Het wereldkampioenschap atletiek in Moskou heeft me in verwarring gebracht. Vroeger miste ik geen kwalificatieronde, kende ik de beste seizoenstijd van elke deelnemer, en bouwde ik regressiemodellen om de tijd van de winnaar te voorspellen. Kortom: ik was een mini-uitgave van Yvan Sonck.
Wat ik zo mooi vond aan atletiek? Het alomgekende WYSIWYG, what you see is what you get. Wat je ziet, is wat je krijgt. Geen combines achter de rug, geen toeval, de beste wint. Eerlijk en transparant. Nu kijk ik nog af en toe en vraag ik me af: welk type doping, hoeveel, wanneer toegediend, hoe geprobeerd de sporen te maskeren? Wat je ziet, is helemaal niet meer wat er is. Er is de factor talent, de factor training, plus de factor geluk (heel klein in de atletiek) en een zeer grote Lance-factor. U weet nog wel, de factor die Armstrong aan zeven Touroverwinningen hielp.
Het gedrag van de supporters over doping is heel vreemd. Journalist Hans Vandeweghe suggereerde dat ook Ivo Van Damme en Fons Brydenbach toch wel ‘abnormaal’ presteerden. Storm van protest. Stel je even voor dat ik hier zou beweren dat er een geurtje hangt aan de prestaties van Kim Clijsters. Voor alle duidelijkheid, en voor ik haatmails krijg: het zou louter een bewering zijn, ik heb geen enkel gefundeerd vermoeden, laat staan een bewijs. Als ik dat dus met kracht zou beweren, dan levert dat gegarandeerd een parlementaire vraag en heel veel boze blikken op en storten diverse media zich op mij. Haatmails gegarandeerd dus. Maar als ik Serena Williams zou beschuldigen van vals spel, dan zouden velen zeggen: ik dacht het wel. Waar ligt dan het verschil? Dat is nogal duidelijk: liefde maakt blind. Kim Clijsters is een fijne vrouw van bij ons, en dus per definitie boven alle twijfel verheven. Ze is één van ons. Haar aanvallen, is de natie aanvallen. Een droom voor marketeers. De omgekeerde Lance-factor: boven alle twijfel verheven. Ze is van ons!
En daar zit mijn tweede bron van verwarring. Ik heb net tijdens het WK een boek gelezen over verleden en toekomst van Europa. En de erudiete auteur weet wat het meest verfoeilijke is: Europa wordt geteisterd door de kanker van het nationalisme. Als we die onzin kunnen schrappen, staat Europa nog een mooie tijd te wachten. Net als ik die wijze woorden lees van die grote intellectueel, stromen tienduizenden gekken toe voor een oefeninterland van de Rode Duivels. En Moskou is geen atletiekfeest maar een nationalistisch hysterisch gedoe: atleten hullen zich in de vlag van hun land en lopen een ereronde, men speelt het ene nationale volkslied na het andere, waarnaar iedereen vol respect en in doodse stilte moet luisteren, en de commentatoren houden zorgvuldig de medailleoogst per land bij. Klap op de vuurpijl: er zijn zelfs bepaalde atletieknummers waarbij de ene natie tegen de andere wordt uitgespeeld. En België wordt bijna hysterisch omdat de 4×400-estafetteploeg in de vervloekte eerste baan moet lopen. De achtste baan is overigens nog slechter, weten we ondertussen. En de Belgische atleten kunnen zich niet hullen in een vlag na afloop. Net zomin als Trinidad en Tobago overigens. Hoe spijtig.
Nationalisme is helemaal verkeerd. Mijn grote vrienden de Grieken (een land met helaas een gekrenkt nationaal gevoel) hebben de euro in gevaar gebracht, en was het geen Griekse atlete (Thanou) die ‘ons’ (ja ‘ons’) aller Kim Gevaert van een gouden medaille had gehouden bij het EK atletiek in 2002? Kim is toen ‘geflikt’ geworden, dat staat als een paal boven water. Thanou had een zware stem en vreemde beharing. Die Grieken toch, de uitvinders van de doping in de sport. Wat een natie.
Maar ook de financiële pers vertoont duidelijk nationalistische trekjes. De Duitse economie: een rolmodel. De Nederlandse economie: eendrachtig het verkeerde doen, volgens Paul Krugman. De Belgische economie: niet slecht, maar kan veel beter. En ja… er is ook zoiets als Vlaamse werkloosheid.
Doping is verkeerd, maar je mag de vraag niet stellen of de helden van bij ons ook niet aan het verboden spul zitten. Nationalisme is verkeerd, maar we berichten er dagelijks over, bij de economische berichtgeving en vooral op de hoogdagen van de sport. En dan moet de interland tegen Schotland nog komen. Verwarrende tijden, moet ik zeggen. Onder normale omstandigheden had ik nu gezegd dat ik dringend aan vakantie toe ben. Maar die is… voorbij.
De auteur is partner-hoogleraar management aan de Vlerick Business School.
MARC BUELENS
Doping is verkeerd, maar je mag de vraag niet stellen of de helden van bij ons ook niet aan het verboden spul zitten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier