet hebben gelezen. Aernoudt volgt grotendeels de analyse van het Manifest van De Warande (niet de besluiten), pleit voor financiële voogdij van Vlaanderen over Wallonië en een dynamisering van de Waalse economie. Hij profeteert dat als zoiets niet gebeurt, de kladderadatsch een feit wordt. Waarom pleiten de leden en de ondertekenaars van het Manifest voor de onafhankelijkheid? Om de reden waarom in de negentiende eeuw vooraanstaande burgers van Latijns-Amerika hun staten uit een semikoloniale situatie naar onafhankelijkheid brachten. Ook om de reden waarom half de twintigste eeuw vooraanstaande burgers van Afrika hun staten uit een koloniale situatie naar onafhankelijkheid brachten. Eveneens om de reden waarom op het eind van de twintigste eeuw vooraanstaande burgers achter het IJzeren Gordijn, gecontroleerd en uitgebuit door de USSR, hun landen naar de onafhankelijkheid brachten. Wat de drie groepen op drie verschillende plekken van de globe bewerkstelligden, is een kaduke, ver-fomfaaide, rommelige, onderdrukkende politieke structuur inruilen voor een werkende, heldere, vrijheidslievende politieke structuur. Zoveelste veroordeling op rij. Alle militanten van al die onafhankelijkheidsacties zeggen luid of stil: Ihaveadream. Het motto van de koele notarissentaal van het Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen is die zin. De opstellers koesteren een droom, de droom van een betere, kwalitatieve politieke omgeving voor hun medeburgers, zichzelf, hun kinderen en kleinkinderen. Die kwalitatieve politieke omgeving vinden zij in België niet langer. Zij stellen dag in, dag uit vast, zelfs in een situatie waarin de leidende radio- en televisiestations en grote kranten zich gedragen als hulpjes van een regime (dus wordt veel verzwegen, geminimaliseerd of verdraaid), dat de media uitpuilen van de berichten over het schandelijke landsbeleid. Het politieke België en zijn bedienaren geurt naar de mestvaalt. De kritiek van het Rekenhof over de schabouwelijke begroting voor 2007 is de zoveelste veroordeling op rij van de continue neiging tot canaillegedrag van de federalen. Deze federalen worden toegejuicht door alle gevestigde machten: de partijhoofdkwartieren van VLD, PS, MR, CdH, Groen! en Ecolo, het VBO, de vakbonden, het hof, de progressieve intellectuelen. VW Vorst ging kapot door de globalisering en de oubollige reactie daarop van de Belgische vakbonden, de Belgicistische patroons en de Belgische regering. Zij delen de obsessie om de situatie in handen te houden en liever kapot te vallen dan het mislukte België te slapen te leggen en verder te gaan met opvolgingsstaten die een samenhangende, doorzichtige, eerlijke politiek voeren. De auteur is directeur van Trends. Reacties: frans.crols@trends.beFrans Crols