Van Hongkong naar Singapore

Snel vlogen we ook nog naar Londen over om Yves Noldus te ontmoeten, sinds jaar en dag een notoir kenner van de Aziatische markten. Hij ruilde Nomura intussen voor het prestigieuze en statische, typisch Angelsaksische makelaarshuis SBC Warburg.

Yves, uw koopaanbeveling voor Hongkong was een schot in de roos. Posities in Hongkong behouden of is het beste er nu wel af ?

Ik had voorspeld dat de Hang Seng-index boven 11.000 punten zou stijgen, en dat omwille van de betere bedrijfswinsten. Zo’n spectaculaire stijging een klim tot boven 13.000 punten had ik nu ook niet verwacht. Met het oog op 1997 zou ik vandaag durven stellen dat er veel optimisme in de markt zit. Ik vrees een beetje dat de markt té veel van het nieuwe jaar verwacht. De minste tegenvaller kan dus voor een beurscorrectie zorgen.

Beleggers denken dat alles kits is voor de overdracht van de macht over Hongkong door het Verenigd Koninkrijk aan de Chinezen (op 1 juli ’97), en dat de winsten dit jaar gemiddeld 16 % per aandeel zullen stijgen.

De winst dus maar vliegensvlug verzilveren voor de trend bruusk omkeert ?

Ik ben zeker pessimistisch voor het tweede deel van ’97. Voor de komende zes maanden zijn er twee scenario’s : een “wit” en een “zwart”. Ofwel krijgen we nog een rally tot juni ’97, puur sentimentgedreven. Beleggers zouden nog aandelen kunnen kopen omdat ze zien dat de Chinezen zich voorbeeldig gedragen en zich aan de buitenwereld van hun beste zijde tonen (het “witte” scenario).

Ofwel en dat is tevens de voorspelling van SBC Warburg hebben we het beste al gehad en kwakkelt de index tot een target van 13.500 punten tegen midden ’97 (het “zwarte” scenario).

Ondanks de mogelijkheid van een scherpe “run-up” in de eerste maanden van ’97 zou ik daar als particulier niet aan meedoen en nu al winstnemen. Want het is een mogelijk riskante hausse die plots in een fikse correctie kan omslaan.

Waar moet de Aziatische-“groeilanden”belegger dan wel investeren in ’97 ?

Ik verschuif mijn posities al enige tijd van Hongkong naar Singapore. Ik geloof dat we binnen de drie tot zes maanden een herstel krijgen van de elektronica-industrie in Singapore.

Die industrie is immers de toeleverancier van Taiwan en Zuid-Korea en daar zien we al een tweetal maanden een herstel. Bovendien kan de overheid van de stadstaat de monetaire politiek wél gebruiken om de export weer op te drijven. Tot slot is het niet onbelangrijk dat de beursindex sinds februari 15 % is teruggevallen en pas recent enig herstel kent. Singapore is de afgelopen zes maanden zowat 30 % achtergebleven op de klim van Hongkong. Dat is uitzonderlijk veel en ik verwacht dat die kloof in ’97 zal worden gedicht.

Wat moet een particulier in Singapore kopen : een landenfonds of toch individuele aandelen ?

Singapore Fund (12,875 USD ; tickersymbool SGF ; 4 % discount) is zonder, of met een verwaarloosbare, premie een goede opportuniteit. Mijn persoonlijke voorkeur gaat echter naar bankaandelen uit. Banken hebben een slecht ’96 achter de rug. Alle basisactiviteiten (internationale handel, distributie en immobiliën) stonden onder druk. Zoals daarnet aangehaald, zie ik de export (elektronicabusiness) herleven. Mijn uitverkorenen zijn OCBC (17 Singapore dollar (CGD)) en Development Bank of Singapore (DBS ; 18,5 Singapore dollar). Het zijn twee gecamoufleerde holdings met een hoge kredietwaardigheid die ik niet zie failliet gaan.

Moet men in ’97 niet in China aanwezig zijn ?

Dit jaar wordt doorslaggevend voor China. Ik denk dat het land een goede indruk zal maken in het eerste semester (overname Hongkong), maar dat de ware aard (corruptie, slecht management) later zal tevoorschijnkomen. Ik zie dan ook geen reden tot euforie. De tweede helft van ’97 kan gevaarlijk worden.

Wie wat meer risico aankan, kiest dan beter de Thaise beurs. Thailand is momenteel “het zwarte schaap” in de regio. Men is bezig met het uitzuiveren van financiële excessen. Op korte termijn zijn echter forse schommelingen mogelijk.

De algemene beleggersinteresse voor Azië is de jongste jaren toch wel geluwd. Hoe zit dat bij de institutionele beleggers ?

Voor het eerst heerst er bij beleggers twijfel over Azië als “groeifenomeen”. Investeerders stellen zich vragen over de winstgevendheid van de bedrijven en hun concurrentiële positie in een internationale context. Nu de Aziatische ondernemingen steeds meer in het vaarwater van westerse concurrenten komen, valt op dat hun managementniveau nog beduidend lager ligt, vooral door een gebrek aan ervaring.

De markten splitsen zich trouwens meer en meer in twee categorieën op : de “westerse”, Aziatische bedrijven en de “Aziatische” Aziatische ondernemingen. Beleggers eisen info vanuit een westerse invalshoek en heel wat Aziatische bedrijven kunnen die niet geven. Er wordt een premie betaald voor kwaliteit en zichtbaarheid van de winsten.

Algemeen zien we ook een conservatieve reflex : mensen zonder veel ervaring richten zich opnieuw op steraandelen, op fondsen en op indexproducten.

D.R./G.W.

Yves Noldus : De beurzen van Singapore en Thailand zullen in ’97 een herstel laten zien.